Het finale document van de Jeugdsynode is gisteren goedgekeurd. Het document zal dienen als een “gids” om de “Kerk te tonen” welke stappen ze nu moet nemen. De besluiten van het document moeten nu worden “uitgevoerd.” Het document roept op tot het aanvaarden van homoseksualiteit, een rol voor vrouwen in alle lagen van de Kerk én tot het oprichten van een “index van verboden katholieke websites,” zoals deze die u nu leest. Bovendien wordt het werkdocument Instrumentum laboris automatisch óók einddocument.

De Vaticaanse Synode over “Jonge mensen, het geloof en de onderscheiding van de roeping” werd zaterdagavond beëindigd, en het hele einddocument, dat ruim 60 pagina’s telt, kreeg overal 2/3 meerderheid van de stemmen. Een bron uit het Vaticaan vertelde aan LifeSite dat het document “zoveel mijnenvelden opent”. Er waren ook heel wat “vertaalproblemen” waardoor bisschoppen vaak niet tijdig de paragraaf waarover moest worden gestemd, konden lezen en ten volle begrijpen. Daardoor gebeurde het dat er “ja” werd gestemd op een tekst die men niet begreep.

De gerenommeerde Vaticaan-journalist Edward Pentin schreef dat een bron hem vertelde dat de Duitse bisschoppen (die berucht staan als de meest modernistische) al hun agendapunten in de synode hebben kunnen doordrukken en laten opnemen in het einddocument:

Net vóór de stemming van het finale document werd er nog een kort optreden gehouden door de jongeren die aanwezig waren op de synode. Voor men het wist stonden ineens heel wat bisschoppen te klappen en in het rond te dansen. Bergoglio bleef op zijn stoel zitten.

Hier volgen de belangrijkste punten uit het einddocument:

Seksualiteit

De paragraaf die de meeste tegenstemmen kreeg (65 van de 248) was deze over seksualiteit, en uiteraard…rara….homoseksualiteit:

150. Er zijn kwesties betreffende het lichaam, affectie en seksualiteit die een meer uitgediepte antropologische, theologische en pastorale uitwerking vereisen, om uitgevoerd te worden op de meest gepaste manieren en op de meest geschikte niveaus, van de lokale tot de universele. Onder deze, komen in het bijzonder deze betreffende het verschil in harmonie tussen mannelijke en vrouwelijke identiteit en seksuele neiging naar boven. In dit verband herbevestigt de synode dat God elke mens liefheeft en zo ook de Kerk, en ze vernieuwt hierbij haar engagement tegen alle discriminatie en geweld op seksuele basis. De synode herbevestigt ook de afdoende antropologische relevantie van het verschil en de interactie tussen man en vrouw en beschouwt het als reducerend om de identiteit van personen enkel te definiëren op basis van hun “seksuele geaardheid” (Congregatie van de Geloofsleer, 1 oktober 1986, nr. 16).

In vele Christelijke gemeenschappen zijn er reeds wegen van het in het geloof vergezellen van homoseksuele personen: de synode beveelt het aan dat deze wegen worden aangemoedigd. Via deze wegen worden mensen geholpen hun eigen geschiedenis te begrijpen; om vrij en op een verantwoordelijke wijze hun roeping van het doopsel te volgen; om het verlangen te erkennen om te behoren tot en bij te dragen aan het leven van de gemeenschap; en om de beste wegen te onderscheiden om dit te bereiken. Op deze manier helpen we iedere jonge persoon, zonder iemand uit te sluiten, om de seksuele dimensie meer en meer te integreren in hun persoonlijkheid, groeiend in de kwaliteit van hun relaties en te wandelen richting het geven van zichzelf.

Enkele belangrijke punten dienen hier te worden opgemerkt. Eerst en vooral de oproep tot een “diepere antropologische, theologische pastorale uitwerking” op gebied van seksualiteit. Het is duidelijk dat het gaat over homoseksualiteit, en dat de pastorale wegen die nu bestaan, niet meer voldoende worden geacht. Homoseksualiteit wordt nog niet genoeg genormaliseerd in de Kerk, en zeker al niet homoseksuelen die in een relatie leven.

