Vandaag werd op een persconferentie de Post-Synodale Exhoratie ‘Amoris Laetitia’ van Bergoglio voorgesteld, door Kardinaal Baldisseri, de voorzitter van de Synodes, en rechterhand van Bergoglio.

Het belangrijkste hoofdstuk in dit document, is hoofdstuk 8, dat handelt over de hertrouwde gescheidenen. Het is toegewijd aan de “pastorale houdingen” t.o.v. diegenen die een tweede vereniging zijn aangegaan: er wordt geen algemene regel gegeven met betrekking tot de toegang tot de Sacramenten, maar Bergoglio laat de deur open voor meer ruimte tot benaderingen die de individuele situaties in overweging nemen. “Het kan niet langer gezegd worden dat al diegenen met een onregelmatige betrekking leven in staat van doodzonde.”

Paragrafen 296-312 in hoofdstuk 8 zijn toegewijd aan de “onderscheiding van de onregelmatige situaties.” Het document bevat drie sleutelwoorden: “vergezellen”, “onderscheiden” en “integreren”; bekering is niet meer nodig. Nergens vermeldt de tekst expliciet de toelating (en zeker al niet het verbod) tot de Eucharistie, alhoewel er een noot is waar er gezegd wordt om de hertrouwde gescheidenen te helpen met de Sacramenten.  De tekst legt uit dat het niet een algemene set van canonieke regels kan voorzien, dat toepasbaar is in alle gevallen, maar stelt eerder wat wordt vereist: onderscheiding op basis van geval per geval. Hierbij is de deur voor de Communie voor de hertrouwde gescheidenen definitief opengezet. 

“Niemand kan voor altijd veroordeeld worden”

“Niemand kan voor altijd veroordeeld worden,” schrijft Bergoglio, “omdat dat niet de logica is van het Evangelie!” [Het Evangelie volgens Bergoglio]. “Als iemand met een objectieve zonde pronkt, alsof het deel was van het Christelijk ideaal, of iets anders wil opdringen dan wat de Kerk leert, kan hij of zij in geen geval verder gaan om te onderrichten aan anderen; dit is het geval van iets dat scheidt van de gemeenschap.” In principe gaat het niet over het claimen van rechten nog over zelf-rechtvaardiging.

Andere omstandigheden

Bergoglio herinnert iedereen er aan dat individuen die gescheiden en hertrouwd zijn, “zich in een variëteit van situaites kunnen bevinden, die niet in postvakjes mogen gestopt worden of in al te ruwe klassen zouden mogen onderverdeeld worden.” “Het is één ding, bijvoorbeeld, om in een tweede vereniging te zijn dat over de tijd heen hechter gemaakt werd werd met nieuwe kinderen, bewezen trouw, genereus zichzelf geven, Christelijke toewijding, een bewustzijn van z’n onregelmatigheid en van de grote moeilijkheid om terug te gaan zonder in geweten te voelen dat men terug in nieuwe zonden zou vallen.” De Kerk erkent situaties waar “voor serieuze redenen, zoals het grootbrengen van de kinderen, een man en een vrouw zich niet kunnen veroorloven om te scheiden.” “Er zijn ook de gevallen van diegenen die er alles aan gedaan hebben om hun eerste huwelijk te redden en die onrechtvaardig in de steek werden gelaten, of diegenen die in een tweede huwelijk zijn gegaan om de kinderen op te voeden, en die soms subjectief zeker zijn in geweten dat hun vorige en onherstelbaar gebroken huwelijk nooit geldig geweest is.” [Een huwelijk dat voor een mens ongeldig kan lijken, is voor God meestal wél geldig!]

Iets anders is een nieuwe vereniging die verrijst uit een recente scheiding, met al het lijden en de verwarring welke dit meebrengt voor de kinderen en hele families, of het geval van iemand die steeds opnieuw heeft gefaald in zijn verplichtingen tegenover de familie. Het moet duidelijk blijven, dat dit niet het ideaal is dat het Evangelie ons voorstelt voor het huwelijk en de familie.

Onderscheiding tussen situaties

Bergoglio verwijst terug naar de conclusies die gemaakt werden bij de Synodevaders, bevestigend dat “de beoordeling van de pastoors altijd moet plaatsvinden door het adequaat karakteriseren, met een benadering die voorzichtig de situaties onderscheidt, omdat er geen gemakkelijke formules bestaan.” “Hertrouwde gescheidenen die niet werden geëxcommuniceerd, moeten meer ten volle in de Christelijke gemeenschappen geïntegreerd worden, waarbij elk geval van schandaal vermeden wordt.”

Bergoglio stelt dat onderscheiding vereist is in het beoordelen “welke van de verschillende vormen van uitsluiting kunnen overkomen worden,” maar hij geeft geen concrete voorbeelden.

