Op 24 mei werd in Mechelen tijdens een persconferentie de nieuwe pastorale brief van de Belgische Bisschoppen over Amoris Laetitia voorgesteld. Daarin komen drie zaken aan bod: de huwelijksvoorbereiding, de begeleiding van de gezinnen en omgaan met gebroken relaties.

Vooral het derde deel van hun brief roept om aandacht. “We zijn dankbaar voor de vele initiatieven die hiervoor in onze bisdommen al zijn opgestart. Op een bijzondere vraag willen we hier uitvoeriger ingaan, meer bepaald op de vraag en het verlangen van hertrouwde echtgescheidenen om de communie tijdens de eucharistie te mogen ontvangen.”

De bisschoppen geven toe dat men niet onwaardig te Communie mag gaan: “Al van in de apostolische tijd wordt het ontvangen van de eucharistie als iets heel ernstigs beschouwd. Reeds Paulus merkt op in zijn eerste brief aan de christenen van Korinte: “Wie op onwaardige wijze het brood eet of uit de beker van de Heer drinkt, bezondigt zich aan het lichaam en bloed van de Heer. Iedereen moet zichzelf onderzoeken alvorens van het brood te eten en uit de beker te drinken.” (1 Kor 11,27-28).”

Maar dan citeren ze Bergoglio en wijken ze af van de Leer van de Kerk: “In het achtste hoofdstuk van Amoris laetitia gaat paus Franciscus uitdrukkelijk op deze vraag in. De onverbreekbaarheid van het huwelijk behoort tot het fundamentele en onopzegbare geloofsgoed van de Kerk. Daarover laat paus Franciscus in Amoris laetitia geen twijfel bestaan. Maar hij zegt ook dat we niet alle situaties over dezelfde kam mogen scheren. “Daarom moet men vermijden oordelen te vellen die geen rekening houden met de complexiteit van de verschillende situaties en moet men ook aandacht hebben voor de wijze waarop mensen hun situatie beleven en eronder lijden.” (AL 296) Hertrouwde echtgescheidenen blijven tot de Kerk behoren: “Niemand mag voorgoed veroordeeld worden, omdat dat niet de denkwijze van het Evangelie is.” (AL 297) God onthoudt hun zijn liefde niet. Zij blijven geroepen om God lief te hebben met heel hun hart en de naaste als zichzelf. Zij blijven gezonden om te getuigen van het Evangelie en om hun taak in de kerkgemeenschap te behartigen. “Zij mogen zich niet alleen niet geëxcommuniceerd voelen, maar moeten ook kunnen leven en groeien als levende ledematen van de Kerk en de Kerk ervaren als een moeder die hen altijd verwelkomt, met veel genegenheid voor hen zorgt en hen bemoedigt op de weg van het leven.” (AL 299) “De Kerk beschikt over een degelijke visie op verzachtende factoren en omstandigheden. Bijgevolg is het niet meer mogelijk om te beweren dat zij die zich in een zogenoemde ‘onregelmatige’ situatie bevinden in een toestand van doodzonde leven en de heiligmakende genade verloren hebben.” (AL 301)

De bisschoppen halen net zoals Bergoglio, de nood om onderscheiding aan. “Het gebeurt dat iemand er geen enkele schuld aan heeft dat hij door zijn vrouw of zij door haar man verlaten werd. Maar het gebeurt ook dat bij een echtscheiding wel grote schuld gemoeid is. Het blijft ook waar dat, ongeacht de omstandigheden die tot de echtscheiding hebben geleid, het nieuwe burgerlijke huwelijk de eerste kerkelijke huwelijksbelofte objectief tegenspreekt.”

