Dit jaar is het 40 jaar geleden dat de verschijningen van Onze Lieve Vrouw in Kibeho, Rwanda, begonnen. Daar riep zij op tot gebed, boete en bekering en voorzegde zij welke gruwel het land 23 jaar later zou meemaken.

De eerste verschijning vond plaats op 28 november 1981 toen Alphonsine Mumureke, een jonge studente van 16 jaar uit  Kibeho, rond de middag toen ze haar medestudenten aan het bedienen was. Ze hoorde een Stem die zei: “Kom hier, mijn meisje.” Het kwam van een gang naast de eetzaal en Alphonsine ging ernaar toe. Toen zag ze een Vrouw van onvergelijkelijke schoonheid die zich presenteerde onder de naam “Nyina Wa Jambo”, wat betekend “Moeder van het Woord.” Alphonsine herkende haar onmiddellijk als de Heilige Maagd Maria. Ze zei: “Ik ben gekomen om je te verzekeren dat ik je gebeden heb gehoord. Ik zou graag hebben dat je schoolvrienden even gelovig zouden zijn, want ze geloven niet genoeg.”

Alphonsine, afkomstig uit een katholieke familie en toegewijd aan de Heilige Maagd, beschrijft de Vrouw:

“Ze was onvergelijkelijk mooi, zoals geen ander. Ze droeg een wit naadloos kleed en een sluier over haar hoofd. Ze had geen schoeisel. Haar handen waren samengevouwen ter hoogte van haar borst en omhoog gericht naar de hemel.”

Volgens haar klasgenoten sprak Alphonsine tijdens de verschijning verschillende talen – Frans, Engels, Kinyarwandaans, en nog andere talen. Aan het eind van de verschijning bleef ze een tijdje onbeweeglijk. Ze was in een trance. Eén van de nonnen bracht naar naar het bureau. Alphonsine vertelde alles wat er gebeurd was, maar niemand geloofde haar. De nonnen en de studenten dachten dat ze ofwel behekst was, hallucineerde of geesten gezien had. Ze werd een voorwerp van spot en leed hier veel onder. De verschijningen herhaalden zich enkele malen en de H. Maagd riep steeds op tot bekering, het geloof te bewaren en te bidden zonder hypocrisie.

Dan, op de avond van 12 januari 1982 verscheen de H. Maagd aan een ander meisje, Anathalie Mukamazimpaka, die 17 jaar was. Twee maanden later, op 2 maart, verscheen ze aan een derde meisje, Marie Claire Mukangango, die 21 jaar was en één van de meest sceptische meisjes van de school was. Op dat ogenblik begonnen veel meisjes te geloven.  Het nieuws van de verschijningen verspreidde zich zoals een vuurtje. De nieuwsgierigen en de vromen begonnen in Kibeho aan te komen. Van het begin van de verschijningen waren er genezingen, bekeringen en andere onverklaarbare fenomenen.

Eén van de ervaringen van Alphonsine tijdens een verschijning was nogal ongewoon. Ze vertelde één van de nonnen en een vriend dat de Heilige Maagd haar zou meenemen: “Ik zal dood lijken, maar begraaf me niet.” Getuigen vertelden later dat tijdens deze mystieke “tocht”, die zes uur duurde, haar lichaam stijf, zwaar en in een staat van coma was. Ze staken naalden onder haar nagels, controleerden haar ademhaling en trachtten haar te wekken, zonder resultaat. De tweede zienster, Anathalie, had gelijkaardige mystieke “reizen”. Ze vastte 14 dagen, vanaf 2 februari tot 2 maart 1983. Tijdens deze periode overleefde ze op de H. Communie. Een theologisch medisch comité onderzocht haar nauwkeurig; acht nonnen letten op haar dag en nacht, in een beurtrol; de dokters voerden elke dag tests uit om haar gezondheidstoestand te controleren.

De verschijningen va Kibeho trokken al vanaf het begin hele menigten aan. Op specifieke dagen, zoals op 30 mei 1982, werd geschat dat er wel meer dan 10.000 mensen van alle leeftijden en sociale klassen aanwezig waren. Er waren echter naast gelovigen ook louter nieuwsgierigen die slechts op zoek waren naar spektakel. De tijd van de betekenisvolle verschijningen eindigde praktisch in het jaar 1983, toen de meeste zieners die toen bij het publiek bekend waren, één voor één verklaarden dat de verschijningen bij hen hadden opgehouden.

Na 1984, kwamen er nog enkele veronderstelde zieners vrij laat op het toneel, die publieke verschijningen hadden op voorspelbare data en met heel gewone intervallen, maar zonder originele of nieuwe bijdragen aan de boodschap van Kibeho. De verschijningen eindigden officieel op 28 november 1989, toen Alphonsine, die het eerst een verschijning kreeg, nu Maria’s laatste publieke verschijning ontving. Ze verduidelijkte dat ze nu geen publieke verschijningen meer ging krijgen.

