“Bergoglio is de slechtste leraar van het Geloof in de geschiedenis van de Katholieke Kerk.”

“Amoris Laetitia is één van de meest schandalige documenten in de Kerkgeschiedenis.”

George Neumayr – 7 mei 2017

Op 2 mei 2017 verscheen een boek van de hand van George Neumayr: De Politieke Paus: Hoe Paus Franciscus de Liberale Linksen Streelt en de Conservatieven in de Steek Laat. OnePeterFive nam contact op met de auteur en hij voorzag hen van een interview. OnePeterFive raadt de lezers aan om hem te steunen door zijn boek te kopen op Amazon.

Op de vraag wat hem ertoe inspireerde om dit boek te schrijven, vertelt Neumayr: “Van het eerste moment dat ik hem zag, wist ik dat hij een Modernistische sloopkogel zou zijn, en hij raakte mij van in het begin als de prototypsiche “progressieve” Jezuïet. Ik wist dat het een zeer slecht teken was dat de Kerk z’n eerste Jezuïetische paus zou kiezen op het moment dat de Jezuïetenorde in z’n meest corrupte en heterodoxe toestand was. Ik wist dat het een ontnuchterend historisch pontificaat zou zijn, en vanaf het eerste moment van het pausschap van Franciscus begon ik te denken dat zijn pontificaat een goed onderwerp zou zijn voor een boek.”

Neumayr studeerde aan een Jezuïtische Universiteit in San Francisco, en toen hij Bergoglio in het begin van zijn ‘pontificaat’ observeerde en aanhoorde, herinnerde dit hem aan al de nonsens die hij als student van gelijkaardige “progressieve Jezuïeten” had gehoord. Het programma van Bergoglio was zo duidelijk in elkaar gestoken om politiek liberalisme te promoten, en tegelijkertijd de de Leer te bagatelliseren, wat de formule was van het hippe en lege Katholicisme dat hij voorgesteld zag aan de Jezuïtische Universiteit van San Francisco.

Neumayr onderzocht diepgaand Bergoglio’s jaren in Buenos Aires. “Ik las al zijn beschikbare toespraken en geschriften, van toen hij bisschop was, voordat hij paus was. Ik las alle bestaande biografieën over hem; ik praatte met Latijns-Amerikaanse priesters, ik praatte met Vaticaanse ambtenaren, ik praatte met Katholieke activisten en academici en canon-juristen. Gegeven de gevoeligheid van het onderwerp waren de meeste mensen enkel bereid anoniem met mij te praten.” Het belangrijkste besluit van dit onderzoek was dat de Katholieke Kerk onder een slechte “paus” lijdt en dat de kardinalen deze crisis moeten aanpakken.

Bergoglio is een product van het politiek links en het theologisch Modernisme

Over het politieke wereldbeeld van Bergoglio zegt Neumayr dat Bergoglio een “product van het politiek links en het theologisch Modernisme” is. Zijn geest “werd gevormd door alle ketterijen en ideologieën van na de Verlichting, van Marx tot Freud tot Darwin. Hij is de realisatie van Kardinaal Carlo Martini’s visie van een Modernistische Kerk die zich buigt naar de ketterijen van de Verlichting.” Op bijna alle intellectuele fronten is Bergoglio “een volgeling van de Modernistische school. Hij is een student van Modernistische Bijbelse Wetenschap, dat kan gezien worden door zijn onnozele interpetaties van bepaalde passages in het Evangelie: zoals toen hij het mirakel van de vermenigvuldiging van de broden en de vissen als een metafoor omschreef, en niet als een mirakel.”

Bergoglio misbruikt zijn ambt als ‘hoofd’ van de Katholieke Kerk, het is volgens Neumayr “een onverholen voorbeeld van klerikalisme dat niet meer onder controle is.” Bergoglio gebruikt de preekstoel van het pausschap, “niet om de Leer van de Kerk voor te stellen, maar eerder om zijn persoonlijke politieke agenda te promoten.” Neumayr beschrijft Bergoglio als “de slechtste leraar van het Geloof in de geschiedenis van de Katholieke Kerk.” Volgens hem kan men hem zelfs niet vertrouwen om “een les godsdienst in een basisschool” te geven.

Neumayr zegt over de communistische trekken van Bergoglio dat hij leraren had die Communistisch waren, die hem beïnvloedden. Hij legt uit dat zijn mentor Esther Ballestrino was, “een zeer fervente Communist.” Hij documenteert ook alle bevrijdingstheologen die Bergoglio heeft gerehabiliteerd. Leonardo Boff, een openlijk socialistische (ex-)priester staat aan de top; hij was zelfs één van de adviseurs van Bergoglio’s encycliek Laudato Si.