En dan citeren ze opnieuw Bergoglio om hun standpunt te vergoelijken: “Toch schrijft de paus: “Indien we rekening houden met de enorme verscheidenheid van concrete situaties, is het verstaanbaar dat men van de synode en ook van deze exhortatie geen nieuw geheel van regels, van canonieke aard en toepasbaar op alle situaties, mocht verwachten. Het kan alleen een nieuwe aansporing zijn tot een verantwoorde persoonlijke en pastorale onderscheiding van de specifieke gevallen.” (AL 300) De bisschoppen zegge dat men niet kan stellen dat alle hertrouwde gescheidenen tot de Communie zijn toegelaten, maar evenmin dat ze allen worden uitgesloten. Het vraagt “de nodige onderscheiding” met oog op een “pastorale beslissing.”

Ze gaan verder en zeggen dat Bergoglio veel gewicht toekent aan de weloverwogen gewetensbeslissing van de gelovige. Het is dus niet de bisschop of priester die zal zeggen wat hij of zij moet doen, maar de gelovige kiest dat zelf. De bisschoppen laten de gelovigen in dwaling en zeggen dat ze eerbied hebben voor iemand die in doodzonde de Communie wenst te ontvangen: “Het kan gebeuren dat iemand beslist de communie niet te ontvangen. Voor die beslissing hebben we de grootste eerbied. Het kan ook zijn dat iemand in geweten beslist om de communie wel te ontvangen. Ook deze beslissing verdient eerbied.” Met deze uitspraak gaan ze regelrecht in tegen wat ze in het begin van dit stuk van hun brief schreven, over het onwaardig ontvangen van de Communie. Het is niet meer de ‘Leer van de Kerk’ die telt, maar wat Bergoglio schrijft in zijn exhortatie; dat wordt door onze bisschoppen als hét magisterium beschouwd.

Het beruchte hoofdstuk 8

Lees HIER onze analyse van hoofdstuk 8

The Voice of the Family schreef:

“Amoris laetitia stelt in hoofdstuk VIII (par. 291-312) een aantal benaderingen voor die voor de “hertrouwd gescheiden” katholieken de weg bereiden voor het ontvangen van de Heilige Communie zonder dat ze echt berouw hebben en hun leven beteren. Deze paragrafen bevatten:
(i) verwarde uiteenzettingen van de katholieke leer betreffende de aard en de gevolgen van doodzonden, betreffende de toerekenbaarheid van zonde, en over de aard van het geweten;
(ii) het gebruik van ideologische taal in plaats van de traditionele terminologie van de Kerk;
(iii) het gebruik selectieve en misleidende citaten uit vroegere kerkelijke documenten.

Een bijzonder verontrustend voorbeeld van een foutief citaat van de vroegere leer vinden we in paragraaf 298 dat een woord van paus Johannes Paulus II aanhaalt uit Familiaris Consortio, dat er namelijk situaties bestaan “waar om ernstige reden, zoals de opvoeding van kinderen, een man en een vrouw niet kunnen voldoen aan de verplichting om te scheiden”. In Amoris Laetitia echter wordt het tweede deel van de zin van paus Johannes Paulus II weggelaten. Daarin zegt hij dat zulke paren “de plicht op zich nemen in volledige onthouding te leven, dat wil zeggen door te af te zien van daden die eigen zijn aan getrouwde stellen” (Familiaris Consortio nr. 84).

Verder lezen we in de voetnoot bij dit misleidende citaat: “In dergelijke situaties, zo zeggen veel mensen die de mogelijkheid kennen en aanvaarden die de Kerk hen biedt om ‘als broer en zus’ samen te leven, dat ‘ het dikwijls gebeurt dat de trouw in gevaar komt en het welzijn van de kinderen eronder lijdt’ (Vaticanum II, Pastorale Constitutie Gaudium et Spes, 51) als bepaalde uitingen van intimiteit niet meer plaats vinden.” (lees: als de hertrouwde gescheidenen geen seks hebben; m.a.w. Bergoglio vergoelijkt hier dus overspelige seksuele relaties).