Bisschop Misago zei dat deze verschijningen, net zoals andere verschijningen van O.L.Vrouw, boodschappen bevatten van onmiddellijke bekering. De gezegende Maagd openbaarde zichzelf als O.L.Vrouw van Smarten. De woorden van de zieners openbaarden dat haar algemene thema het “lijden dat verlost” was. Ze nodigde iedereen uit om Christus’ lijden te vervoegen om de wereld te redden. Ze sprak over haar wens dat alle Christenen de Rozenkrans zouden leren gebruiken als een gebed.

Rwandese genocide

Het lijden dat Rwanda en de naburige landen later overviel, werd door de zieners gezien, maar die visioenen waren op dat ogenblik onbegrijpbaar. De visioenen – die verwezen naar wat later de Rwandese genocide zou genoemd worden – werden gezien door de zieners op 15 augustus 1982 (Feest van O.L.Vrouw Ten-hemel-opneming), met een menigte van wel 20.000 toeschouwers. Op die dag verscheen de Heilige Maagd om beurt aan elk van de zieners. Volgens hen was Maria’s gezicht droevig en smartvol. Alphonsine merkte op dat ze in tranen was. Deze keer gedroegen de zieners zich geheel anders: ze weenden, beefden en knarsetandden in angst. Ze vertelden dat ze een rivier van bloed gezien hadden, mensen die elkaar vermoorden en de doden die op de grond lagen en waar niemand naar om zag om te begraven, een boom in vlammen, afgehakte hoofden…

Twaalf jaar later, werden de tranen van O.L.Vrouw van Smarten beter begrepen. Er brak burgeroorlog uit in Rwanda tussen twee etnische bevolkingsgroepen: Hutus en Tutsi’s. In deze oorlog van broeder tegen broeder die duurde van 6 april tot 18 juli 1994 – zo’n 100 dagen, was er een verschrikkelijke slachting. In het Westen noemde men het een genocide. De Hutu-milities vermoordden naar schatting 800.000 tot ruim 1 miljoen mensen van de Tutsi-populatie, een minderheid. Kibeho was getuige van sommige van de ergste gruwelijkheden van de oorlog. De VN greep niet in; de wereld keek toe en liet alles gebeuren; tot het voorbij was. Men gebruikte machetes en knuppels om mensen de schedel in te slaan. De Hutu’s werden opgehitst door de media, voornamelijk de radio, waar de Tutsi’s als ongedierte, als ‘kakkerlakken’ werden bestempeld, die het best konden worden uitgeroeid.

Hutu’s lieten hele groepen met AIDS besmette mensen vrij uit klinieken, om zogenaamde ‘verkrachtingspatrouilles’ te vormen met de bedoeling Tutsivrouwen en gematigde Hutuvrouwen te besmetten en ze een langzame en gruwzame dood te doen sterven. Dit werd bekend als ‘genocidale verkrachting’.

Op 7 april zochten ca. 20.000 Tutsi’s en vredelievende Hutu’s hun toevlucht in een kerk in Kibeho die gebouwd was ter ere van de verschijningen die daar gebeurd waren. De Tutsi’s die in de kapel verbleven werden gedwongen om één voor één naar buiten te komen, waar ze met machetes werden vermoord. Diegenen die de kapel niet verlieten werden later met granaten vermoord.

Het daarop volgende jaar, kwamen de Tutsi’s aan de macht en zochten ze wraak. Kibeho werd opnieuw het toneel van bloedvergieten. Tienduizenden Hutu’s zochten hun toevlucht in Kibeho en er werd een enorm vluchtelingenkamp gebouwd. Op 18 april bestormde het patriottische, door Tutsi’s gedomineerde Rwandese leger het kamp en schoot dagenlang op de vluchtelingen. De dagelijkse moorden zorgden dat het bloed in de straten vloeide, net zoals het visioen van de jonge zieners 12 jaar eerder had getoond.

En de gruwel in Afrika eindigde niet bij Rwanda. Enkele jaren later begon de eerste Congo-oorlog waarbij Rwandese rebellen opnieuw betrokken waren, die nog eens ruim 800.000 doden tot gevolg had. In 1998 volgde de tweede Congo-oorlog (beter bekend als de Grote Afrikaanse Oorlog) waarbij nog eens 350.000 mensen een gewelddadige dood stierven en ruim 5 miljoen mensen door verhongering en ziekte de dood vonden.

