Reeds twee prelaten, Mgr. Gracida en Mgr. Bux hebben het gesuggereerd: de goede kardinalen moeten bijeenkomen en erkennen dat Benedictus’ aftreden ongeldig was, en dat Bergoglio bijgevolg geen geldige paus is. Dat zal leiden tot een schisma, maar dát, en alleen dát kan een antwoord bieden aan de huidige crisis waarin de Kerk zich bevindt. Een zuivering, een splitsing, is noodzakelijk. Ieder andere ‘oplossing’ zal in geen geval zoden aan de dijk brengen. 

Er zijn momenteel slechts 4 prominente katholieken wereldwijd, die erkennen dat Bergoglio niet de geldige paus is. Twee daarvan werden reeds ‘door hun bisschop’ geëxcommuniceerd: De Columbiaan José Galat en de Italiaanse priester Alessandro Minutella. De andere zijn de gepensioneerde Amerikaanse bisschop René Gracida, en de Vaticaanse theoloog Mgr. Nicola Bux.

Tot op heden blijven prelaten zoals Kardinaal Burke, Kardinaal Brandmüller, Bisschop Schneider,… volhouden en soms erop hameren dat “paus Franciscus” dé paus is. Deze houding brengt uiteraard geen zoden aan de dijk, integendeel. De schapen worden aangevallen door de wolven, en de overgebleven ware herders ‘stonden erbij en keken er naar’. De schapen hebben leiderschap nodig, iemand die durft opkomen voor de Waarheid. En wat is die waarheid? Dat Benedictus’ aftreden en het daaropvolgende conclaaf ongeldig was. Ook prominente katholieke nieuwssites zoals  OnePeterFive, LifeSiteNews,… blijven jammer genoeg benadrukken en verkondigen dat Bergoglio dé paus is. Ze zien dat de situatie in de Kerk almaar problematischer wordt, maar “Franciscus is nog altijd paus!”. Dat wordt in geen geval in twijfel getrokken, en wie dat durft te betwijfelen wordt zelfs verketterd. Ook op de Katholieke traditionalistische site Remnant Newspaper blijven ze Bergoglio “Heilige Vader” noemen. De wil en de moed ontbreekt om de wortel van het probleem aan te pakken: de ongeldigheid van zijn ambt.

Rene Gracida schreef:

Het lijkt erop dat het op een discrete en voorzichtige manier bidden en werken om enkel de ware kardinalen aan te moedigen, om ze ertoe aan te zetten de realiteit van de ongeldigheid van het conclaaf te aanvaarden, de meest liefdadige en logische werkwijze zou zijn in het licht van Universi Dominci Gregis

Hij (Bergoglio) nam nooit rechtmatig het ambt van de Opperste Pontifex van de H. Rooms Katholieke Kerk op zich en geniet daarom niet het charisma van onfeilbaarheid. Indien dit waar is, dan is de situatie verschrikkelijk omdat de vermeende pauselijke daden niet als dusdanig geldig kunnen zijn, inclusief de zogenaamde benoemingen tot het college van kiezers zelf. Enkel geldige kardinalen kunnen onze kritieke situatie herstellen door het privaat (in het geheim) erkennen van de realiteit van een aanhoudend interregnum (‘tussenregering’) en voorbereidingen te treffen om het proces recht te zetten door gehoorzaamheid aan de wetgeving van zijne Heiligheid Paus Johannes Paulus II in die Apostolische Constitutie Universi Dominici Gregis. Terwijl duizenden katholieke gelovigen begrijpen dat enkel de kardinalen die deelnamen aan de gebeurtenissen van maart 2013 binnenin de Sixtijnse Kapel alle informatie hebben die nodig is om de kwestie van de geldigheid van de verkiezing te evalueren, is er voldoende publiek bewijs voor de sluwe lekengelovigen om met morele zekerheid te vermoeden dat de daad van het college van kardinalen van maart 2013 een ongeldig conclaaf was, een volslagen ongeldigheid.