Vervolgens is er het gebruik van de term “seksuele neiging”. Deze term verwijst naar LHBT (Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel, Transgender). Het woord LHBT komt niet in het document voor. Ten derde is er een korte verwijzing naar een brief van de Congregatie van de Geloofsleer uit 1986, welke niet de ontwerptekst was opgenomen. Maar belangrijker is dat het document spreekt over “wegen van het vergezellen van homoseksuelen” maar geen onderscheid maakt tussen apostolaten zoals “Courage” die mannen en vrouwen met aantrekking tot hetzelfde geslacht helpt om kuis te leven in overeenstemming met het Katholiek geloof – en andere die dat niet doen. En op het einde suggereert men dat de seksuele dimensie (dus het homoseksueel zijn) moet geïntegreerd worden in hun persoonlijkheid, dus: het zich gedragen als homoseksueel wordt aangemoedigd, én men spreekt over kwaliteit van relaties, zonder te verduidelijk of het gaat over een seksuele relatie met een andere man, of een vriendschappelijke relatie met mensen uit de omgeving. Met andere woorden: de sectie over homoseksualiteit is zeer vaag en vatbaar voor allerlei interpretatie.

Instrumentum laboris en het einddocument

Nummer 3 van het finale document verduidelijkt het verband tussen Instrumentum laboris en de finale tekst, en zegt dat ze intrinsiek met elkaar verbonden zijn en samen moeten gelezen worden. Paulo Ruffini, prefect van het Secretariaat voor Communicatie, benadrukte dat het Instrumentum laborus (het werkdocument) de basis is voor het finale document: “Het ene is het kind van het andere.” Waarnemers geven aan dat het Vaticaan hiermee impliceert dat het hele Instrumentum laboris, inclusief de term “LHBT” aanvaard werd.

3. Het is belangrijk om het verband tussen het Instrumentum laboris en het Finale Document te verduidelijken. Het eerste is het unitaire en synthetische referentiekader dat oprees vanuit de twee jaar luisteren; het tweede is de vrucht van de onderscheiding die werd gemaakt, en het brengt de generatieve thematische kernen samen waarover de synodevaders zich met bijzondere intensiteit en passie zich hebben gebogen. We erkennen daarom de diversiteit en de complementariteit van deze twee teksten.

Het huidige document wordt voorgelegd aan de heilige vader, en ook de hele Kerk als de vrucht van deze synode. De synodale weg werd nog niet vervolledigd en voorziet een uitvoeringsfase. Het finale document zal een kaart zijn om de volgende stappen te begeleiden die de Kerk geroepen is te nemen.

Synodaliteit

Nummer 121 van het finale document, over de synodale vorm van de Kerk, kreeg ook wat tegenstand, met 51 synodevaders die ertegen stemden:

De synodale vorm van de Kerk

121. De ervaring van de synode maakte de deelnemers bewust van het belang van een synodale vorm van de Kerk voor de verkondiging en de transmissie van het geloof. De deelneming van jonge mensen heeft bijgedragen tot het opwekken van synodaliteit, die een “constitutieve dimensie van de Kerk” is […] zoals Sint Johannes Chrysostomus zei, ‘Kerk en Synode zijn synoniemen’ – omdat de Kerk niet meer is dan het samenwandelen van Gods kudde op de wegen van de geschiedenis, en het ontmoeten van de Heer. (Francesco, Toespraak voor de herdenking van de 50ste verjaardag van de instelling van de bisschoppensynode, 17 okt. 2015). Synodaliteit kenmerkt zowel het leven als de missie van de Kerk, die het Volk van God is, gevormd door jong en oud, mannen en vrouwen van elke cultuur en horizon, en het Lichaam van Christus, waarin we leden van elkaar zijn, beginnend met diegenen die gemarginaliseerd en onder de voet gelopen worden. In de loop van de discussies en doorheen de getuigenissen, heeft de Synode enkele van de fundamentele kenmerken van een synodale stijl naar buiten gebracht, waartoe we geroepen zijn ons te bekeren.

Hoewel synodaliteit amper besproken werd in de bijeenkomst van afgelopen maand, domineerde het het derde deel van het finale document, wat vele synodevaders verraste. De woorden werden algemeen begrepen als het uitvoeren van een decentralisatie en een democratisering van de Kerk en het magisterium, weg van het pausschap en het Vaticaan, richting de lokale kerken.

