George Neumayr, de auteur van het boek ‘De Politieke Paus‘ was onlangs in Buenos Aires om er wat meer te weten te komen over de geschiedenis en de achtergrond van Bergoglio. Hij interviewde heel wat plaatselijke katholieken, bezocht belangrijke plaatsen uit Bergoglio’s leven en kwam aldus enkele nieuwe en onthullende feiten te weten.

“Mijn belangrijkste doel in het bezoeken van Buenos Aires is om meer te weten te komen over hun niet zo favoriete zoon, Jorge Bergoglio, die nog steeds Argentinië niet heeft bezocht sinds hij ‘paus Franciscus’ werd. Tijdens mijn eerste dagen hier, vroeg ik elke Katholiek die ik ontmoette om die absurditeit te verklaren. Ik kreeg enkele straffe en brutale antwoorden”, aldus Neumayr.

Machtsgeil

“‘We zijn beschaamd over hem. Hij vertegenwoordigt onze ergste kwaliteiten’, zo zei een voormalige procureur-generaal. Een vriend van hem voegde eraan toe dat Katholieken Franciscus beschouwen als “vals, een schijnpaus, om maar niet te zeggen een onbeschaafde, slecht gemanierde gek,’ zo voegde hij eraan toe.”

De voormalige procureur-generaal stak zijn minachting voor Bergoglio niet onder stoelen of banken: “Hij kent niets – geen moraal, geen theologie, geen geschiedenis. Niets. Enkel macht interesseert hem.”

Neumayr ontdekt dat in Argentinië de beschrijving van Bergoglio als een machtsgeile ideoloog zeer wijdverspreid is.

Caponetto, een Argentijnse auteur die verschillende boeken over Bergoglio heeft geschreven, zei dat “op het seminarie, zijn klasgenoten hem ‘Machiavelli’ noemden.” Caponetto gaf ook twee redenen waarom Bergoglio Argentinië nog steeds niet heeft bezocht: de helft van het land “haat hem” en het regime van het land is momenteel “conservatief en pro-kapitalistisch.” Bergoglio zou achter de schermen werken om terug een socialistische regering in het zadel te krijgen. Pas dan zou hij Argentinië eens bezoeken onder het mom van ‘een pastoraal bezoek.’

Smerige tactieken

Neumayr zegt dat heel wat verhalen dat hij te weten kwam over Bergoglio te explosief zijn om zomaar verder te vertellen, maar één hardnekkig en wijdverspreid verhaal over Bergoglio is dat “hij slechte priesters vrijkocht om vervolgens macht over hen uit te oefenen.”

“Bergoglio zou diegenen opbellen die een onderzoek aan het voeren waren naar, laat ons zeggen een pedofiele priester, en hij vertelde hen om ermee op te houden,” zo vertelde een insider van de plaatselijke kerk in Buenos Aires aan Neumayr. “Hij zou dan de misdadige priester informeren over zijn interventie, en vervolgens dit gebruiken om totale gehoorzaamheid van hem te eisen.” “Veel van die priesters stonden zo in het krijt bij Bergoglio.”

Neumayr wijst erop dat sommigen zich hebben afgevraagd waarom Bergoglio als paus “zich heeft omringd met zoveel boeven, engerds en ontaarde figuren.”

“Maar dat is geen mysterie voor de Argentijnse Katholieken,” zo vond Neumayr. “Hij deed hetzelfde als aartsbisschop,” zegt er één. “Hij gebruikt hun geheimen om controle over ze uit te oefenen. Het was deze smerige beheerstactiek die Bergoglio in een alliantie met McCarrick en talloze andere misbruikgeestelijken leidde.”

De Argentijnse Katholieken “omschrijven Bergoglio als een kerkelijke Peron – een meedogenloze, door het socialisme bedorven kameleon, die bereid is om gelijk welke leugen te vertellen en iedere lage tactiek te gebruiken om zijn macht te behouden.”