Wat er dus zou moeten gebeuren: de resterende goede kardinalen (Kardinaal Burke, Kardinaal Eijk, Kardinaal Sarah, Kardinaal Arinzé, Kardinaal Brandmüller,…) moeten bijeenkomen, in Rome of elders, en een gezamenlijke verklaring naar buiten brengen waarin zij stellen dat Benedictus’ aftreden niet geldig is, en dat ze bijgevolg Bergoglio niet erkennen als paus. Daarbij moeten ze verklaren afstand te nemen van iedere encycliek, exhortatie, beslissing en aanduiding van Bergoglio, omdat die nietig en ongeldig zijn. Op die manier zou er een schisma ontstaan, waarbij de goede kardinalen afstand nemen van het huidige valse leiderschap in Rome, en blijven vasthouden aan de Ware Leer, zonder zich te moeten in allerlei bochten wringen om Bergoglio’s publicaties en besluiten te vergoelijken.

Gracida schreef:

De nood is duidelijk voor het College om een Algemene Vergadering bijeen te roepen om het Interregnum te verklaren, te overzien en spoedig te beëindigen, die sinds maart 2013 heeft geduurd. Uiteindelijk is het belangrijk om te begrijpen dat het groot aantal vermeende namaak-kardinalen uiteindelijk, vroeg of laat, zal resulteren in een situatie waarin de Kerk nooit geen normale geldige middelen meer zal hebben om een Vicaris van Christus te kiezen. Na die tijd, zal het nog moeilijker, indien zelfs niet menselijk onmogelijk worden voor het College van Kardinalen om de huidige desastreuze situatie recht te zetten en een fatsoenlijk en geldig conclaaf bijeen te roepen zodat de Kerk opnieuw zowel het voordeel van een echte Opperste Pontifex en de grote genade van een waarlijk onfeilbare Vicaris van Christus kan hebben.

Het aantal geldige kardinalen is inderdaad uiterst klein. Eerst en vooral heb je de kardinalen die vanwege ketterij of het samenzweren tegen Benedictus geëxcommuniceerd zijn; dan heb je de 75 kardinalen door Bergoglio ongeldig gecreëerd, en die dus geen kardinaal zijn (ja, ook “kardinaal” Müller!). Vervolgens heb je de geldige kardinalen die de leeftijd van 80 bereikt hebben en geen lid meer zijn van het stemgerechtigde Kardinalencollege. Kardinaal Burke klaagde overigens enige tijd geleden over het feit dat Bergoglio al 4 jaar lang geen vergadering heeft bijeengeroepen van het College van Kardinalen. Misschien het moment om zelf een bijeenkomst te organiseren met enkele goede kardinalen?

Ook Mgr. Bux legde uit dat de enige oplossing voor de vandaag onoverkomelijke problemen, de erkenning van de ongeldigheid van Benedictus’ aftreden is:

“Nuttiger dan een broederlijke correctie, zou zijn om de juridische geldigheid van het aftreden van Paus Benedictus XVI te onderzoeken“, en of het aftreden “geheel of gedeeltelijk” is. “Jezus gaf de sleutels van de Hemel niet aan Petrus én Andreas, maar zegde ze enkel toe aan Petrus.” Volgens Bux zou zo’n diepgaande studie van het afreden “kunnen helpen om de problemen te overwinnen die vandaag onoverkomelijk lijken.”

Bux heeft gelijk, enkel dit kan soelaas brengen. We schreven schreef reeds in 2016:

Socci herinnert ons dat de figuur van een “paus emeritus” volledig onbekend is in de Kerkgeschiedenis en benadrukt de canon dat een paus die zijn ambt verlaat, automatisch terugkeert tot de status die hij had voor zijn verkiezing, omdat het pausschap, in tegenstelling tot de bisschoppelijke wijding, geen sacrament is. Terwijl de bisschoppen dus bisschoppen blijven, zelfs als ze niet langer een jurisdictie hebben, is dit niet het geval met een paus. Desalniettemin kondigde Benedictus in de laatste dagen van zijn pontificaat aan, tegen de mening van alle canonisten in, dat hij “paus emeritus” zou worden na zijn aftreden. Hij gaf een canonieke noch theologische rechtvaardiging voor zijn ongewone stap, die zelfs nog ongewoner was dan het aftreden zelf. Tijdens zijn laatste audiëntie op 27 februari zei hij: “Mijn beslissing om de actieve versie van het ambt te verlaten betekent niet dat het wordt teruggetrokken (het paus zijn).” Hij koppelde deze verklaring aan de aankondiging dat hij in het Vaticaan zou blijven en verder het gewaad van een paus en het pauselijk wapenschild zou dragen, en dat hij nog steeds bij zijn pauselijke naam wilde genoemd worden, inclusief de eretitel “Zijne Heiligheid”.