Geen reeks van algemene regels

Niemand zou een “nieuwe reeks van algemene regels” moeten verwachten, “canoniek van aard en toepasbaar in alle gevallen.” “Wat mogelijk is, is simpelweg een vernieuwde aanmoediging om een verantwoordelijk, persoonlijk en pastoraal onderscheid te maken, in de particuliere gevallen.” En “sinds de graad van verantwoordelijkheid niet gelijk is in alle gevallen, zijn de gevolgen of effecten van een regel niet noodzakelijk altijd dezelfde. Priesters hebben de plicht om de gescheiden hertrouwden te vergezellen in het hen helpen van het begrijpen van hun situatie volgens de leer van de Kerk en de richtlijnen van de bisschop.”

Hetrouwde gescheidenen zouden hun geweten moeten onderzoeken

[Bergoglio spreekt hier niet over reflecteren over hun huidige zondige levensstaat, maar enkel over het vorig huwelijk:]

Bergoglio suggereert “een onderzoek van het geweten door momenten van reflectie en bekering.” “De gescheiden en hertrouwde koppels zouden zich moeten afvragen: hoe handelden ze t.o.v. hun kinderen toen de huwelijksband in een crisis geraakte; of ze al dan niet pogingen ondernomen tot verzoening; wat er geworden is van de verlaten partij; welke gevolgen de nieuwe relatie heeft op de rest van de familie en de gemeenschap van de gelovigen.”

Neen aan dubbele standaarden

[Echter, heel dit hoofdstuk is één grote dubbele standaard]

“Conversatie met de priester, in het intern forum, draagt bij tot de vorming van een juist oordeel over wat de mogelijkheid hindert tot een vollere deelname in het leven van de Kerk.” Bergoglio maakt duidelijk dat “deze beoordeling nooit mag afgezonderd worden van de waarheid van het Evangelie.” Daarom, “moeten de volgende voorwaarden noodzakelijk aanwezig zijn: “nederigheid, discretie en liefde voor de Kerk en haar Leer.” “Deze houdingen zijn essentieel om het grote gevaar te vermijden van misverstanden, zoals de notie dat gelijk welke priester snel uitzonderingen kan verlenen, of dat sommige mensen sacramentele privileges kunnen krijgen, in ruil voor gunsten.” Mensen worden gevraagd om verantwoordelijk en tactvol te zijn, en niet “te veronderstellen dat zijn of haar eigen verlangens voorgaan op het algemeen welzijn van de Kerk.” Dit vermijdt mensen van te denken “dat de Kerk dubbelen standaarden handhaaft.”

“Speciale beoordeling”

Bergoglio gaat verder met de factoren [=dubbele standaarden] te bespreken die een “speciale beoordeling” toestaan in bepaalde situaties, zonder “de vereisten van het Evangelie te compromitteren.” “Vormen van conditionerende en milderende factoren moeten overwogen worden.“ Het kan niet langer eenvoudigweg gezegd worden dat al diegenen in gelijk welke ‘onregelmatige betrekking’ in staat van doodzonde leven.” “Hier is meer bij betrokken dan enkel het negeren van de regel.” Een persoon kan “in een concrete situatie zijn die hem of haar niet toestaan om anders te handelen en te beslissen, zonder verdere zonde. Zoals de Synodevaders het stellen kunnen er factoren bestaan die de mogelijkheid limiteren om een beslissing te maken.”

Objectieve situatie en toerekenbaarheid

Betreffende deze conditioneringen, stelt de Catechismus van de Katholieke Kerk (nr. 1735) dat “de toerekenbaarheid en verantwoordelijkheid voor een daad, verminderd of zelfs volledig te niet kan worden gedaan door negering, onachtzaamheid, dwang, angst, gewoonte, ongehoorde gehechtheid en andere psychologische of sociale factoren.” Bijgevolg impliceert een negatief oordeel over een objectieve situatie niet een oordeel over de toerekenbaarheid of de schuldigheid van de betrokken persoon.” “Individueel geweten moet beter ingebed worden in het gebruik van de Kerk.”

“Natuurlijk zou elke inspanning moeten gedaan worden om de ontwikkeling van een verlicht geweten aan te moedigen; hoewel iemands geweten “ook met oprechtheid en eerlijkheid kan erkennen wat voor nu het meest genereuze antwoord is dat kan gegeven worden aan God, terwijl het nog niet het volle objectieve ideaal is.”

Morele wetten zijn geen stenen

Een pastoor “kan niet voelen dat het genoeg is door gewoonweg de morele wetten toe te passen op diegenen die in onregelmatige betrekkingen leven, alsof het stenen waren om te gooien naar het leven van mensen.” Bergoglio haalt een herinnering boven van wat hij hoorde van de Internationale Theologische Commissie: “Natuurlijke wet kan niet gepresenteerd worden als een reeds vastgezette reeks van regels die zichzelf opleggen op de morele kwestie; het is eerder een bron van objectieve inspiratie voor het diepe persoonlijke proces voor het maken van beslissingen.”

[De natuurlijke wet én de Wet van Christus dat er slechts één huwelijk mogelijk is en dat niemand mag scheiden en een ander trouwen is volgens Bergoglio slechts een bron van inspiratie!]

