In dit artikel zullen we de analyse en de veronderstellingen samenvatten die de vrijwilligers en leden van Veri Catholici hebben uitgewerkt de afgelopen dagen, over wat er werkelijk gebeurde in het Vaticaan in 2012-2013. We zullen dit doen in een tijdlijn, zodat het makkelijker te begrijpen is.

2005

Wanneer Paus Benedictus op 19 april 2005 de Stoel van Petrus innam, sprak hij het volk tijdens zijn eerste Mis aldus toe: “Bid voor mij, opdat ik niet vlucht uit angst voor de wolven. Laat ons bidden voor elkaar, dat de Heer ons zal dragen en dat we leren elkaar te dragen.” En dan begint het pontificaat van Benedictus… tot we in 2012 komen…

2012

Op 10 en 11 februari verschijnt er in verschillende Italiaanse en Duitse kranten een artikel over een moordcomplot op Paus Benedictus. In een anonieme brief die bij een Italiaanse journalist van Il Fatto Quotidiano aankwam, staat dat Benedictus binnen het jaar zal worden vermoord.

In maart 2012 stelde Paus Benedictus XVI een Commissie van Kardinalen aan om de lekken te onderzoeken van voorbehouden en vertrouwelijke documenten op de tv, in de kranten en via andere communicatiekanalen (in wat bekend werd als het Vatileaks schandaal). De Commissie kwam voor het eerst bijeen op 24 april 2012. Kardinaal Herranz was de voorzitter, en was vergezeld van de Kardinalen Jozef Tomko en Salvatore De Goiri.

In het najaar van datzelfde jaar lekt iemand de resultaten van de Vaticaanse Commissie over de homoseksuelen in het Vaticaan aan Team Bergoglio (de Maffia van Sankt Gallen), die als antwoord daarop koortsachtig hun activiteiten in Rome opvoert (gedocumenteerd door Dr. Henri Sire in zijn boek ‘De Dictatorpaus’). Deze activiteit heeft als doel het gedwongen aftreden van Benedictus.

Begin november wordt de staatsgreep geboren. De Maffia van Sankt Gallen eist het ontslag van Paus Benedictus om de openbaring van het dossier over homoseksuelen in het Vaticaan te verhinderen, dat zou gepresenteerd worden door de Vaticaanse Commissie. De inhoud van het dossier zal alle leden van Team Bergoglio betrekken, dus moet alle kracht en doelmatigheid aangewend worden om de publicatie ervan tegen te houden.

De samenzwering omvat niet enkel Team Bergoglio, maar allen die in het dossier vernoemd worden, namen die aan Team Bergoglio worden doorgegeven door iemand die werkzaam is in de Commissie.

De bepalingen van de staatsgreep zijn als volgt:

1. Paus Benedictus zal aftreden
2. Paus Benedictus zal de inhoud van het dossier niet publiceren
3. Paus Benedictus zal continu getuigen dat hij vrijwillig aftrad

Indien Paus Benedictus weigert, bedreigt Team Bergoglio de paus met moord, waarbij het document van een Italiaanse journalist wordt geciteerd van 11 februari 2012, dat zegt dat de moord binnen één jaar zal gebeuren. Het is dan ook geen toeval dat Benedictus zijn aftreden aankondigt op 11 februari 2013.

Paus Benedictus, die van niemand raad ontving, omdat hij niemand vertrouwde, beslist om door te gaan, en subtiele tekenen voor de katholieke Kerk achter te laten, zodat iedere intelligente waarnemer kan onderscheiden wat er gaande is. Hij onttrekt zich aan de voorwaarde voor de promotie van zijn persoonlijke secretaris tot de positie van de Pauselijke Huishouding, ervan overtuigd dat dit hem veilig zal houden, en om duidelijk te maken dat hij na zijn aftreden nog steeds de enige ware Paus is.

Op 23 november verlaat Kardinaal Harvey, de toenmalige Prefect van de Pauselijke Huishouding, om plaats te maken voor Vader Georg Gänswein, de privésecretaris van Benedictus. Hij wordt nu de nieuwe Prefect.

Op 17 december ontvangt de Paus een verslag over de “Vaticaanse lobby’s”, voorbereid door Kardinalen Herranz, De Giorgo en Tomko. Diezelfde dag besluit Benedictus om af te treden. Deze beslissing is gedwongen en is Benedictus’ teken aan Team Bergoglio dat hij de bepalingen van de staatsgreep heeft aanvaardt.