Bergoglio heeft al lang opgeroepen tot een synodale Kerk. “Een synodale Kerk is een luisterende kerk, waarin ieder iets te leren heeft”, zo zei Bergoglio op een toespraak ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de instelling van de bisschoppensynode door Paus Paulus VI. Kardinaal Carlo Maria Martini was één van de eersten die het model van een “synodale Kerk” voorstelde, waarin de paus niet langer regeert als het hoofd van de Kerk, maar deel is van een soort “permanente raad van regenten.”

Kardinaal Oswald Gracias van Mumbai zei dat het thema over synodaliteit noch van de synodediscussies, noch van het comité kwam. Kardinaal Nichols van Westminster, zei dat ook de Anglicaanse Kerk dit “synodaal model” gebruikt, maar dat het “niet werkt.”

Rol van vrouwen in de Kerk

Nummer 148 wordt ook als één van de meer controversiële passages gezien:

Vrouwen in de synodale Kerk

148. Een Kerk die ernaar streeft om een synodale stijl na te leven kan niet falen om zich te buigen over de toestand en de rol van vrouwen binnen zichzelf, en daaruit volgend ook in de samenleving. Jonge mannen en vrouwen vragen hiernaar met grote aandrang. De reflecties die ontwikkeld werden, moeten toegepast worden door een daad van moedige culturele bekering en verandering in de dagelijkse pastorale praktijk. Een gebied van bijzonder belang in dit gebied is de aanwezigheid van vrouwen in kerkelijke lichamen op alle niveaus, zelfs op plaatsen van verantwoordelijkheid, en de deelneming van vrouwen in kerkelijke beslissende processen, waarbij de rol van het gewijde ambt wordt gerespecteerd. Dit is een plicht van rechtvaardigheid, grotendeels geïnspireerd op de manier waarop Jezus zich stelde tegenover mannen en vrouwen van zijn tijd, en door het belang van de rol van bepaalde vrouwelijke figuren in de Bijbel, in de geschiedenis van de verlossing en het leven van de Kerk.

Een bron dichtbij het Vaticaan zei dat de verwijzing van deze paragraaf naar vrouwen in “alle kerkelijke lichamen op alle niveaus” de apostolische natuur van de Kerk ontwricht, een “diepe afwijzing” van Christus’ bedoelingen voor het bisschoppelijk leiderschap afwijst, en het spirituele vaderschap van priesters ondermijnt.

Bestrijding “nepnieuws”

Het document vraagt ook om een “certificeringssysteem voor katholieke websites” om het voor het Vaticaan zogenaamde “nepnieuws” te bestrijden, met andere woorden: berichtgeving dat hen niet goed uitkomt, zoals u hier leest. Dat zou gelijk staan met het invoeren van een “index van verboden websites”.

Bergoglio over het finale document

In de synodehal zei Bergoglio tegen de synodevaders dat de “uitkomst” van de synode geen document is. “We zijn vol van documenten. Ik weet niet of dit document hierbuiten veel effect zal hebben, ik weet het niet. Maar ik weet dat het een effect in ons moet hebben, dat het in ons moet werken. We hebben het document gedaan gemaakt, de commissie; we hebben het bestudeerd, we hebben het goedgekeurd. Nu geeft de geest ons het document om in onze harten te werken.”

“Wij zijn de ontvangers van het document, niet de mensen buiten. Moge dit document z’n werk doen, en we moeten bidden met het document, het bestuderen, om licht vragen… Het is voor ons. Ja, het zal vele anderen helpen, maar wij zijn de eerste ontvangers: het is de geest die dit alles heeft gedaan, en hij geeft het terug aan ons. Alstublieft, vergeet dit niet.

Hij besloot: “Dit (de synodehal) is een beschermde ruimte. Laten we dit niet vergeten. Het was de geest die hier werkte.”

Met de afsluiting van de synode en de publicatie van het einddocument is dus nog niet alles over die synode gezegd. De “veranderingen” zullen pas in de komende weken en maanden geleidelijk aan doorgedrukt worden.

Bron: LifeSiteNews; Gloria.tv

---