Wie had kunnen denken dat op oudejaarsdag 2022 Paus Benedictus XVI nog ging overlijden. Dit betekent een afsluiting van een periode.

De afsluiting van het wat vreemde pausschap van Benedictus, maar ook de afsluiting van een periode in de wereld. Nu zullen we écht de eindtijd ingaan. In principe was hij de belangrijkste figuur op aarde: de Vicaris van Christus, en hij heeft wellicht tot nu toe veel kwaad kunnen tegenhouden.

Wellicht was hij ook diegene die tot nu toe de komst van de Antichrist tegenhield, waarvan St. Paulus spreekt in zijn tweede brief aan de Thessalonicenzen:

Wij moeten u echter verzoeken, broeders, in verband met de komst van onze Heer Jezus Christus en onze hereniging met Hem, niet zo gauw uw bezinning te verliezen en u niet te laten opschrikken door profetieën, uitspraken of brieven die van ons afkomstig zouden zijn, en die beweren dat de dag van de Heer is aangebroken. Laat u door niemand iets wijsmaken! Eerst moet de grote afval komen en de goddeloze mens zich openbaren, de zoon des verderfs (de Antichrist, nvdr), de tegenstander, die zich verheft boven al wat God heet of verering ontvangt, zo zelfs dat hij zich neerzet in Gods tempel en zich voor God uitgeeft. Herinnert gij u niet, dat ik u dit meermalen heb gezegd, toen ik nog bij u was? Wat hem thans tegenhoudt, weet ge; hij zal zich niet openbaren voor zijn tijd. Het geheim der goddeloosheid doet zijn werking al gevoelen; alleen moet degene die hem nu tegenhoudt nog van het toneel verdwijnen. Dan zal de goddeloze zich openbaren; en de Heer Jezus zal hem doden met de adem van zijn mond en hem vernietigen door de luister van zijn aankomst. De komst van de goddeloze zal steunen op de kracht van de satan, en vergezeld gaan van allerlei wonderen, tekenen en goochelkunsten, en van alle mogelijke misdadige verleiding, bestemd voor hen die verloren gaan, omdat zij zich hebben afgesloten voor de liefde tot de waarheid, die hen had kunnen redden. En daarom zendt God hun een geest van dwaling, zodat zij geloof hechten aan de leugen, en allen veroordeeld worden die de waarheid geweigerd hebben en de ongerechtigheid gekozen. 

2 Thess. 2, 1-12

Hij was paus tot aan zijn overlijden, omdat nooit het Petrusambt (de munus) heeft afgewezen zoals vereist is door canon 332 § 2. Hij heeft enkel afstand gedaan van het ministerium: de uitoefening van het ambt van bisschop van Rome. Daar heeft hij wel afstand van gedaan. Maar het ‘paus-zijn’ heeft hij nooit verlaten. Tijdens zijn laatste audiëntie op 27 februari zei hij: “Mijn beslissing om de actieve versie van het ambt te verlaten betekent niet dat het wordt teruggetrokken (het paus zijn).”

Hij bleef na 28 februari 2013 rondlopen in witte gewaden, bleef zijn pauselijk wapenschild behouden, bleef aangesproken worden met de exclusieve titel ‘Zijne Heiligheid’, bleef mensen – zelfs bisschoppen – op audiëntie ontvangen, enz. Er kans slechts één paus zijn op aarde! En op die manier heeft hij verhinderd dat het Petrusambt in de handen van Bergoglio zou vallen, welke tot antipaus is verheven door de beruchte Mafia van Sankt Gallen en medewerkers, overeenkomstig de profetie van St. Franciscus van Assisi (wiens naam die usurpator koos). Hij is de ‘bisschop in het wit’ uit de profetie van Fatima. Dat betekent nu dat Paus Benedictus, de voorlaatste (en eigenlijk de laatste) paus in het rijtje van St. Malachias, is heengegaan.

Malachias, een 12de-eeuwse Ierse monnik, profeteerde correct alle pausen in volgorde tot nu, en voorzegde juist dat de 111-ste paus na de toenmalige paus de naam ‘Benedictus’ zou dragen; “Glorie van de Olijven”; verwijzend naar de Olivetanen, een tak van de Benedictijner orde. De laatste ‘paus’, nummer 112, zou “Petrus Romanus” zijn, die zijn kudde doorheen de beproevingen zal leiden.