De gelekte documenten en informatie van het hoger vernoemde Vatileaksschandaal zijn te lezen in het boek: “Ratzinger was bang” van de Itaiaanse journalist Gianluigi Nuzzi. Hij stelde dat Paus Benedictus overweldigd werd door de geheime documenten, het geld en de schandalen.

2013

Op 6 januari, het feest van de Openbaring wordt Vader Gänswein gewijd tot Aartsbisschop van Urbs Salvia. Hij wordt de enige houder van het ambt van Prefect van de Pauselijke Huishouding ooit die de waardigheid van Aartsbisschop geniet. Een ander pauselijk teken dat het aftreden ongeldig zou zijn en dat Benedictus zijn ware waardigheid als Paus zou behouden. De keuze van de titelstoel, Urbs Salvia, dat een centrum van de Keizerlijke Cultus van Augustus, Pontifex Maximus, was, is een ander teken aan de Katholieke wereld dat Benedictus’ aftreden ongeldig zou zijn, omdat de Prefect zal zorgen voor de Pontifex Maximus.

Op 11 februari wijst Benedictus zijn “bediening af dat hij ontving van de handen van de Kardinalen” en roept hij op tot het houden van een conclaaf om een nieuwe Opperherder de kiezen. De veranderende woordkeuze voor de titel van de ‘Opvolger van Petrus’ voor zichzelf en de ‘Opperherder’ voor diegene die hem zou opvolgen, is een ander teken aan de Katholieke wereld van de staatsgreep en het gedwongen aftreden. Maar in zijn daad van aftreden, in het afwijzen van de bediening (ministerium), maar niet het ambt (munus), maakt hij zijn aftreden canoniek ongeldig, en zendt hij een GROTE CANONIEKE BOODSCHAP aan de Kerk om hen te waarschuwen van wat er gaande is (cf. Canon 332§2). Hij stopt ook enkele fouten in de Latijnse gesproken en geschreven tekst, om te tonen dat hij gedwongen werd, en hij niet vrij handelde.

Nadat Benedictus zijn Non Solum Propter voorgelezen had, staat Kardinaal Sodano, een belangrijke samenzweerder in de staatsgreep, recht en roept uit: “Dit komt bij ons aan als een verrassing, als een bliksemstraal uit de hemel.” Hij beveelt vervolgens allen in het Vaticaan om niets te zeggen over wat de daad van Paus Benedictus betekent, want hij merkt de afwijzing van de bediening op, maar niet van het ambt zelf, zoals was afgesproken. Om niet te willen tonen dat hij een lid is van de staatsgreep, weerhoudt hij zich van het zeggen dat Benedictus aftreedt. Hij beveelt vader Lombardi om met de journalisten te spreken en iemand te vinden die denkt dat hij is echt is afgetreden (dus: verzaakt aan het pausschap). Ze vonden Giovanna Chirri, en Lombardi geeft haar de goedkeuring om het valse nieuws te verspreiden, en nadat de journalisten van de wereld (voorbereid door Team Bergoglio) het tot een feit maken, bevestigt de Vaticaanse Persdienst het valse nieuws in de namiddag. – Dit is de Marxistische tactiek van het gebruiken van geruchten om de waarheid te onderdrukken.

Benedictus kondigde vervolgens korte tijd later aan, tegen de mening van alle canonisten in, dat hij “paus emeritus” zou worden na zijn aftreden. Hij gaf een canonieke noch theologische rechtvaardiging voor zijn ongewone stap, die zelfs nog ongewoner was dan het zogenaamde aftreden of terugtreden zelf.

Tijdens zijn laatste audiëntie op 27 februari zei hij letterlijk voor iedereen hoorbaar: “Mijn beslissing om de actieve versie van het ambt te verlaten betekent niet dat het wordt teruggetrokken (het paus zijn).” Hij zei dat hij bij zijn verkiezing besefte dat het pausschap “eeuwig” is en dat dit zo blijft, ook nadat hij de actieve uitoefening van het ambt heeft verlaten.

Hij koppelde deze verklaring aan de aankondiging dat hij verder het gewaad van een paus en het pauselijk wapenschild zou dragen, en dat hij nog steeds bij zijn pauselijke naam wilde genoemd worden, inclusief de eretitel “Zijne Heiligheid”.

