Het lijkt erop dat alsmaar meer goede bisschoppen naar buiten komen en zich duidelijk uitspreken tegen de huidige ontwikkelingen in Kerk en wereld. Nu heeft Mgr. Manuel Sánchez Monge van het bisdom Santander in Spanje (waar Garabandal gelegen is) zich in klare bewoordingen publiekelijk uitgesproken tegen ‘Agenda 2030’ van de VN.

Mgr. Sánchez Monge schrijft in een opiniestuk in El diario Montañés onder de titel Agenda 2030 y el nuevo orden mundial:

De filosoof Higinio Marín, hoogleraar filosofische antropologie aan de CEU Cardenal Herrera Universiteit, heeft de ware aard belicht van een door globalistische elites gepropageerde agenda met een uitgesproken statistisch en relativistisch karakter.

De Duurzame Ontwikkelingsdoelen (“duurzaam” is nu een toverwoord dat voor alles wordt gebruikt) zijn grotendeels prijzenswaardig en voor iedereen aanvaardbaar: bescherming van de natuur, uitroeiing van armoede en honger in de wereld, water voor iedereen beschikbaar, enz. Allen zijn geformuleerd in een taal die voldoende dubbelzinnig is om zich te lenen voor de meest uiteenlopende interpretaties. Maar achter de Agenda 2030 gaat een poging schuil om de beschaving te veranderen, een nieuwe wereldorde die de overtuigingen van individuen zal veranderen. Het is een globalistisch systeem – dat niets te maken heeft met globalisering – gericht op het vestigen van een ongekozen en ondemocratische wereldregering. Het document bevat schitterende algemeenheden om mensen te doen geloven dat als alle macht wordt gegeven aan de Verenigde Naties en Agenda 2030, alles goed komt. Maar nee, de Agenda 2030 is een valstrik.

Het ziet het gezin als een omgeving die discriminatie en ongelijkheid in de hand werkt. In de Agenda 2030 worden gezin en religie voorgesteld als conflictelementen. Religie en gezin zijn problemen, geen oplossingen. Het krijgen van kinderen, de verantwoordelijkheid van de echtgenoot of vrijgevigheid in het huwelijk maken bijvoorbeeld geen deel uit van deze nieuwe common sense. Evenmin aanvaarden zij dat onderwijs aan de ouders toebehoort.

Dan zijn er zaken die duidelijk onaanvaardbaar zijn vanuit het perspectief van de katholieke leer. Neem het voorbeeld van seksuele en reproductieve gezondheid. Abortus en het massale gebruik van voorbehoedsmiddelen worden aangemoedigd. Er is nog een ander zeer ernstig aspect: de zogenaamde gendergelijkheid. Agenda 2030 gebruikt de terminologie van de genderideologie en de hedendaagse secularistische en statistische politieke correctheid. De bedoeling is een nieuwe wereldorde te vestigen die veel instellingen uitsluit, vooral die met een christelijke grondslag. Het is de staat die de manier van leven bepaalt, waardoor een relativisme ontstaat dat van tolerantie de morele waarde bij uitstek maakt. Moeten we ook tolerant zijn tegenover het kwaad? Ze [de Doelstellingen] zijn vrijheidsdodend en genereren relativisme. Ze gaan ervan uit dat alles kan en moet worden gekozen; zelfs geslacht is een gevoelskwestie.

Er zijn christelijke instellingen die de 2030 Agenda aanvaarden. Ze beweren dat ze dat doen om niet uitgesloten te worden van het publieke debat, of om zichzelf niet te marginaliseren. Ze willen steun krijgen die hen ontzegd zou worden als ze er geen rekening mee zouden houden. Maar christen zijn brengt eisen met zich mee waaraan niet kan worden ontkomen.

Onze huidige samenlevingen zijn onherstelbaar gepolariseerd. Er zijn twee versies van het Westen die steeds meer tegenover elkaar komen te staan. We bereiken een punt waarop de verschillende wereldbeelden zo weinig gemeen hebben dat we nauwelijks nog gemeenschappelijke talen kunnen spreken.

Als we onze ogen wat optillen, kunnen we ook zien dat we een opleving meemaken. Er is een opleving van christelijke gezinnen, zoals we op sommige plaatsen in Frankrijk en Spanje kunnen zien. Het beeld van een echtpaar met drie of meer kinderen biedt een vreugdevolle en liefdevolle visie op het leven. Hier ligt de vernieuwing. Het christelijk huwelijk van jonge mensen die vrijgevig leven is de meest direct zichtbare hedendaagse vorm van christelijke levensvreugde. Vreugde is het sociale teken van het bezit van iets goeds. En die ouders die met meer kinderen de straat op gaan dan het moderne “gezonde” verstand voorschrijft, hebben een immense transformerende kracht.

_{Bron: LifeSiteNews}