Met een conservatieve president aan het hoofd, en de berichten dat er volop kerken worden gebouwd, lijk het wel of de wens van Onze Lieve Vrouw in Fatima is vervuld, en dat Rusland bekeerd is. Maar is dat wel zo? Achter de ‘schone schijn’ gaat een grimmige werkelijkheid schuil: Rusland mag dan wel volgebouwd worden met kerken, maar die kerken blijven leeg. 

Het is vooral belangrijk op te merken dat de meeste belangrijke ‘Kerk’ in Rusland momenteel de Russisch Orthodoxe Kerk is (71% van diegenen die zich gelovig noemen, 41,1% van de bevolking). De Katholieke Kerk is er in een zeer kleine minderheid (ca. 1% van diegenen die zich gelovig noemen, en 0,1 % van de bevolking).

Opkomst lager dan in Frankrijk

Het Sova Statistisch Onderzoekscentrum, één van de meest hoogaanstaande in het land, heeft data gepubliceerd over kerkbezoek per regio tijdens de Orthodoxe Kerstliturgieën, wat toch kan beschouwd worden als één van de belangrijkste kerkelijke perioden van het jaar. En nu komt het: er was slechts een opkomst van 1 à 3%, dat is lager dan bijvoorbeeld de 5 à 7% in het sterk geseculariseerde Frankrijk. Het algemeen gemiddelde in Rusland komt niet boven de 2%, wat in lijn ligt met de afgelopen jaren, en het is zelfs licht aan het afnemen. Dit is het laagste percentage in alle Christelijke landen.

Deze slechte neiging van de Russen om niet deel te nemen in liturgische ceremonies, illustreert het specifieke karakter van het Russisch Orthodoxe geloof: dat is: folklore en traditie heeft de bovenhand op echte geloofsbeleving en devotie.

Orthodoxe atheïsten

Boris Yeltsin, de eerste post-communistische president in de jaren 1990, verwees vaak naar zijn landgenoten als “Orthodoxe atheïsten”. De vertegenwoordigers van het patriarchaat in Moskou hebben niet gecommentarieerd over de cijfers, maar ze lijken niet in het bijzonder bezorgd te zijn, zover dat ze zelfs kerkelijke bouwplannen blijven promoten, in toenemend contrast met de lage opkomst van de gelovigen.

Tezelfdertijd lanceerde de burgemeester van Moskou, Sergej Sobjanin eind vorig jaar met veel succes het festival “De Weg naar Kerstmis”, dat in de hoofdstad plaatsvond van 13 december tot 12 januari, en dat 15 miljoen bezoekers trok. Burgemeester Sobjanin uitte zijn trots over “het grootste kerstfeest in Europa”, waar diverse culturele evenementen, wintersportcompetitie, eetgelegenheden en een wijde selectie van souvenirs aangeboden worden.

Kerstmis loopt bij hen van 25 december tot 7 januari (van de westerse naar de oosterse kalender), en neemt vooral een commercieel en populair karakter aan, waarin het religieuze deel vastberaden wordt weggewist. De vieringen duren tot 19 januari, de datum van het Orthodoxe feest van het Doopsel van de Heer, waarbij velen dan deelnemen aan het “bad in het ijswater”, dat na de liturgieën wordt gehouden. Dit jaar waren de Russen bezorgd dat door de hogere temperaturen deze folkloristische traditie zou kunnen bedreigd worden.

Hetzelfde fenomeen met Pasen

Hetzelfde fenomeen herhaalt zich ook in de Paasweek. Pasen wordt iets meer geapprecieerd in de Orthodoxe Kerk dan Kerstmis, en daarom is de opkomst toch iets hoger: ca 3%. Velen gaan echter enkel naar de kerken voor de zegening van de Paascake, zonder deel te nemen aan de liturgie. Het percentage van “actieve” Orthodoxen in Rusland is al jaren aan het dalen, ondanks de intense religieuze propaganda die door de staat en de lokale publieke instellingen en politieke leiders die in de voorste rijen zitten bij de liturgieën (zoals President Poetin) worden gevoerd.

De hoofdrol de Orthodoxe Kerk in het bestrijden van diverse sociale problemen, in verdediging van de familie, ongeboren leven en morele waarden, lijkt niet in staat te zijn om verandering te brengen in het hoogste percentage van abortussen en echtscheidingen in de wereld.

Rusland heeft anno 2020 nog steeds de hoogste verhouding abortussen ter wereld, bij de landen waar abortus legaal is: 53% van de zwangerschappen eindigt er in een abortus.

De Russisch Orthodoxe Kerk staat in de verdediging van de Christelijke visie op gebied van privaat en publiek leven, tegen de “morele degradatie die veroorzaakt wordt door Westerse invloeden”. Maar in werkelijkheid lijkt de Russische samenleving van vandaag niet veel af te wijken van deze ten tijde van het Sovjet-atheïsme, waar zelfs 2 à 3% van de bevolking trachtte naar de Kerk te gaan, ondanks de schaarste van de diensten en het risico dat dit met zich meebracht.

Een probleem met Rusland is dat het een aantal jaar geleden een wet heeft doorgevoerd waardoor het voor Katholieken illegaal is om nog te gaan evangeliseren in Rusland. Niet-Orthodoxe Christenen schreven toen:

“De verplichting voor elke gelovige om een speciale toestemming te hebben om zijn of haar geloof te verspreiden, alsook religieuze literatuur of ander materiaal buiten plaatsen van aanbidding en gebruikte gebouwen uit te delen, is niet enkel absurd en beledigend, maar het creëert ook de basis voor massale vervolging van gelovigen omwille van het schenden van deze voorschriften.”

“De Sovjet-geschiedenis toont ons hoeveel mensen van verschillende geloofsovertuigingen vervolgd zijn geweest voor het verspreiden van het Woord van God. Deze wet brengt ons terug tot een schandalig verleden.”

Communistische Dictator Xi Jinping noemt Poetin ‘beste vriend’

En waarom papt het ‘bekeerde’ Rusland aan met Communistische landen zoals China, Venezuela, Cuba, enz… dezelfde bondgenoten van de Sovjet-Unie ten tijde van de Koude Oorlog. Wat moeten we daarvan denken?

Of het feit dat de Chinese communistische dictator Xi Jinping Poetin zijn ‘beste vriend’ heeft genoemd, en hem zelfs een ‘vriendschapsmedaille’ schonk?

Als Rusland zo bekeerd is, waarom zegt Poetin eens niet aan Xi dat hij moet stoppen met de Christenen zo hard te vervolgen in zijn land? Of kan het hem niet schelen?

Hoe Christelijk zijn ze daar nu écht in Rusland?

We moeten onwillekeurig aan het spreekwoord denken:

Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken.

Maar dit alles zal ons niet verbazen als we weten dat Rusland nooit werd toegewijd aan het Onbevlekt Hart van Maria, op de manier zoals zij dat gevraagd had in Fatima in 1917. De enige paus die vastbesloten was deze toewijding uit te spreken, werd na 33 dagen vermoord, nog voordat hij zijn plan kon ten uitvoer brengen (want het stond hoog op zijn agenda): Paus Johannes Paulus I.

Bron: Asianews.it