Gisteren gaf het Vaticaan het werkdocument (ook wel het Instrumentum Laboris geheten) voor de Amazonesynode vrij, dat van 6-27 oktober in Rome zal worden gehouden. In dat 64-pagina lange document, dat de basis van de discussie zal vormen op de Synode, wordt onder meer gesuggereerd dat de lokale bisschoppenconferenties “de ritus van de Mis aanpassen aan hun cultuur”, dat de Kerk het zou overwegen om gehuwde “ouderen” tot het priesterschap toe te laten, en dat de Synodevaders de “officiële ambten” zouden aangeven welke “aan vrouwen toegekend kunnen worden,” gezien hun prominente rol in de Amazonecultuur.
Tijdens de persconferentie, gaf de algemene secretaris van de Bisschoppensynode, Kardinaal Baldisseri, een overzicht van het werkdocument. Het bestaat uit drie delen en steunt voornamelijk op twee encyclieken van Bergoglio, namelijk Evangelii Gaudium en Laudato Si’, welke voortdurend worden geciteerd in het werkdocument. Ook wordt af en toe Amoris Laetitia geciteerd.
Deel 1 met als titel “De stem van de Amazone” is verdeeld in drie hoofdstukken over ‘leven’, territorium’ en ‘dialoog’. Deel 2 heet “Integrale Ecologie: de Roep van de Aarde en de Armen” en beslaat 8 hoofdstukken die gaan over isolatie, migratie, urbanisatie, familie, corruptie, integrale gezondheid en educatie.
Deel 3 draagt als titel “Profetische Kerk in de Amazone: Uitdagingen en Hoop”, en bevat ook 8 hoofdstukken, die gaan over onderwerpen zoals de uitdagingen van de ‘inculturatie’, de “viering van het geloof”, “organisatie van gemeenschappen” en “interreligieuze dialoog”.
De belangrijkste delen van het document worden voornamelijk gevonden in Deel 3, hoofdstukken 3 en 4. Hou u vast, hier gaan we:
Hoofdstuk 3 – De viering van het geloof – een geïncultureerde liturgie
124. Sacrosanctum Concilium (cf. 37-40, 65, 77, 81) stelt voor dat de liturgie zou moeten geïncultureerd worden onder de inheemse volken. Culturele diversiteit bedreigt zeker de eenheid van de Kerk niet, maar uit haar authentieke katholiciteit en brengt de “schoonheid van haar gevarieerde gezicht” naar voor (Evangelii Gaudium 116). Dat is waarom we “stoutmoedig genoeg moeten zijn om nieuwe tekenen en symbolen te ontdekken, nieuw vlees om het woord te omhullen en te communiceren, en verschillende vormen van schoonheid die gewaardeerd worden in verschillende culturele omgevingen…” (EG 167). Zonder deze inculturatie, kan de liturgie gereduceerd worden tot een “museumstuk” of het “eigendom van een selecte minderheid” (EG 95).
125. De viering van het geloof moet plaatsgrijpen doorheen inculturatie zo dat het een uiting kan zijn van iemands eigen religieuze ervaring en de band van de verbinding met de gemeenschap die het viert. Een geïncultureerde liturgie zal ook een klankbord zijn voor de moeilijkheden en de verlangens van de gemeenschappen en een transformerende impuls richting een “land zonder kwaad.”
Suggesties:
126. Het volgende zou in gedachten moeten gehouden worden:
a) Een proces van onderscheiding is noodzakelijk betreffende de rites, symbolen en stijlen van viering van inheemse culturen in contact met de natuur, die moeten geïntegreerd worden in het liturgische en sacramentele ritueel. Het is noodzakelijk om aandachtig te zijn om de ware betekenis van de symbolen te bevatten die het puur esthetische en folkloristische overstijgen, in het bijzonder in de Christelijke initiatie en het huwelijk. Het wordt gesuggereerd dat de viering feestelijk zou moeten zijn, met hun eigen muziek en dans, gebruik makend van inheemse talen en kledij, in verbinding met de natuur en de gemeenschap. Een liturgie die beantwoordt aan hun eigen cultuur, zodat het de bron en het hoogtepunt kan zijn van hun Christelijk leven (cf. SC 10) en gelinkt aan hun moeilijkheden, lijden en vreugden.