De Leer van de Kerk over echtscheiding

Uit de Catechismus van de Katholieke Kerk (nr. 2384):

“Echtscheiding betekent een zware schending van de natuurwet. Men matigt zich het recht aan het contract te verbreken dat door de echtgenoten vrij aangegaan werd, om samen het leven te delen tot aan de dood. Echtscheiding is een inbreuk op het heilsverbond, waarvan het sacramentele huwelijk het teken is. Een feitelijke nieuwe verbintenis, zelfs al zou die door de burgerlijke wet erkend zijn, maakt de breuk nog ernstiger: de hertrouwde persoon bevindt zich dan in een situatie van publiek en blijvend overspel.

Als de echtgenoot, na de scheiding van zijn vrouw, een andere vrouw tot zich neemt, begaat hij echtbreuk, want hij laat deze vrouw echtbreuk plegen; en de vrouw die bij hem woont, begaat echtbreuk omdat ze de echtgenoot van een andere vrouw tot zich getrokken heeft (H. Basilius, Moral. reg. 73).

De heilige Augustinus verklaarde:

“Wie zijn overspelige vrouw wegstuurt en een andere vrouw trouwt, terwijl zijn eerste vrouw nog in leven is, blijft continu in de toestand van overspel. Zo iemand doet geen enkele effectieve boete zolang hij weigert zijn nieuwe vrouw te verlaten. Als hij een geloofsleerling is, kan hij niet tot het doopsel worden toegelaten omdat hij in het kwaad blijft vastzitten. Als hij een (gedoopte) boeteling is, kan hij de kerkelijke verzoening niet ontvangen zolang hij niet breekt met zijn slechte houding” (De adulterinis coniugiis, 2, 16).

De meest barmhartige daad van de kant van de herders van de Kerk zou zijn de aandacht op dit gevaar te richten door middel van een heldere – en tegelijk liefdevolle vermaning – vermaning over de noodzakelijke volledige aanvaarding van het zesde gebod van God. Ze moeten in hun aansporing de dingen bij de juiste naam noemen: “echtscheiding is echtscheiding”, “overspel is overspel”en “wie bewust en vrijwillig zware zonden begaat tegen de geboden van God – en in dit geval het zesde gebod – en zonder berouw sterft, ontvangt de eeuwige verwerping en is voor altijd uitgesloten van het koninkrijk van God.”

Matteus 19: 1-9 “Nadat Jezus deze rede had uitgesproken, verliet hij Galilea en ging hij langs de overkant van de Jordaan naar Judea. 2 Grote massa’s mensen volgden hem, en hij genas hen ter plekke. 3 Toen kwamen er farizeeën op hem af om hem op de proef te stellen. Ze vroegen: ‘Mag een man zijn vrouw om willekeurig welke reden verstoten?’ 4 Hij zei: ‘Hebt u niet gelezen dat de schepper de mens bij het begin mannelijk en vrouwelijk heeft gemaakt?’ 5 En hij vervolgde: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; 6 ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’ 7 Toen vroegen ze hem: ‘Waarom heeft Mozes dan voorgeschreven haar een scheidingsbrief te geven en haar zo te verstoten?’ 8 Hij antwoordde: ‘Omdat u harteloos en koppig bent, daarom heeft Mozes u toegestaan uw vrouw te verstoten. Maar dat is niet vanaf het begin zo geweest. 9 Ik zeg u: wie zijn vrouw verstoot en met een ander trouwt, pleegt overspel, tenzij er sprake was van een ongeoorloofde verbintenis.”

En uit de visioenen van de Zalige A.K. Emmerick:

Hij bewees hun dat het verboden was iets aan de Wet toe te voegen, en derhalve dat men verplicht was het toegevoegde te schrappen; Hij bewees hun de valsheid van de door hen gehouden en ingelaste mening, en stelde openlijk aan de kaak de lichtzinnigheid, waarmee in hun stad de wet van de echtscheiding geïnterpreteerd werd en zo de wet der huwelijkstrouw ontdoken werd. Hij zei in welke gevallen het volstrekt ongeoorloofd was dat de man de vrouw verstootte; maar in geval één van de partners zijn afkeer voor de andere niet kon overwinnen en een eendrachtige samenleving onmogelijk geworden was, dan mochten zij scheiden (van tafel en bed) met toestemming van de andere partij, maar de machtigste mocht de andere tegen haar wil en zonder schuld van diens kant, niet wegzenden. Jezus’ betoog haalde evenwel weinig uit: zij waren zeer geërgerd, protesteerden opgeblazen en bleven hardnekkig, ofschoon zij Hem niet weerleggen konden.