Het was door de Rwandese burgeroorlog dat Bisschop Misago, een etnische Hutu, werd beschuldigd van acht keer medeplichtig te zijn in de genocide en misdaden tegen de mensheid. Hij werd beschuldigd van het aanstoken van de slachting van 500.000 tot 800.000 Tutsi’s in Rwanda over een periode van drie maanden in 1994. De aanklagers wilden de doodstraf. Bisschop Misago leed onder de vernedering van een schrikaanjagende gevangenis in Kigali met 135.000 gevangenen die beschuldigd werden van genocide. Hij kreeg een schijnberechting en werd uiteindelijk in juni 2000 geheel vrijgesproken. Het was in de gevangenis dat hij lang en hard op alle verslagen betreffende de verschijningen had nagedacht die hij in Kibeho had verzameld.

Een jaar nadat hij vrijkwam uit de gevangenis, keurde Bisschop Misago de verschijningen goed.

De tweede Komst

Naast de profetie over de Rwandese oorlog, is er nog een andere boodschap die aan de kinderen werd gegeven en waar de wereld aandacht zou moeten aan hechten, namelijk de wederkomst van Jezus Christus. De zienster Alphonsine zei:

“Maria vraagt ons de Rozenkrans te bidden en om haar te leren liefhebben en terug te keren naar haar Zoon door gebed en boete… Ze zei dat we hard moeten bidden – we moeten ons nu voorbereiden op de wederkomst van haar Zoon Jezus.”

Een andere ziener, Emmanuel Segatashya, een ongeschoolde heidense jongen, kreeg een verschijning van Jezus toen hij op het veld aan het werken was:

“Ik was bonen aan het plukken in een veld toen ik een stem hoorde. Ik was eerst bang, ik wist niet waar de stem vandaan kwam. Dan kwam er een grote vreugde over mij. Nu verliet de angst mij. Jezus was gekleed zoals een man van Rwanda, in een lang gewaad. Zijn ogen fonkelden. Hij was ongeveer 30 jaar oud. Hij leerde mij het Onze Vader en hoe ik moet bidden vanuit het hart. Hij vulde mijn hart met zo’n vreugde. Toen ik Jezus zag was Hij omgeven van een groot licht. Hij vertelde mij: “Ik ben noch blank noch zwart; ik ben gewoon de Heer.” Veel mensen konden niet geloven dat Jezus mij, een heiden, voor deze boodschappen zou kiezen. Hij vertelde mij dat we niet in de Hemel geraken door speciale geschenken of compromissen, maar enkel door gebed dat vanuit het hart komt. Er is niet veel tijd over om zich voor te bereiden op het Laatste Oordeel – wees waakzaam! De Heer leerde mij de waarde van lijden, verenigd met zijn pijn om te lijden voor de redding van de wereld. Jezus zei dat we ons leven moeten veranderen, zonde verwerpen, bidden om ons voor te bereiden op onze eigen dood en het einde van de wereld. We moeten ons voorbereiden terwijl er nog tijd is… Er is niet veel tijd over en Jezus zal komen.”

Nawoord

Veel mensen konden niet geloven dat de Duitsers in de jaren 1940 in staat zouden zijn om massa’s mensen om te brengen door middel van injecties (T4 euthanasie programma), maar toch gebeurde het. Verpleegsters in het Derde Rijk geloofden dat ze een ‘goede daad’ deden door een gehandicapte persoon te euthanaseren. Evenmin konden de mensen geloven dat de Duitsers miljoenen mensen zouden oppakken, naar concentratiekampen zenden en daar uitroeien. Zoiets kón toch niet in zo’n beschaafde maatschappij in het midden van de 20ste eeuw! Maar toch gebeurde het.

En het socialistische Rode Khmer regime van Pol Pot heeft in de jaren 1970 ruim 2 miljoen mensen de dood ingejaagd in de ‘killing fields’: mensen werden er dood gehakt, geslagen en kinderen tegen bomen gesmakt. Niemand kon geloven dat dit in de 20ste eeuw kon gebeuren.

Veel Rwandezen konden evenmin geloven dat het land in 1994 het toneel zou zijn van een zeer gruwelijke en gewelddadige genocide. Dat is nog geen 30 jaar geleden!

Niemand kon geloven, en weinigen staan er nu nog steeds bij stil, dat het mogelijk zou zijn dat zo goed als alle landen op het noordelijk halfrond abortus tot op zekere graad zouden legitimeren. Het was mogelijk in de jaren 1920 in de USSR; maar het werd ook mogelijk in de VSA in 1973 en België in 1990… Talloze onschuldige kinderen op de meest gruwzame wijze gemarteld en vermoord in de moederschoot.

En nu kan niemand geloven dat onze toch zo sympathieke wereldleiders, met medewerking van artsen en verplegend personeel die daarvoor wat geld in de handen gestopt krijgen, in staat zouden zijn om de eigen bevolking om te brengen middels verkeerde medische adviezen en behandelingen, en langzaam werkende injecties (de mRNA- en adenovirusvectorvaccins), onder het mom van het bestrijden van ‘corona’. Dat is toch niet mogelijk in onze beschaafde wereld in de 21ste eeuw!

Bron: All about the Virgin – via Crux; Wikipedia