“In de finale vervolging van de Heilige Roomse Kerk, zal Petrus Romanus zitten, die zijn schapen zal leiden in vele beproevingen, en wanneer deze dingen zullen geëindigd zijn, zal de stad van de zeven heuvels (Rome) verwoest worden en zal de vreselijke Rechter zijn mensen berechten. Einde.

‘Petrus Romanus’, die de Kerk zal leiden doorheen de vervolgingen van de Antichrist, waarna Rome zal vernietigd worden, is volgens sommigen niet een aardse paus, maar St. Petrus zelf (de eerste paus die in Rome de marteldood stierf), die de trouwe rest – de ‘Rest-Kerk’ – vanuit de Hemel zal leiden in de laatste dagen. Een fysieke paus zou er dus niet meer komen, zoals ook niet in Garabandal is voorzegd geweest. Benedictus was de laatste. En hij heeft dat in 2016 in een interview ook niet ontkend. Toen men hem vroeg of hij de laatste paus kon zijn, antwoordde hij: ‘Alles is mogelijk’.

In Garabandal voorzegde Onze Lieve Vrouw in 1961 dat er na Johannes XXIII nog 4 pausen zouden regeren, waarvan één heel kort. Na de vierde paus zou het einde der tijden aanbreken. De vierde paus is Benedictus XVI. Met zijn overlijden begint “het Einde der Tijden”. Dus: op 1 januari 2023 begint de effectieve Eindtijd: de laatste paar jaar vóór de Wederkomst van Jezus Christus.

In de profetieën van het ‘Boek der Waarheid’ staat dat vóór de Waarschuwing – de geprofeteerde gewetensverlichting die plaatsgrijpt vlak vóór het uitbreken van WOIII en de komst van de Antichrist – Paus Benedictus Rome ging verlaten hebben.

Jullie moeten nu Mijn goddelijke daad van barmhartigheid afwachten, want deze zal de goeden afscheiden van de goddelozen. Deze grote Verlichting van het Geweten zal plaatsvinden nadat Mijn Heilige Plaatsbekleder Rome verlaten heeft.

De Heer Jezus, 20 februari 2013

Er stond niet bij hoe. Benedictus was dan wel op 28 februari 2013 met zijn privé-helikopter van Rome naar Castel Gandolfo gevlogen (dus: Rome ontvlucht), maar nog geen maand later, op 23 maart keerde hij terug naar het Vaticaan, en nam hij zijn intrek in het klooster Mater Ecclesiae. Maar nu is het wel duidelijk: hij heeft nu Rome verlaten met zijn ziel. Hij is heengegaan. En in geen enkele profetie van gelijk welke boodschapper, ziener of profeet staat dat er nog een fysieke opvolger van Benedictus zal komen.

Benedictus heeft in de afgelopen 9 jaar, na zijn ongeldige abdicatie, niet nagelaten te spreken en ons te vermanen, en af en toe Bergoglio een verdoken veeg uit de pan te geven.

Toen Bergoglio in 2013 de Franciscanen van de Immaculata verbood nog langer de Tridentijnse Mis te celebreren, zei Benedictus dat zijn motu proprio Summorum Pontificum ‘verwond’ was.

In 2014 deed hij voor het eerst na zijn zogenaamde abdicatie zijn mond open en waarschuwde hij dat het verzaken aan de waarheid dodelijk is voor het geloof, in een heimelijke sneer naar Bergoglio.

Op dinsdag 21 oktober 2014 las de privé secretaris van Paus Benedictus XVI een toespraak die geschreven was door de (gepensioneerde) Paus, aan de Pauselijke Urbaniana Universiteit in Rome. Daarin benadrukt Paus Benedictus dat de missie van de Kerk het prediken van de Waarheid van Christus is, al is de tendens vandaag, in het belang van realisme en vrede, om aan de Waarheid te verzaken. Dit, zei Benedictus, “is nochtans dodelijk voor het geloof”.

Volgens Francis Rocca van ‘the Catholic News Service’, herhaalde Benedictus dat, ondanks de Christelijke roeping om de Waarheid van Christus te prediken, “velen binnen en buiten de kerk zichzelf vragen of dat we niet zouden veranderen”. “Zou het niet gepaster zijn om andere religies te ontmoeten in dialoog, en elkaar te dienen in het belang van de wereldvrede?”