b) De sacramenten moeten een bron van leven en remedie zijn die toegankelijk is voor allen (cf. Evangelii Gaudium 47), in het bijzonder de armen (cf EG 200). We worden gevraagd (het is noodzakelijk) om de stijfheid van een discipline te overstijgen die uitsluit en vervreemdt, en pastorale gevoeligheid uit te oefenen die vergezelt en integreert (cf. Amoris Laetitia 297, 312).
c) Gemeenschappen vinden het moeilijk om de Eucharistie regelmatig te vieren vanwege het gebrek aan priesters. “De Kerk haalt haar leven van de Eucharistie” en de Eucharistie bouwt de Kerk. Vandaar, in plaats van de gemeenschappen zonder de Eucharistie te laten, wordt er verandering vereist in de criteria voor het selecteren en voorbereiden van bedienaren die gemachtigd zijn om de Eucharistie te vieren.
d) In overeenstemming met een “gezonde ‘decentralisatie'” van de Kerk (cf. EG 16) vragen de gemeenschappen dat de Bisschoppenconferenties de Eucharistische riten aanpassen aan hun cultuur.
[…]
Het toelaten van het aanpassen van de Eucharistische riten aan de inheemse cultuur komt neer op het openen van de doos van Pandora: eens er iets kan worden veranderd is het slechts kwestie van tijd vooraleer de Eucharistie verwordt tot een heidense afgodendienst.
Hoofdstuk IV – De organisatie van de gemeenschappen
[…]
129. De volgende suggesties van de gemeenschappen brengen de aspecten van de vroege Kerk in herinnering wanneer het beantwoordde aan de noden door het creëren van de gepaste ambten (cf. Hand. 6:1-7; 1 Tim. 3:1-3):
[…]
2. Bevestigend dat het celibaat een geschenk is voor de Kerk, wordt er gevraag dat, voor de meest afgelegen gebieden van de regio, de mogelijkheid voor de priesterlijke wijding voor ouderen, bij voorkeur inheemsen, die gerespecteerd en aanvaard zijn door hun gemeenschap, zou bestudeerd worden, hoewel ze reeds een gevormde en stabiele familie kunnen hebben, om de toegang tot de sacramenten te verzekeren die het Christelijk leven vergezellen en ondersteunen.
3. Bepaal het soort officiële ambt dat aan vrouwen kan toegekend worden, de centrale rol in gedachten houdend die zij vandaag hebben in de Amazonekerk.
[…]
Het is duidelijk dat ze grote veranderingen willen brengen in de Kerk in Zuid-Amerika. De vraagt blijft of dit ook zal gelden voor de hele Kerk. Echter, zodra de deur op een kier is gezet, is het slechts kwestie van tijd vooraleer deze wagenwijd opengezet wordt.
Uiteraard is het ‘aanpassen’ van de Mis aan de inheemse cultuur totale nonsens. De oorspronkelijke religie van de inheemse volken is de natuurgodsdienst, waarbij allerlei soorten natuurgoden worden aanbeden en aanroepen en planten en dierlijke materialen worden aangewend voor ceremonies (pijpen van cocabladeren roken, kleuren van het gezicht, dragen van oorlogskap bestaande uit veren, gebruik van dromenvangers, kristallen enz…). Vandaar ook hun zo’n sterke band met de natuur, wat door Bergoglio wordt geprezen in het kader van ‘zorg voor het milieu’.
Dit doet ons denken aan de Umbanda, een syncretische Braziliaanse “religie” (een mengsel van verschillende religies) die Afrikaanse tradities (natuurgodsdienst) koppelt aan Rooms-katholicisme, Spiritisme, en Inheems-Amerikaanse geloofsovertuigingen (weer: natuurgodsdienst). In 2012 was er nog zo’n Umbanda-priester aanwezig op een interreligieuze ceremonie, waar Bergoglio de hoofdgastheer was:
Het initiatief om de Mis aan te passen aan de inheemse culturen past dan ook naadloos aan Bergoglio’s verklaring in het Menselijke Broederlijkheisdocument van Abu Dhabi, dat “alle religies door God gewild” zijn.
Bron: LifeSiteNews
De Duitse Bisschop Franz-Jozef Overbeck vertelde aan journalisten dat de komende Synode in oktober zal leiden tot een “breuk” in de Kerk en dat “niets nog hetzelfde zal zijn als voorheen.” Bereid u voor en haal het ‘Handvest van de Katholieke Geloofsleer’ in huis (voor slechts €4):
RESTKERK nieuws 