Op 12 maart werd Kardinaal Pell tot zes jaar gevangenisstraf veroordeeld, wegens vermeend seksueel misbruik van twee tienerjongens in de sacristie, toen hij nog Aartsbisschop van Melbourne was. De veroordeling is gebaseerd op de beschuldiging van één individu die anoniem wenst te blijven. Er zijn géén getuigen en geen andere getuigenissen. Integendeel, er waren 20 getuigen van de verdediging die Pells onschuld konden aantonen. De conservatieve Kardinaal Pell bleef zijn onschuld uitroepen. Vreemd is ook dat de 77-jarige conservatieve Pell een rechtszaak kreeg en is veroordeeld tot de gevangenis – in tegenstelling tot bvb. de modernistische McCarrick die z’n schuld bekende, en waar er echt en degelijk bewijs tegen hem is. Wat steekt hierachter?

Pell werd veroordeeld tot 6 jaar cel, en staat nu voor de rest van zijn leven geregistreerd als seksueel misbruiker. Het Vaticaan is ook een procedure opgestart om hem van zijn titels te beroven. Het gerecht in Australië verbood de media te berichten over de rechtszaak, omdat er hoop was dat er nog een andere rechtszaak zou gehouden worden tegen de kardinaal. Maar die rechtszaak viel in het water. Een andere, eerdere rechtszaak eindigde als een nietig geding. Sommige kranten berichtten dat de juryleden 10-2 stemden voor de vrijspraak. Toch was uiteindelijk één schuldig verdict van de drie voldoende om een 77-jarige kardinaal naar de gevangenis te sturen. En als we de verslaggeving mogen geloven, dan is dit verdict er gekomen zonder enig fysiek bewijs, noch getuigenis. Het kwam er ten gevolge van één klacht, gebaseerd op beschuldigingen van tientallen jaren geleden. De verdediging had ruim 20 mensen die in Pells naam getuigden over zijn karakter en de logistieke onmogelijkheid om te doen waarvan hij beschuldigd wordt. Pell was namelijk nooit alleen in de sacristie na de Mis, en hij was niet in de positie om iemand te misbruiken op zo’n publieke plaats, die zo gelegen is dat hij fysiek zou tegengehouden zijn van te doen waarvan hij beschuldigd werd (namelijk orale ‘verkrachting’). Pell noemde de beschuldigingen ‘walgelijk’. Pells advocaat, Richter, zei dat Pell ook zijn gewaden niet kon ‘uiteen scheiden’ om zijn lid te ontbloten, zoals de aanklager beweert, omdat een kazuifel uit één stuk bestaat en tot op de grond hangt.

Eén van de twee jongens waarvan Pell beschuldigd werd die te hebben misbruikt, stierf van een overdosis drugs in 2014, voordat de rechtszaak begon. Hij heeft nooit Pell beschuldigd, noch bewijs geleverd tegen hem. De moeder van de overledene gaf toe dat hij ontkende dat hij misbruikt werd op tenminste twee gelegenheden. Volgens CNN: “De moeder van de jongen vertelde dat ze haar zoon uitdrukkelijk vroeg of hij ooit “lastig gevallen of betast is geweest in het koor,” volgens een transcript van Pells rechtszaak. De jongen, toen een tiener, zei nee.”

Het is voor ons onmogelijk om van buitenaf de onschuld of de schuld te bewijzen, maar het is niet moeilijk een opinie te vormen op basis van wat bekend is. Het is duidelijk dat er een langdurige oorlog gaande is tegen Kardinaal Pell, met een aantal twijfelachtige beschuldigers die in de loop der jaren opdoken, en van wie geen van hun beschuldigingen konden geverifieerd worden en waarvan sommige als vals aangetoond werden.

De rechter Kidd hield de rechtszaak maandenlang geheim, en dreigde journalisten die erover zouden berichten met opsluiting. Toen het moment aanbrak om de strafmaat uit te spreken, eiste hij dat deze live op tv zou worden uitgezonden, en hij noemde dit “transparante en open gerechtigheid.” Kidd veroordeelde de Kardinaal tot zes jaar cel voor een misdaad die nooit kon bewezen worden, en waartoe men niet in staat was uit te leggen hoe hij die kon gepleegd hebben. In plaats daarvan noemde Kidd Pell “adembenemend arrogant” en noemde zijn misdaden “brutaal en heftig.”

