Aartsbisschop Carlo Maria Viganò schreef onlangs een brief aan een (anonieme) priester, waarin hij antwoordt op zijn vragen en bepaalde opmerkingen in zijn brief weerlegt. Deze brief werd gepubliceerd, en daarmee gericht aan alle priesters en geestelijken wereldwijd. Wij zullen ons voornamelijk focussen op wat hij zegt m.b.t. de H. Stoel.

De priester in kwestie schreef in een bepaald deel van zijn brief over de herders (voornamelijk de bisschoppen):

“Wie hun autoriteit in werkelijkheid ontkent, ontkent de Autoriteit van Hij die hen heeft gevestigd. En wie de autoriteit wil ontkennen van Hem die hen heeft gevestigd, moet ook hun autoriteit ontkennen. Degene die in plaats daarvan onderworpen blijft aan het gezag van de dienaren die door Jezus met gezag zijn aangesteld, zonder zich medeplichtig te maken aan hun dwalingen, gehoorzaamt het gezag van Jezus, die hen heeft gevestigd.”

En Mgr. Viganò antwoordde dat deze stelling onjuist is, omdat deze opvatting leidt tot de gedachte dat de band tussen het gezag van God en het gezag van de persoon, leidt tot een soort onfeilbare band. Die band echter, verdwijnt op het moment dat diegene die het gezag uitoefent in naam van God, dat gezag verdraait en het doel van dat gezag verstoort, door datzelfde gezag te gaan ondermijnen.

Ik zou zeggen dat juist omdat het gezag van God in de hoogste eer moet worden gehouden, het [hoogste gezag] niet kan worden genegeerd door iemand te gehoorzamen die van nature onderworpen is aan hetzelfde goddelijke gezag. Om deze reden spoort de heilige Petrus (Handelingen 5:29) ons aan om God te gehoorzamen in plaats van mensen: aardse autoriteit, of het nu tijdelijk of geestelijk is, is altijd onderworpen aan het gezag van God. Het is niet mogelijk om te denken dat – om een ​​reden die bijna door een bureaucraat lijkt te zijn ingegeven – de Heer zijn kerk aan de genade van tirannen wilde overlaten, en bijna hun procedureel wettelijke legitimiteit verkoos boven het doel waarvoor Hij hen heeft geplaatst om zijn kudde te leiden.

Viganò merkt op dat de oplossing van ongehoorzaamheid aan dwalende herders die hun gezag misbruiken, makkelijker toepasbaar is op prelaten (priesters,  bisschoppen) dan op de paus, omdat prelaten kunnen beoordeeld en afgezet worden door de paus, terwijl die laatste door niemand op aarde kan afgezet worden.

Maar Mgr. Viganò merkt in dit verband op:

Het is precies om het Pausschap, en de heilige Autoriteit dat het ontvangt van de Hoge en Eeuwige Priester, te verdedigen, dat het noodzakelijk is om diegene te vermanen die het Pausschap vernedert, afbreekt en misbruikt.

Maar de anonieme priester schreef eveneens:

“Zo’n bedienaar van God zou eerst en vooral zijn eigen autoriteit als apostel, of iemand gezonden door Jezus, moeten afwijzen. Hij zou moeten erkennen dat hij Jezus niet wil volgen en weggaan. Op zo’n manier zal het probleem opgelost worden.”

En daarmee is volgens die priester de kous af. En daar is Mgr. Viganò het uiteraard helemaal niet mee eens.

“Maar, beste priester, u verwacht dat de onrechtvaardige man zal handelen als een eerlijke en Godvrezende persoon, terwijl het precies is omdat hij boosaardig is dat hij zonder consistentie of scrupules een macht zal misbruiken waarvan hij heel goed weet dat hij het op boosaardige wijze verkregen heeft, om het te vernietigen. 

Omdat het betrekking heeft op de essentie van tirannie, als een perversie van rechtvaardig en goed gezag, niet enkel om gezag op een perverse manier uit te oefenen, maar ook om diskrediet en afstoting op dat gezag te werpen, waarvan het een groteske imitatie is.

De gruwelen die de afgelopen jaren door Bergoglio werden bedreven, vertegenwoordigen niet enkel een onfatsoenlijk misbruik van pauselijke autoriteit, maar ze hebben als een onmiddellijk gevolg ergernis gegeven aan goede mensen jegens hem, omdat door middel van een parodie van het Pausschap, hij het Pausschap hatelijk en verfoeilijk maak, en het beeld en het aanzien dat de Kerk tot nu toe heeft genoten, onherstelbaar gecompromitteerd heeft, hoewel ze decennia lang werd geteisterd door modernistische ideologieën.