Bergoglio bewierookt het moreel relativisme en socialisme dat het centrum van het wereldwijde links vormt. Het is geen toeval dat zijn bekende uitspraken “Wie ben ik om te oordelen” en “Ongelijkheid is de wortel van alle kwaad” zijn. “Hij is een lieveling van het wereldwijde links omdat hij veel van hun agendapunten bevordert, zoals klimaatveranderingsactivisme, open grenzen en het verbannen van levenslange gevangenisstraffen; hij is een woordvoerder voor de wapencontrole, een wereldregering, voor de herverdeling van rijkdom door centrale planners.” Een pontificaat dat “politiek liberalisme combineert met moreel of doctrinair relativisme, gaat akkoord met de zelfgenoegzame politiek van de linksen,” aldus Neumayr.

Amoris Laetitia

Neumayr heeft het ook over Amoris Laetitia. Hij noemt het “één van de meest schandalige documenten in de geschiedenis van de Kerk.” Volgens hem geeft Bergoglio “een duidelijke knipoog en ja-knik naar de overspelers in voetnoot 239 van dat document.” In zijn boek spreekt hij over de opzettelijke dubbelzinnigheid van het document, en dat Aartsbisschop Bruno Forte, die de kladversie van het eindverslag van de Synode van 2014 hielp schrijven, de gluiperigheid van het document erkende en zei dat dit “typisch voor een Jezuïet” was, en dat Bergoglio hem zelf had verteld dat indien ze toen uitdrukkelijk overspel zouden hebben onderschreven, “het een tegenreactie zou hebben veroorzaakt”, en zodus moesten ze dit onderwerp “meer subtiel” in het Synodedocument introduceren.

Neumayr gaat verder met te zeggen dat Bergoglio “de Kerkelijke leer over scheiding ondermijnt, en daardoor de leer van vele Sacramenten ondermijnt, zoals het Huwelijk, de Biecht, de H. Eucharistie, de Priesterwijding.” Hij ondermijnt de sacramentele theologie van de Kerk. In zijn boek schrijft hij veel over zijn ondermijningen van de Kerkelijke Leer, van zijn steun voor het gebruik van contraceptiva m.b.t. het Zikavirus, tot zijn religieuze onverschilligheid en zijn antinomianisme (de overtuiging dat er geen morele wetten zijn die God wilt dat men gehoorzaamt, dat een keurmerk van zijn pontificaat is geworden.

Over de reactie van de Kerk tegenover Amoris Laetitia zegt Neumayr: “Het antwoord is zwak geweest. Bisschop Athanasius Schneider is een voortreffelijke uitzondering, hij heeft rechtuit gesproken over de ketterij in dat document.” Neumayr is van mening dat de kardinalen Bergoglio “rechtuit zouden moeten confronteren op dit gebied, en hem duidelijk maken dat de heterodoxe positie die hij aanhangt absoluut onaanvaardbaar is. Als hij dan nog niet antwoordt, “moeten ze een formele correctie doen.”

Voor de reden waarom zovele prelaten van de Kerk blijven zwijgen over de heterodoxe leer die vanuit Rome komt, zegt hij: “Eén reden is hun gebrek aan overtuiging, een andere is de schandelijke carrièrezucht, en de derde reden is dat veel van de bisschoppen lafaards zijn tegenover de tijdsgeest, en veel van deze “conservatieven” zijn Modernisten in ‘slow motion.’”

Bergoglio is de culminatie van de Modernistische beweging

Over hoe het mogelijk was dat Bergoglio aan de macht is gekomen zegt Neumayr dat Bergoglio “de culminatie is van de Modernistische beweging, die teruggaat tot meer dan 100 jaar geleden”. Reeds sinds de verlichting is het Modernisme kracht aan het vergaren binnen de Kerk, en het nam in snelheid toe in de 19de eeuw, en ging het een versnelling hoger en produceerde dit “het pontificaat” van Bergoglio. “De Encycliek van Paus Pius X over het Modernisme leest bijna zoals een klinische beschrijving van het relativistisch pontificaat van Franciscus.” Volgens Neumayr waren de pontificaten van Johannes Paulus II en Benedictus XVI “snelheidsremmers op de weg” naar Bergoglio’s heerschappij, gezien ze zich realiseerden dat de “geest van Vaticanum II” schade berokkende aan de Kerk.” Maar met Bergoglio aan het stuur, “werden deze snelheidsremmers volledig genegeerd, en streeft hij ernaar om de Modernistische revolutie te voltooien.”

Neumayr besluit met te zeggen dat hij hoopt dat zijn boek zal bijdragen aan het herstel van de orthodoxie en de heiligheid in de Kerk, en hij is ervan overtuigd dat het de plicht van (katholieke) journalisten is om de waarheid te spreken zonder angst of voorkeur.

Bron: OnePeterFive