We weten al van het begin van de ‘heerschappij’ van antipaus Bergoglio dat hij een afkeer heeft voor Christus in het Heilig Sacrament. Hij knielt nooit voor het H. Sacrament (noch op het altaar, noch in het tabernakel) en hij vertoont steevast een blik van afschuw als hij de H.H. Gedaanten opheft tijdens de Mis. Bergoglio heeft al meermalen aangegeven dat hij een afkeer heeft voor de Tridentijnse Liturgie. Hij noemde het ooit een soort van mode, waar mensen verslaafd aan zijn. Begin dit jaar was er een anonieme blogger, Fra Cristoforo, die het complot van Bergoglio voor het wijzigen van de H. Mis (vooral de consecratie) uit de doeken deed. Nu heeft Bergoglio een nieuw Motu Proprio uitgevaardigd waarin hij meer bevoegdheid geeft aan de lokale bisschoppenconferenties voor het vormgeven van de liturgische teksten (dus ook die van de consecratie). Eerder deze maand zei hij tijdens de Nationale Week van de Liturgie in Rome dat de “liturgische hervorming van het Tweede Vaticaans Concilie” onomkeerbaar is en dat een “terugkeer naar de Tridentijnse Liturgie uitgesloten” is. Hij zei nog dat de hervorming van toen nog niet volledig is doorgevoerd (waarbij hij dus opnieuw zinspeelde op het nog méér hervormen en dus afschaffen van de Mis).

Op 3 september werd een Motu Proprio van de hand van Bergoglio vrijgegeven betreffende de liturgie, Magnum Principium genaamd. Bergoglio heeft enkele wijzigingen aangebracht aan de tekst van canon 838, die vanaf 1 oktober in werking zal treden.

De apostolische constitutie van de H. Paus Pius V van 1570 was erop gericht dat hetzelfde Missaal zou gebruikt worden in de gehele Katholieke Kerk. De Tridentijnse liturgische hervormingen focusten zich op de veralgemening van de Latijnse Ritus van de Mis. De Mis in China, Papua-Nieuw-Guinea of in Congo werd op krak dezelfde manier gevierd als deze in Nederland of België. Het Mis-en vesperboek welke de gelovigen in de Mis gebruikten was dus overal van toepassing. Nu is dat niet meer zo.

Magnum Principum

Het is al niet genoeg dat men de Latijnse Mis als een soort aftands relikwie naar de zolder heeft verwezen, Bergoglio doet er nu nog een schepje bovenop. Magnum Principum is niet begaan met de “originele vorm en ritus van de heilige Vaders”, maar verwijst in de plaats daarvan naar het “grote beginsel van het Tweede Vaticaans Concilie“, volgens dewelke “liturgisch gebed aangepast moet worden aan het bevattingsvermogen van de gelovigen, zodat het kan verstaan worden.” Dit betekent natuurlijk voor de liturgische revolutionairen de “gewichtige taak van het introduceren van de gewone taal in de liturgie en het voorbereiden en goedkeuren van versies van de liturgische boeken, een taak die toevertrouwd was aan de bisschoppen.”

Er wordt nu nog meer vrijheid en verantwoordelijkheid gegeven aan de bisschoppen en de H. Stoel, meer bepaald de Curie (de Congergatie voor de Goddelijke Eredienst en de H.H Sacramenten) krijgt minder bevoegdheid. Weer één van die “decentraliseringen” van Bergoglio. Canon 838 van het Canoniek Recht wordt nu veranderd en wel op deze punten (in het vet):

§ 1 De leiding van de heilige liturgie komt alleen toe aan het gezag van de Kerk; zij berust namelijk bij de Apostolische Stoel en, volgens het recht, bij de diocesane Bisschop.

§ 2 Het komt de Apostolische Stoel toe de heilige liturgie van de gehele Kerk te ordenen, liturgische boeken uit te geven en aanpassingen, volgens het recht door Bisschoppenconferenties goedgekeurd,de vertaling ervan in de volkstalen te beoordelen, alsook erover te waken dat de liturgische bepalingen overal trouw in acht genomen worden.

§ 3 Het komt de bisschoppenconferentie toe vertalingen van de liturgische boeken in de volkstalen, getrouw en naar behoren aangepast binnen de vastgelegde grenzen in de liturgische boeken zelf gesteld, voor te bereiden en goed te keuren en de liturgische boeken voor de gebieden waarop ze betrekking hebben deze uit te geven, na voorafgaande beoordeling bevestiging door de Heilige Stoel.

§ 4 Het komt de diocesane Bisschop toe in de hem toevertrouwde Kerk, binnen de grenzen van zijn bevoegdheid, normen op liturgisch gebied te geven waaraan allen gehouden zijn.

Bergoglio beveelt op het eind van zijn brief dat deze wijzigingen moeten nageleefd worden. Waar het dus op neer komt is dat er er vrij mag worden geknoeid met het missaal, althans ‘binnen de perken’ gesteld door Bergoglio. Want waar voorheen enkel het Missaal vanuit het Latijn moest worden vertaald naar de volkstaal, kunnen er nu volop aanpassingen gebeuren. De Curie en de Congregatie voor de Goddelijke Eredienst kunnen de door de bisschoppen reeds ‘goedgekeurde vertaling’ enkel nog inkijken en bevestigen – de beoordeling van de aanpassingen zal wellicht niet veel voorstellen, denken we maar aan het ‘nieuw’ Onze Vader, waarbij bekoring door beproeving werd vervangen en dit ook door het Vaticaan werd goedgekeurd. Wat de plaatselijke bisschoppenconferentie heeft besloten is dus nu bindend en moet enkel door de Congregatie worden bekrachtigd. De verantwoordelijkheid van de vertaling ligt nu geheel bij de bisschoppen.