“‘Peron zei dat hij een weerhaan is, dat hij bewoog waar de wind waaide’, zo zei een journalist. ‘Bergoglio was juist hetzelfde. Op de maandag was hij een liberaal, op dinsdag was hij een conservatief. Op woensdag was hij weer een liberaal, en zo voort.’”

Bergoglio-tour

Om te trachten Bergoglio te begrijpen, bezocht Neumayr de belangrijke plaatsen van Bergoglio’s leven in Buenos Aires – van waar hij werd geboren, tot waar hij heeft gewerkt.

“Ik moet zeggen dat het een vrij akelige tour was. Mijn gids merkte aan het begin van onze trip op dat veel van het Bergoglio-verhaal berust op ‘leugens’ om de toerisme-industrie een duwtje te geven. ‘ Het kost $100 om op een Bergoglio-tour te gaan’, zo zei hij. Onnodig om te zeggen, zag ik niemand op eender welk van hun. In een economie, waar de rentetarieven gestegen zijn tot 75% is honderd dollar een grote investering.”

“Eén stop langs de tour is de biechtstoel in de basiliek van St. Jozef, waar Bergoglio zogezegd besloot om een Jezuïet te worden. Mijn gids lachte bij dat ongelofelijke verhaal. ‘De datums kloppen zelfs niet met de officiële gegevens. In werkelijkheid had hij dit jaren eerder beslist,’ zo zei hij. Hij voegde eraan toe dat Bergoglio’s reden om de orde te vervoegen niet spiritueel, maar politiek was: hij wist dat de orde snel naar links aan het bewegen was, en hij was begerig om die ideologische reis te maken.”

Bergoglio was een communistische infiltrant

Een journalist merkte op dat “de Jezuïeten geïnfiltreerd waren door de communisten”, en “Bergoglio was één van hen.” Neumayr gaat verder: “Inderdaad, Bergoglio had zijn politieke educatie ontvangen van een Paraguayaanse communist, Esther Ballestrino genaamd, die zijn baas in het laboratorium van Buenos Aires was, nadat hij het equivalent van een middelbare graad in chemie ontving. Bergoglio heeft gezegd dat hij “veel schuldig is” aan die “grote vrouw.” Hij heeft gedweept over hoe zij hem introduceerde in de communistische tijdschriften en literatuur, en hem trakteerde met verhalen van het “Rosenberg-proces.”

“Ik las ‘Our Word and proposals”, een publicatie van de Communistische Partij, en ik hield van elk artikel ooit geschreven door Léonidas Barletta, één van hun meest bekende leden.”  – Bergoglio op pag. 39 in ‘Pope Francis – his life in his own words‘

Bergoglio heeft erover opgeschept hoe hij tijdens haar vervolging haar Marxistische literatuur had verborgen in een Jezuïtische bibliotheek. “Ze werd uit een vliegtuig gegooid en haar lichaam spoelde aan op het strand”, zo zei een katholiek die bekend is met deze periode uit Bergoglio’s leven. “In een zware overtreding van de canonieke wet, heeft Bergoglio haar begraven in een Katholieke kerk, hoewel ze geen praktiserende Katholiek was.” “De kerk (en het kerkhof) waar ze begraven is, is nu een soort monument voor revolutionaire socialisten,” zo liet Neumayr verstaan.

“Eén hilarische plaats die ik reeds bezocht heb is Bergoglio’s oude vicariaat. Mijn gids informeerde mij dat er recht tegenover “een bordeel” staat, dat ‘Hotel Helen’ noemt. Ik keek ernaar en het zag er zeker niet uit zoals een hotel: het had bijvoorbeeld geen ramen. Buenos Aires, waar prostitutie gelegaliseerd is, staat vol met zulke raamloze ‘seksholen’. Maar nog grimmiger waren de muren rond het vicariaat, die bovenaan bezaaid waren met kapotte wijnflessen, om indringers tegen te houden. Hey, paus Franciscus, dat is niet zeer verwelkomend! Het is gewoon weer een tegenstrijdigheid meer in een verhaal dat er vol van is”, zo besloot George Neumayr.

The Spectator (1), (2)