Op 28 februari geeft Benedictus zijn laatste toespraak, en gealarmeerd omdat niemand de tekenen heeft begrepen die hij heeft gegeven, zegt hij expliciet dat hij heeft verzaakt aan de actieve bediening, maar niet aan het ambt. Vervolgens stapt hij in de helikopter en vliegt hij naar Castel Gandolfo, een stadje 30 km ten zuidoosten van Rome, waar een Apostolisch Paleis gevestigd is.

Op 13 maart wordt Bergoglio tot ‘paus’ verheven, en tijdens de inhuldigingsmis op 19 maart, is Kardinaal Tomko, een lid van de Commissie over homoseksuele activiteit in het Vaticaan, één van de zes kardinalen die een publieke daad van gehoorzaamheid stelden aan de ‘nieuwe paus’ in naam van het College van Kardinalen. Wellicht een teken dat hij diegene was die de informatie van het onderzoek lekte aan Team Bergoglio in de late zomer van 2012.

Op 23 maart waarschuwde Bergoglio dat Benedictus’ verblijf in Castel Gandolfo zou kunnen leiden tot een ontsnapping aan de bepalingen van de staatsgreep, en hij gaat hem ontmoeten en zegt hem dat hij terug moet keren naar het Vaticaan (als een gevangene). In mei keert Benedictus dan terug naar het Vaticaan, waar hij zijn verblijf neemt in het voormalige klooster Mater Ecclesiae.

Wegens andere dreigementen en valse aanklachten (van zogezegd seksueel misbruik tot zelfs moord) vanuit de buitenwereld, waarbij hij in de gevangenis zou kunnen worden opgesloten (omdat zoals het geval van Pell de rechters meer oren hebben naar de zogezegde slachtoffers dan de onschuldige daders), heeft Benedictus geen andere keuze dan in het Vaticaan te blijven.

2016

Benedictus’ persoonlijke secretaris, Aartsbisschop Georg Gänswein gaf in mei in de Gregoriana een toespraak die door de meeste media werd gecensureerd. Ze sloeg volgens de Italiaanse journalist Socci “bij de Romeinse Curie in gelijk een atoombom.”  Gänswein zei “dat de pauselijke dienst sinds 11 februari 2013 niet meer hetzelfde geweest is als voorheen. Het pausschap is in principe de fundering van de Katholieke Kerk, maar het werd fundamenteel en permanent gewijzigd door Benedictus XVI door zijn uitzonderingspontificaat.” Zijn aftreden en de vorming van een nieuwe figuur genaamd ‘paus emeritus’ was “een gewichtige stap van permanente historische proporties.” “Het is een stap die nog nooit eerder gebeurd is, omdat Benedictus XVI nooit zijn Petrusministerie opgaf, maar het “vernieuwde”, zo zei Gänswein. Deze nieuwigheid ligt in het verlengde van het pausschap van een “collegiale en synodale dimensie” tot een ambt dat “quasi gemeenschappelijk” uitgeoefend wordt. Hoewel er eigenlijk geen twee pausen zijn, is het een de facto “uitgebreid pausschap” met een actieve en een contemplatieve paus,” aldus de visie van Gänswein.

Gänswein gaf de indruk in zijn Gregoriatoespraak en het Badde-interview voor EWTN dat hij de onbegrijpelijke stap van Benedictus XVI uiteindelijk wilde transfigureren en er een vooropgestelde betekenis aan wilde geven, die de kwestie eigenlijk eerder erger maakte.

Bergoglio nam notie van al deze beweringen en drukte tijdens een terugvlucht uit Armenië op 25 juni het idee de kop in dat er zoiets zou bestaan als een ‘gedeeld pausschap’. Bergoglio benadrukte dat er maar één paus is (hijzelf).

“Er is maar één enkele Paus, en de andere… misschien zullen ze zijn zoals de bisschoppen-emeriti, ik zeg niet veel, maar mogelijks zouden er twee of drie kunnen zijn. Ze zullen emeriti zijn… Ze zijn emeriti…”

2019

Zijne Heiligheid Paus Benedictus XVI blijft een gevangene in het Vaticaan, geduldig wachtend totdat er iemand in de Katholieke wereld is die deze tijdslijn zal lezen en zal beseffen wat dat betekent.

Bron: From Rome