588. De schriftgeleerde die te Klein-Sefforis door Jezus overtuigd was, scheidde zich van de Farizeeën af en verklaarde aan zijn gemeente dat hij de Wet voortaan zonder enige toevoeging zou uitleggen, en, indien zij hem dit euvel duidden, dat hij dan zijn ontslag als leraar geheel en al aanbieden en zich terugtrekken zou. De tussengevoegde uitleg van de Wet der echtscheiding luidde:
“Indien een van de twee echtgenoten vroeger met een ander persoon liefdebetrekkingen onderhouden heeft, dan bestaat de echt niet en die derde, die vroeger met een der tegenwoordige echtgenoten te doen gehad heeft, kan deze als de zijne opeisen, zelfs wanneer de beide echtgenoten in goede verstandhouding leven.”

Jezus verwierp dit onvoorwaardelijk en zei ook dat de wet der echtscheiding slechts voor een ruw volk gegeven was (cfr. Mt. 19, 8). Hij veroorloofde een zekere scheiding (in bepaalde omstandigheden), maar nooit een tweede huwelijk van de gescheiden gehuwden

Met andere woorden: niet hertrouwen is een gebod van Christus. Want wie hertrouwt, ook indien men door de partner in de steek werd gelaten, pleegt overspel, en begaat dus zonde. En de Belgische bisschoppen vergoelijken nu die zonde. 

Gezeten op de Stoel van Petrus zal deze bedrieger [de Valse Profeet] luid roepen en trots zijn oplossing, om alle Kerken te verenigen, verkondigen. Geprezen als een moderne vernieuwer, zal hij door de seculiere wereld toegejuicht worden omdat hij de zonde zal vergoelijken. Hij zal nieuwe wetten invoeren die niet enkel in tegenspraak zullen zijn met de Leer van de Katholieke Kerk, maar die ook zullen ingaan tegen alle christelijke wetten. (Boek der Waarheid, boodschap van 25 februari 2013)

“Mijn zeer geliefde dochter, veel van Mijn gewijde dienaren zullen voor een vreselijke uitdaging staan. Dit zal er één zijn die hen zal overtuigen één van de twee gescheiden wegen te nemen. Het zal, door hun eigen vrije wil, ieders zaak zijn welke weg zij dienen te kiezen. Want de gruwel zal zich binnenkort kenbaar maken. Veel van Mijn gewijde dienaren zullen zich niet onmiddellijk bewust zijn van wat er zich aan het afspelen is. Pas wanneer zij brieven lezen, die hun door hooggeplaatsten gegeven worden, zullen zij er moeite mee hebben. Diegenen die Mijn heilig woord handhaven, dat aan de mens gegeven werd door het geschenk van de Heilige Bijbel, zullen aangevochten en aangespoord worden om wijzigingen te aanvaarden. Deze wijzigingen zullen hun meegegeven worden en er zal van hen verwacht worden dat zij deze slikken en als de waarheid aannemen. Zij komen neer op één ding: Zij zullen deze heilige gewijde dienaren van Mij aansporen om de tolerantie van de zonde te aanvaarden. Er zal hun gezegd worden dat God een eindeloos barmhartige God is en dat Hij van iedereen houdt. Ja, dat gedeelte is waar. Maar dan zal hun opgedragen worden om wetten, die in Mijn ogen een gruwel zijn, te vergoelijken. Het gezin en de vernietiging ervan, zal aan de basis van alles liggen(Boek der Waarheid, boodschap van 23 december 2012).