Dit zal uiteraard grote gevolgen hebben. De bisschoppen zullen de doos van Pandora openen en allerlei “aanpassingen” introduceren, wellicht ook aan de consecratiewoorden (zeker in onze contreien) die zo subtiel zullen zijn dat ze die wel zullen trachten te rechtvaardigen, maar die de Heilige Mis verder zullen doen afbrokkelen.

Maar dit Motu Proprio komt er uiteraard niet zomaar.

Voorstellen voor Curiehervormingen compleet binnen enkele maanden

Op 9 september begon de ‘raad van Kardinalen’, beter bekend als de C9, zijn 21ste vergadering (zonder Bergoglio, want die zit in Colombia). De secretaris, bisschop Semeraro, gaf een interview met Radio Vaticaan en zei daarin dat de voorstellen voor de hervormingen bijna rond zijn. “Ik denk dat binnen enkele maanden deze herziening min of meer compleet zal zijn. En dan zal de paus de voorstellen betreffende de Dicasterieën ter zijner beschikking hebben en ik zou van hem verwachten dat hij beslist hoe en wanneer deze in voege zullen gaan.” Hij merkte op dat Bergoglio tot nu toe een meer graduele hervorming verkoos, met een soort van rustperiode, die toestaat dat er verbeteringen worden aangebracht die onvermijdelijk gevraagd worden, terwijl de hervorming beweegt van theorie naar praktische realiteit.

Rorate Caeli merkt hierbij op dat indien deze hervormingen voltooid zullen zijn en in voege zullen gaan, dit een nog grotere verzwakking en verlies van autoriteit van de Congregaties (binnenkort enkel nog ‘Dicasteriën) van de Geloofsleer en de Goddelijke Eredienst en de Discipline van de Sacramenten zal teweeg brengen.

Bergoglio gaf de huidige decentralisatie reeds aan in het begin van zijn “pontificaat” in de encycliek Evangelii Gaudium:

Ook het pausdom en de centrale structuren van de universele Kerk hebben er behoefte aan te luisteren naar de oproep tot een nieuwe pastorale opzet. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft gezegd dat de bisschoppenconferenties op een gelijksoortige wijze als de oude patriarchale Kerken “veelvoudig en vruchtbaar werk kunnen leveren om de collegiale gesteltenis tot concrete toepassingen te brengen”. Maar deze wens is niet geheel verwezenlijkt, omdat er nog niet voldoende duidelijk een statuut van de bisschoppenconferenties is geformuleerd dat deze opvat als subjecten met concrete bevoegdheden, met insluiting van ook enige authentieke bevoegdheid op het gebied van het leergezag.Een buitensporige centralisatie maakt, in plaats van te helpen, het leven van de Kerk en haar missionaire dynamiek gecompliceerd.

Bergoglio ondermijnt het centrale leergezag en geeft alle autoriteit in handen van de bisschoppen. Zijn motto is dan ook: “Verdeel en heers.” Zo ontstaat er een schisma in de Kerk: de ene helft zegt zus, de andere zo. En zo gaat het ook met Amoris Laetitia. In Polen bijvoorbeeld zeggen de bisschoppen neen aan Communie voor hertrouwde gescheidenen, in Malta, Argentinië en België zeggen ze dat het wel mag. En zo gaat het circus verder tot de bom zal ontploffen.

 

Daniël 12,8-13:

Ik hoorde het wel, maar begreep het niet; daarom vroeg ik: ‘Heer, waarmee eindigen deze dingen?’ Daarop antwoordde hij: ‘Ga, Daniël, want deze dingen blijven geheim en verzegeld tot aan de eindtijd. Velen zullen gezift, gezuiverd en gelouterd worden, maar de kwaden zullen kwaad blijven doen. Maar terwijl de kwaden er niets van zullen begrijpen, zullen de wijzen inzicht krijgen. Vanaf het ogenblik dat het dagelijks Offer gestaakt wordt en de huiveringwekkende gruwel wordt opgericht, zullen er twaalfhonderdnegentig dagen verlopen (=+- 3,5 jaar). Gelukkig zijn diegenen die volharden en dertienhonderdvijfendertig dagen bereiken! En u, ga het einde tegemoet: u zult rusten en aan het einde van de dagen opstaan om uw lot te ontvangen.

 

Bronnen: Rorate Caeli (1)  (2); OnePeterFive

---

Bergoglio die een blauw oog opliep (de pausmobiel stopte abrupt en Bergoglio sloeg met zijn hoofd tegen het metalen frame van de glazen kooi) en daarbij zijn gewaden met bloed bevlekte, nadat hij weer eens weigerde te knielen voor het H. Tabernakel en tevens de Katholieken van Colombia ergerde door er de Communisten te komen steunen: