Dat het aftreden van Benedictus in het geheel niet ‘vrijwillig’ was, komt hoe langer hoe duidelijker naar boven. De voorwaarde voor een geldig aftreden van een paus is tweeërlei: het moet geheel vrijwillig geschieden en de paus moet afstand doen van de ‘munus’ (zodat die aan zijn opvolger kan doorgegeven worden). Benedictus heeft dat laatste nooit gedaan, maar zijn daad zelf noemde hij altijd ‘vrijwillig’. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Iets vrijwillig doen met een heel grote druk op u, is niet vrijwillig, maar gedwongen, ook al dwingt de persoon in kwestie zichzelf er anders over te denken. Men hoeft daarvoor nog geen mes op de keel te hebben, of een revolver tegen het achterhoofd. Er moet nu zo snel mogelijk een officieel kerkelijk onderzoek worden ingesteld en overleg gepleegd worden door een raad van kardinalen, het zogenaamde ‘imperfect concilie’.

Aan de vooravond van de begrafenis van paus Benedictus XVI heeft Piero Laporta, een gepensioneerde Italiaanse brigadegeneraal, een verbluffend stuk gepubliceerd op zijn eigen blog.

Deze katholieke auteur, die eerder lobbyde om Benedictus te laten deelnemen (en beïnvloeden) aan de controversiële Synode over de Familie zo’n acht jaar geleden, onthult nu dat in de eerste weken na de verkiezing van Joseph Ratzinger op de pauselijke troon in 2005, een ambtenaar van de Amerikaanse National Security Agency (NSA) “opschepte over het aftreden waartoe Z.H. Benedictus XVI (van eerbiedwaardige herinnering) binnenkort gedwongen zou worden.”

Als dit verhaal waar is, zou “binnenkort” echter bijna acht jaar moeten betekenen, want dat is de tijd die Benedictus daadwerkelijk nodig had om af te treden.

Laporta is een gepensioneerde brigadegeneraal die werkte voor de Joint Chiefs of Staff van het Italiaanse leger, en schrijft sinds zijn pensionering voor meerdere blogs en voor verschillende kranten, waarbij hij onder meer samenwerkt met onze collega Marco Tosatti en zijn blog Stilum Curiae.

Laporta’s blog van 3 januari begint met de opmerking dat hij “huivert” voor de publiekelijk getoonde “krokodillentranen” van een vertegenwoordiger van de gemeenschap van San Egidio, met betrekking tot de dood van paus Benedictus.

In het licht van deze tranen gaan “herinneringen voor mijn ogen voorbij”, voegde hij eraan toe.

Laporta onthulde vervolgens dat er “een grote Romeinse kring bestaat die nog steeds actief is,” die machtiger is dan de zogenaamde “Sankt Gallen groep,” die historisch gezien tegen Benedictus is.

Laporta meldde verder dat in 2005 “een vooraanstaande afgevaardigde van de Amerikaanse regering, die zijn handen had in de Italiaanse financiën (waar hij nog steeds actief is) en in de Italiaanse politiek,” en die “een figuur was in de hoogste rangen van de National Security Agency (NSA),” opschepte “over het aftreden waartoe Z.H. Benedictus XVI van eerbiedwaardige herinnering binnenkort gedwongen zou worden.”

Deze man, vervolgde Laporta, sprak “met een nonchalance en met een arrogantie” buiten zijn eigen kring over deze zaak.

Deze “Romeinse kring” zou de leuzen “God is dood” en “Jezus is nepnieuws” aanhangen, en was in “paniek” toen Benedictus werd gekozen.

De “Sankt Gallen Mafia”, voegde Laporta eraan toe, was “geen grap”, maar is slechts een vijgenblad vergeleken met deze “Romeinse cirkel” die Laporta een “koepel van demonen” noemt.

Volgens de Italiaanse generaal was het deze groep die Benedictus “isoleerde”.

Het is niet bekend of deze man, die destijds naar verluidt voor de Amerikaanse regering werkte, daadwerkelijk een rol heeft gespeeld bij het aftreden van Paus Benedictus XVI. Maar om het volledige verhaal van dit historische aftreden te bespreken, is het misschien nuttig om de opmerkingen van Laporta te melden, waardoor het een mogelijk stukje van de puzzel wordt.

Een ander stukje van deze puzzel zou het feit kunnen zijn dat ten tijde van het aftreden van Benedictus in februari 2013 de Vaticaanse Bank niet kon functioneren, omdat zij plotseling was uitgesloten van het SWIFT-systeem en dus niet in staat was de noodzakelijke internationale transacties uit te voeren.

Zoals Giuseppe Nardi van Katholisches.info zijn lezers vandaag in zijn verslag over Laporta in herinnering brengt, had Maurzio Blondet deze zaak in 2015 in het Italiaans besproken.

In het licht van Laporta’s blogpost citeerde Blondet, een katholieke journalist, Laporta en zei dat het verstandig was dat Laporta de naam van de Amerikaanse ambtenaar “niet bekendmaakte”. Vervolgens plaatste hij opnieuw zijn rapport uit 2015 met de titel “Ratzinger kon kopen noch verkopen”, waarin de financiële problemen van het Vaticaan in 2013 met het SWIFT-systeem werden geschetst, waarmee hij impliceert dat hij zelf een verband ziet tussen Laporta’s rapport en dit financiële aspect van de geschiedenis van Benedictus’ aftreden.

Een derde raadsel van het stuk – dat verwijst naar de eerder genoemde Sankt Gallen groep – is dat er mogelijk een gesprek is geweest tussen kardinaal Carlo Martini en Benedictus in 2012, waarin het hoofd van de Sankt Gallen groep aan Benedictus voorstelde dat het tijd was voor hem om af te treden. Dit verhaal is ruimschoots besproken door auteur Julia Meloni.

De bekende Italiaanse Vaticaanjournalist Marco Tosatti, die Laporta goed kent, zegt dat zijn verhaal betrouwbaar is.

Het wordt nu hoog tijd dat de overgebleven goede kardinalen ingrijpen en samenkomen. Hoeveel bewijs is er nog nodig?

_{Bron: LifeSiteNews}