Benedictus zei echter: “In feite denken velen vandaag dat religies elkaar zouden moeten respecteren, en in hun dialoog een algemene strijdmacht worden voor de vrede“. “Volgens deze manier van denken, wordt het gewoonlijk vanzelfsprekend gevonden dat verschillende religies varianten zijn van dezelfde realiteit”.

“Het wordt aangenomen dat de authentieke Waarheid over God in de laatste analyse onbereikbaar is, en dat men het best het onzegbare kan representeren met een variëteit van symbolen”, ging hij verder. “Dit verzaken aan de Waarheid lijkt realistisch en nuttig voor vrede onder de religies in de wereld. Het is desalniettemin dodelijk voor het geloof. In feite verliest het geloof haar bindend karakter en haar zwaarwichtigheid, alles wordt gereduceerd tot uitwisselbare symbolen, in staat om enkel gedistantieerd te refereren naar het ontoegankelijke mysterie van het Goddelijke.”

Op 16 maart 2016 sprak hij weer publiek, en gaf zijne Heiligheid Paus Benedictus XVI een interview met Avvenire, de dagelijkse krant van de Italiaanse bisschoppenconferentie, waarin hij sprak van een “tweezijdige diepe crisis” die de Kerk onder ogen moet zien in de nasleep van het Tweede Vaticaans Concilie.

Paus Benedictus herinnerde ons aan de vroegere onbetwistbare Katholieke overtuiging van de mogelijkheid van het verlies van eeuwige verlossing, of dat mensen naar de hel gaan: ” De missionarissen van de 16de eeuw waren ervan overtuigd dat de ongedoopte persoon voor altijd verloren was. Na het Tweede Vaticaans Concilie werd deze overtuiging definitief achterwege gelaten. Het resultaat was een tweezijdige, diepe crisis. Zonder deze aandacht voor de verlossing, verliest het Geloof z’n fundering.”

Paus Benedictus stelde de prangende vraag die oprees na deze tastbare verandering van houding in de Kerk: “Waarom zou je moeten trachten mensen te overtuigen om het Christelijk geloof aan te nemen als ze zelfs gered kunnen worden zonder geloof?” Dat was opnieuw een duidelijke uithaal naar Bergoglio, die had gezegd dat zelfs atheïsten naar de hemel kunnen gaan.

Hij verwierp het concept van “een anonieme Christen”, voorgesteld door Karl Rahner (die beweerde dat mensen in hun onderbewustzijn de genade van Christus kunnen hebben aangenomen en aldus gered worden, zonder zich ooit werkelijk bekeerd te hebben), alsook de gedachte dat alle religies even waardevol zijn en evenveel helpen om eeuwig leven te bekomen.

“Zelfs nog minder aanvaardbaar is de oplossing die voorgesteld wordt door pluralistische theorieën over religie, waarbij alle religies, elk op z’n eigen manier, manieren van verlossing zouden kunnen zijn, en die op deze manier gelijkwaardig moeten beschouwd worden in hun uitwerking“, aldus nog Benedictus.

In 2016 werd nog een ander interview gehouden met Paus Benedictus, voor de publicatie van een boek. Peter Seewald vroeg Benedictus XVI of hij de profetie van Malachias kende, die in de middeleeuwen een lijst van alle toekomstige pausen tot het einde der wereld maakte. Volgens deze lijst zou het pausschap en dus de Kerk, eindigen met Benedictus XVI. Seewald vroeg de vraag over de laatste paus niet rechtstreeks, maar gaf er een draai aan: “Wat als Benedictus XVI effectief de laatste paus zou zijn, die de figuur van Petrus’s opvolger heeft gerepresenteerd op deze ongeziene manier? “Het antwoord van Ratzinger was verrassend en profetisch: ‘Alles kann sein’. “Alles is mogelijk.” Hij bevestigde noch ontkende het. In latere interviews gaf hij altijd aan dat de ‘paus één is’, maar hij voegde daar nooit de naam van “Franciscus” aan toe.

Toen Kardinaal Müller in 2017 plots zijn ontslag kreeg als Prefect van de Congregatie, was Benedictus ontgoocheld, en zei hij in profetische termen dat de Kerk ‘op het punt staat te kapseizen’.

In 2019 deed Paus Benedictus zijn zeg over de misbruikcrisis in de Kerk en deed hij wat Bergoglio niet deed: het probleem van homoseksualiteit in de seminaries ter sprake brengen, tot grote woede van de aanhangers van Bergoglio.