Pell had vele vijanden en moest uit de weg worden geruimd

Na jarenlange pogingen heeft Australië hun een lang gehate figuur veroordeeld die zich tegen de hedonistische impulsen van het land verzette, als een verdediger van de Katholieke orthodoxie. Het is bijzonder opmerkelijk te noemen dat in publieke discussies over deze zaak, homoseksuele activisten onder diegenen zijn die het meest verheugd zijn over Pells veroordeling. Dat is geen toeval. Pell stond erom bekend niet toe te geven aan hun eisen. Hij deed niet alsof homoseksualiteit goed was voor de samenleving. Hij minimaliseerde de risico’s niet, die verbonden zijn aan deze levensstijl. En zo is het geen verrassing dat hij door hen gehaat werd. En zo wordt hij ook door de media door het slijk gehaald.

Een andere plaats waar hij in de weg stond, was als hoofd van de de Vaticaanse Bankhervorming. Hij was voor bepaalde figuren in de hoogste regionen van het Vaticaan een overlast, omdat ze bezig waren ‘talenten’ te begraven op plaatsen waar die niet hoorden. Er werd zoveel verborgen geld ontdekt door Pell, dat de laatste boekhouding bijna een miljard euro betrof. Was het toeval dat na het opgraven van deze verborgen gelden, Pell ineens hernieuwde interesse zag in tientallen jaren oude aanklachten? De vroegere Vaticaanse boekhouder Libero Milone – die zelf het slachtoffer was van een schijnbare ‘zuivering’, ten gevolge van Vaticaanse belangen – merkte de verdachte timing op van Pells hernieuwde aanklachten. Kardinaal Pell had in 2015 de boekhoudingsfirma PricewaterhouseCoopers (PwC) aangeduid om een diepgaande boekhouding te verrichten van de Vaticaanse financiën. Plots werd de autoriteit die aan het PcW gegeven was, door andere Vaticaanse beambten opgeschort in april 2016. Milone gaf aan dat het geen toeval was dat toen zijn pogingen tot grote financiële hervorming in het Vaticaan golven begonnen te veroorzaken, hij zich ineens verwikkeld zag in hernieuwde aanklachten van seksueel misbruik.

Pell was door Bergoglio aangeduid als één van de kardinalen van de C9 voor de hervorming van de curie, maar hij was in geen geval iemand uit Bergoglio’s kringen. Getuige daarvan zijn protest tijdens de synode van 2015, over de ongure gang van zaken. Pell ondertekende de klachtbrief én uitte los daarvan nog eens klachten, maar ze werden door Bergoglio straal genegeerd. Reeds in juli 2016 kortwiekte Bergoglio eigenhandig – door middel van een Motu Proprio – het zeggenschap van Pell over de Vaticaanse financiën, wellicht omdat het te heet werd onder Bergoglio’s voeten. En in december 2016 schaarde Pell zich achter de dubia van de vier kardinalen Burke en Brandmüller, en nu wijlen kardinalen Meisner en Cafarra. Pell was ook voorstander van het celebreren van de H. Mis ‘ad orientem‘ (met de rug naar het volk).

Toen Pells autoriteit beknot werd bij de Vaticaanse financiën en hij bovendien naar Australië werd geroepen om te getuigen in verschillende rechtszaken, zei Kardinaal Angelo Becciu – een van Bergoglio’s meest “trouwe bondgenoten” dat er nu “een grote samenwerking is in het proces, omdat de punten (van dispuut met Pells autoriteit) opgehelderd werden.” Met andere woorden: ongure rekeningen en gelden werden snel weer onder de mat geveegd.

Marco Tosatti merkte in zijn column van 1 maart op dat in de zaak van Pell, in Rome wordt gezegd dat “de kanonnen in Australië zijn, maar de kanonskogels in het Vaticaan werden gemaakt.” Met andere woorden: terwijl Australië reeds lang zinde om hun morele publieke vijand aan te pakken, zijn er geruchten dat het mensen binnen de H. Stoel waren die hen de ammunitie gaven om hem neer te halen. Tosatti formuleert het als volgt: “Pell is iemand die, wanneer hij kwaad is, zijn vuisten balt, Bergoglio of geen Bergoglio. Indien hij overtuigd is dat iets juist is, zal hij doorzetten als een bulldozer. En het is ook bekend dat de Argentijn agressiever is met de zwakken, maar geïntimideerd is door de weinigen die hem in zijn gezicht weerstaan. In het kort, Pell is een tank waar men eerder bang van was. Mijn hypothese is deze: Pell werd neergehaald door twee afzonderlijke schoten. De eerste is het “vriendelijke” schot van het klerikale etablissement en het tweede is het vijandelijke schot, seculier en maçonniek, die in hem een conservatieve traditionalist zag die geëlimineerd moest worden.” Tosatti merkt ook op dat Pell de enige is van al de andere beklaagde bisschoppen en kardinalen (McCarrick, Zanchetta, …) die geen Bergogliaan is. En dat het feit dat hij onschuldig is kan als een boemerang terugslaan in het gezicht van diegenen die nu in het Vaticaan regeren.

Bronnen: OnePeterFive, Gloria