Hulp ontvangen van de Kerk

“Vanwege de vormen van conditionerende en milderende factoren, is het mogelijk dat in een objectieve situatie van zonde -die subjectief niet laakbaar kan zijn, of zelfs volledig onlaakbaar – een persoon in Gods genade kan leven, kan liefhebbben en ook kan groeien in het leven van genade en liefdadigheid, terwijl deze hiervoor hulp van de Kerk krijgt.” De belangrijke voetnoot nr. 351 stelt dat “in bepaalde gevallen, dit de hulp van de sacramenten kan omvatten.” Dit omvat ook de Eucharistie.

[Bergoglio laat uitschijnen dat iemand in staat van doodzonde, op één of ander manier ‘subjectief onschuldig’ kan zijn aan die zonde, en met behulp van de sacramenten kan groeien in geloof en leven in Gods genade! Dit is pure ketterij!]

Bergoglio gaat verder: “Door te denken dat alles zwart en wit is, sluiten we soms de weg van genade en groei af, en ontmoedigen we paden van heiliging, die glorie geven aan God.” “In elke situatie, wanneer we omgaan met diegenen die moeilijkheden hebben met het ten volle leven volgens Gods geboden, moet de uitnodiging om de weg van de liefdadigheid te volgen, duidelijk gehoord worden.”

Houd niet op het volle ideaal voor te stellen

[Het is niet meer de Geboden onderhouden en verkondigen “gij zult geen overspel plegen”, maar het ideaal voorstellen…]

Bergoglio benadrukt dat “om alle misverstand te vermijden, zou ik willen duidelijk maken dat in geen geval de Kerk moet ophouden het volle ideaal van het huwelijk voor te stellen.” Situaties beoordelen op een basis van geval per geval betekent niet van het terughouden van het presenteren van Gods plan in al z’n grandeur.” Elke vorm van relativisme zou een gebrek aan trouw aan het Evangelie zijn.”

[Bergoglio spreekt hier zichzelf tegen, want de vorige paragraaf is één en al relativisme].

Mogelijke stadia van groei

“Tezelfdertijd, uit ons bewustzijn van het gewicht van de verzachtende omstandigheden, volgt dat zonder af te wijken van het Evangelisch ideaal, er een nood is om de eventuele stadia van persoonlijke groei te vergezellen met barmhartigheid en geduld.” Bergoglio zegt dat hij diegenen begrijpt “die een strengere pastorale zorg verkiezen, die geen ruimte laat voor verwarring.” “Maar ik geloof oprecht dat Jezus een Kerk wil die aandachtig is voor de goedheid die de Heilige Geest zaait te midden van de menselijke zwakheid.” “De pastoors van de Kerk, moeten in het voorstellen van het volle ideaal van het Evangelie en de Kerkelijke leer aan de gelovigen, hen ook helpen om de zwakken te behandelen met medelijden, en verergering of overdreven harde of haastige oordelen vermijden.”

De logica van vergeving

De denkwijze die zou moeten overheersen in de kerk, is een pastorale beoordeling die “altijd bereid is om te begrijpen, te vergeven, te vergezellen, te hopen en bovenal te integreren.” Bergoglio nodigt de gelovigen die zichzelf in gecompliceerde situaties bevinden, uit om in vertrouwen te spreken met hun pastoor.” “Ze kunnen misschien niet altijd een bevestiging krijgen van hun eigen ideeën of verlangens, maar ze zullen zeker wat licht ontvangen om hun situatie beter te helpen begrijpen.” Bergoglio eindigt met te zeggen: “Ik moedig de pastoors van de Kerk aan om naar hen te luisteren met gevoeligheid en sereniteit, met een oprecht verlangen om hun toestand en hun standpunt te begrijpen.”

http://www.lastampa.it/2016/04/08/vaticaninsider/eng/the-vatican/remarried-divorcees-integration-and-evaluation-on-a-case-by-case-basis-iWmmaggjRWvYZcEGS7mZTJ/pagina.html

Uit het Boek der Waarheid:

De Heer op 10 augustus 2013:

In de naam van sociale rechtvaardigheid en sociaal medeleven, zal de Valse Profeet zich inzetten voor de evangelisatie en de creatie van een moderne kerk. Althans, dat zal er toch zo op lijken voor de buitenwereld. Deze kerk zal toenadering zoeken tot alle zondaars en ze zal de zondaars omarmen die in Mijn Ogen onaanvaardbare zonden begaan.

25 februari 2013:

Gezeten op de Stoel van Petrus zal deze bedrieger [de Valse Profeet] luid roepen en trots zijn oplossing, om alle Kerken te verenigen, verkondigen. Geprezen als een moderne vernieuwer, zal hij door de seculiere wereld toegejuicht worden omdat hij de zonde zal vergoelijken. Hij zal nieuwe wetten invoeren die niet enkel in tegenspraak zullen zijn met de Leer van de Katholieke Kerk, maar die ook zullen ingaan tegen alle christelijke wetten.