Dan volgde één van Benedictus’ grootste acties sinds 2013. Paus Benedictus XVI en Kardinaal Robert Sarah brachten in januari 2020 samen een nieuw boek over het priesterlijk celibaat uit, waarbij ze een duidelijk standpunt innamen tegen de wijding van gehuwde mannen in de Latijnse Kerk. De timing van het nieuwe boek was betekenisvol, want het kwam vlak voor de publicatie van Bergoglio’s post-synodale exhortatie over de Amazonesynode, waar werd geopperd om gehuwde mannen toe te laten tot het priesterschap. Het werd duidelijk dat Benedictus’ rol nog niet was uitgespeeld. Ten gevolge van hun publicatie haalden Benedictus en Sarah de woede van veel pro-Bergoglio modernisten op hun hals, maar ze konden evenwel verhinderen dat de deur voor gehuwde priesters op een kier werd gezet. De oppositie was zo groot geworden dat Bergoglio wel gedwongen was zijn ‘keutel’ in te trekken.

In januari 2022 zei Benedictus nog als een laatste waarschuwing dat het “in de huidige verwarring het belangrijk is dat we niet zomaar een theorie verdedigen, maar dat we eenvoudigweg leven in het geloof van de Kerk, volgens de traditie die in haar Geloofsbelijdenis en in de Regel van Sint Benedictus wordt uitgedragen.”

Hij kon echter niet verhinderen dat Bergoglio hem een mes in de rug stak door het publiceren van Traditionis Custodes waarbij Summorum Pontificum werd ‘geannuleerd’. Uiteraard was die vod van Bergoglio van nul en generlei waarde, maar de daad zelf had een zeer grote betekenis.

We zijn God dankbaar voor wat Benedictus nog gedaan heeft wat hij kon. Hij was niet perfect, maar hij heeft gedaan wat hij kon. Hij leed een geestelijk martelaarschap. Moge God hem belonen en hem de eeuwige rust geven. Nu kan hij ook bidden voor de Kerk.

We eindigen met deze profetische woorden van Ratzinger uit 1969:

“De Kerk zal klein worden en zal een nieuwe start moeten nemen, min of meer van het begin. Ze zal niet langer in staat zijn om de bouwwerken die ze in tijden van welvaart bouwde, te gebruiken. Terwijl het aantal van haar volgelingen afneemt… zal ze veel van haar sociale privileges verliezen. Als een kleine gemeenschap zal de Kerk veel grotere eisen stellen aan het initiatief van haar individuele leden…

Het zullen harde tijden worden voor de Kerk, want het proces van kristallisatie en verheldering zal haar veel kostbare energie kosten. Het zal haar arm maken, en ervoor zorgen dat ze de Kerk van de zachtmoedigen wordt… Het proces zal lang en vermoeiend zijn, zoals de weg van het valse progressivisme op de vooravond van de Franse Revolutie – wanneer een bisschop zou kunnen gedacht hebben dat hij slim was als hij de dogma’s belachelijk maakte en insinueerde dat het bestaan van God helemaal niet zeker was… Maar wanneer de beproeving van deze zifting voorbij is, zal een grote kracht voortvloeien van een meer gespiritualiseerde en vereenvoudigde Kerk. De mens in een volledig geplande wereld zal zichzelf onuitspreekbaar eenzaam vinden. Als ze God volledig uit het oog verloren zijn, zullen ze de hele gruwel van hun armoede voelen. Dan zullen ze de kleine kudde van gelovigen ontdekken als iets helemaal nieuw. Ze zullen het ontdekken als een hoop die bedoeld is voor hen, als antwoord waarop ze in het geheim altijd naar op zoek waren.

En zo lijkt het voor mij zeker dat de Kerk zeer harde tijden tegemoet treedt. De echte crisis is nog maar amper begonnen. We zullen moeten rekenen op verschrikkelijke omwentelingen. Maar ik ben evenzeer zeker over wat zal overblijven op het einde: niet de Kerk van de politieke cultus, die al dood is, maar de Kerk van het geloof. Ze mag dan wel niet langer de dominante sociale macht zijn die ze tot voor kort was, maar ze zal een nieuwe bloei kennen, en gezien worden als het thuis van de mens, waar hij leven en hoop zal vinden, voorbij de dood.”

Requiescat in pace!