In dit licht zou het goed zijn dat bijvoorbeeld Kardinaal Burke, die vrij recent door Bergoglio opnieuw tot lid van de Apostolische Signatuur werd gemaakt (waarna zijn formele correctie op de lange baan werd geschoven), eens de Vaticaanse archieven zou uitpluizen en het volledige 3de Geheim van Fatima eens zou bestuderen. Want dát bevat uiteindelijk ook het antwoord op de huidige crisis. Fatimakenner Vader Paul Kramer schreef hierover in 2015:

“Het Derde Geheim van Fatima openbaart, zoals Kardinaal Ciappi schreef, “De grote apostasie in de Kerk zal beginnen aan de top.” Het geheim spreekt van een “paus” die onder de macht van de duivel zal zijn. Johannes XXIII las de tekst en liet het vertalen in het Italiaans door Mons. Tavares. Hij verstond de moeilijke passage correct. Johannes Paulus II las het geheim en dezelfde moeilijke passage confronteerde hem – zodus liet hij Mons. Carreira het opnieuw vertalen. Een verkeerde interpretatie van de moeilijke passage zou lijken het dogma van de onfeilbaarheid van de Kerk tegen te spreken. Echter, Mons. Tavares had het inderdaad correct vertaald. Er was geen ontsnappen aan de problematische bewoording.

Nu het Geheim in de huidige tijd vervuld werd, terwijl de ongeldig verkozen “paus Franciscus” de grote massa in de apostasie leidt, zijn er velen die kennis hebben over de boodschap van Fatima die blind vasthouden dat Bergoglio de paus is en dat de katholieken in gemeenschap moeten blijven met hem – ondanks het feit dat zijn woorden en daden duidelijk tonen dat hij een afvallige heiden is. Echter, de grote apostasie in de Kerk werd voorzegd in het Geheim van Fatima, maar vele auteurs over Fatima ontkennen blind dat de apostasie beginnend aan de top zelfs aan het gebeuren is – de blinden leiden de blinden naar de dieperik.”

De Mattei zei reeds in december 2017:

Vandaag bevinden we ons in een ongeziene situatie waarin ketterij, die op zich erger is dan schisma, eraan voorafgaat, eerder dan erna te komen. Er is nog geen formeel schisma, maar er is ketterij in de Kerk. Het zijn de ketters die schisma promoten in de Kerk, zeker niet de trouwe katholieken. En de trouwe katholieken die zich willen scheiden van ketterij kunnen niet gedefinieerd worden als schismatici.”

Roberto De Mattei gaf ook aan dat de ketterse documenten in z’n geheel moeten verworpen worden, en niet, zoals vele bisschoppen en kardinalen beweren, “in continuïteit met het Magisterium” moeten gelezen worden, want Bergoglio maakte bij Amoris Laetitia bvb. duidelijk dat enkel de heterodoxe interpretatie de voor hem juiste interpretatie is. Hij zei dan ook:

“In het kort: elke katholiek wordt opgeroepen om te kiezen, ofwel om aan de zijde te staan van paus Franciscus en de Jezuïeten van vandaag, of naast de Jezuïeten van gisteren en de Pausen van alle tijden.” Hij verduidelijkt dat er “momenten zijn in ons leven en in de geschiedenis van de Kerk waarin we verplicht zijn om te kiezen tussen twee kanten, zonder dubbelzinnigheid en compromissen.” De spirituele oefeningen van de H. Ignatius doen niets anders dan het Evangelie benadrukken dat zegt “dat men geen twee heren kan dienen: ofwel zal hij de één haten en de ander liefhebben of de één liefhebben en de ander haten (Matt. 6:24)”.

Blijven volhouden dat Bergoglio dé Paus is, en dat we aan hem moeten blijven gehoorzamen, of dat we aan hem “trouw” moeten blijven, leidt tot niks. Alleen nog meer verwarring, nog meer blindheid, nog meer crisis… De situatie is onhoudbaar. De mensen hebben duidelijkheid nodig. Deze crisis is er niet “één” uit de “vele” die de Kerk heeft doorgemaakt, zoals zovelen denken. Wanneer zullen die Kardinalen dat nu eens beseffen? Laten we bidden dat ze dit mogen inzien, en dat ze de moed mogen hebben om actie te ondernemen tegen Bergoglio.

De huidige tijd is de vervulling van het Geheim van La Salette en het 3de Geheim van Fatima, en toch zo weinigen die het zien…