Verder schrijft Viganò dat niemand Bergoglio zou gehoorzamen indien hij sprak vanuit zijn persoonlijke capaciteit of indien hij een bediende was van één of ander bureau.

Maar het feit dat als paus hij heterodoxe doctrines onderwijst of ergernis geeft aan de eenvoudigen met provocerende bevestigingen, maakt zijn fout één van extreme zwaarte, omdat ieder die naar hem luistert, gelooft dat hij naar de stem van de Goede Herder luistert. De morele verantwoordelijkheid van diegene die beveelt is onmetelijk veel groter dan die van de onderdaan die moet beslissen om hem al dan niet te gehoorzamen. De Heer zal onbuigzaam hier een verantwoording voor vragen, voor de gevolgen die het goed of het kwaad gedaan door de overste, heeft op zijn ondergeschikten, ook in termen van goed of slecht voorbeeld.

En dan zegt hij over Bergoglio:

Als we nader kijken, is het precies om de hiërarchische gemeenschap met de Roomse Paus te verdedigen, dat het noodzakelijk is om hem [Bergoglio] niet te gehoorzamen, om zijn dwalingen te verwerpen en hem te vragen zich terug te trekken. En om te bidden dat God hem zo snel mogelijk naar zich roept, indien hier een goed voor de Kerk kan uit voortvloeien.

En hij schrijft wat verder:

“Ze weten dat wij – arme dwazen, zo denken ze – in hen de autoriteit van Christus zien, en dat we deze autoriteit trachten te gehoorzamen, zelfs als ze weten dat zo’n daad van gehoorzaamheid, zelfs indien moreel irrelevant, in een specifieke richting gaat… Dit is hoe ze de hervormde Mis ons hebben opgelegd; dit is hoe ze ons gewend hebben gemaakt aan het horen van verzen uit de Koran, gezongen van de preekstoelen van onze kathedralen,…

Maar…

Onze gehoorzaamheid heeft niets van doen met zowel angstige slaafsheid of met insubordinatie; het staat ons daarentegen toe om ieder oordeel over wie wel of niet de paus is op te schorten, en onszelf als goede katholieken te gedragen zelfs indien de Paus ons bespot, ons veracht, ons excommuniceert: omdat de paradox niet ligt in de ongehoorzaamheid van de goeden tegen de autoriteit van de Paus; maar eerder in de absurditeit van het niet mogen gehoorzamen van een persoon die tegelijk paus en stichter van een ketterse sekte is; Athanasius én Arius; één die de iure licht is, maar de facto duisternis.

En Mgr. Viganò verduidelijkt dat we ons moeten afscheiden van Bergoglio om in eenheid te blijven met de H. Stoel:

De paradox is dat om in gemeenschap te blijven met de Apostolische Stoel, we onszelf moeten afscheiden van diegene die het zou moeten vertegenwoordigen; en onszelf bureaucratisch geëxcommuniceerd zien door diegene die in een objectieve staat van schisma is met zichzelf.

Mgr Viganò merkt verder op dat we “niet oordelen” niet mogen verstaan in de zin van het zich onthouden van de formulering van een moreel oordeel, maar eerder in het veroordelen/ verdoemen van de persoon; anders zouden we niet in staat zijn om morele daden te definiëren.

En Viganò besluit:

Spoedig zal, in overeenstemming met de antichrist-ideologie die deze onvermijdelijke mutatie van waarden en principes overziet, deugd verboden zijn en diegenen die het beoefenen zullen veroordeeld worden, in de naam van een intolerantie tegenover het Goed dat geïdentificeerd wordt als verdeeldheid zaaiend, fundamentalistisch en fanatiek. Onze tolerantie tegenover diegenen die vandaag de eisen van de Nieuwe Wereldorde promoten en de assimilatie ervan in het kerkelijk Lichaam, zal onvermijdelijk leiden tot de oprichting van het koninkrijk van de Antichrist, waarin Katholieke gelovigen zullen vervolgd worden als publieke vijanden, zoals in Christelijke tijden ketters als publieke vijanden werden beschouwd. Om kort te zijn, de vijand heeft het systeem van maatschappelijke bescherming die toegepast werd door de Kerk in Katholieke naties, gekopieerd, omver geworpen en geperverteerd.

Bron: The Remnant Newspaper