Mgr. Athanasius Schneider heeft in een Poolse krant een nieuw interview gegeven, waarin hij licht werpt op de actualiteit, de crisis in de Kerk en zijn eigen geloof.

Hij begint uiteraard over de kwestie Amoris Laetitia. Hele tijd geleden had hij samen met twee andere bisschoppen uit Kazachstan een brief geschreven waarbij ze een geestelijke kruistocht lanceerden tegen de dwalingen van Bergoglio. Hij vertelt: “In deze omstandigheden is de enige niet-dispenseerbare daad van de paus het ondubbelzinnig bevestigen van de Goddelijke waarheid van de onverbreekbaarheid van het huwelijk, niet enkel betreffende de doctrine, maar ook betreffende de praktijk, zoals Jezus Christus deed en volgens Zijn voorbeeld, al Zijn Vicarissen op aarde, de Roomse Pausen. De centrale taak van een paus is precies dit: de gelovigen bevestigen in het geloof. Deze taak is niet optioneel, maar bevolen door Christus zelf (cf. Luc. 23,32)”

De onverbreekbaarheid van het huwelijk

Hij zegt dat de gelovigen niet onverschillig kunnen blijven wanneer belangrijke waarheden zoals de onverbreekbaarheid van het huwelijk, de universele geldigheid van de morele weet en bijzonder het 6de Gebod in vraag gesteld, verdoezeld en verdraaid worden door specifieke zogezegde pastorale richtlijnen. “Wanneer een vader van een familie nalatig is in het geven van het juiste voedsel aan zijn kinderen, moeten ze het van hem verkrijgen met aandrang en tegelijk met kinderlijk respect. Een vader is inderdaad geen almachtige koning of een dictator.”

Schneider zegt dat Jezus Christus zelf plechtig de originele waardigheid van het huwelijk heeft hersteld, en voor eens en voor altijd haar absolute onverbreekbaarheid verklaarde. “De Kerk bewaarde de trouw aan deze goddelijke waarheid tot het uiterste, tot het prefereren van aanzienlijke tijdelijke nadelen. ” Hij geeft enkele voorbeelden: “In de 9de eeuw excommuniceerde de H. Paus Nicolas I Koning Lothar II van Duitsland vanwege zijn overspelige relatie en de Paus was bereid te sterven, eerder dan toe te geven aan de militaire macht, dewelke de koning naar Rome had gestuurd om de Paus te arresteren en hem te dwingen de excommunicatie op te heffen.” Hij voegt eraan toe dat “in de 16de eeuw de pausen het schisma verkozen van een heel land, zoals Engeland, eerder dan toe te geven aan de praktijk van de echtscheiding van Koning Hendrik VIII.” Pausen, bisschoppen en gelovigen kozen ervoor om vervolgd te worden en wilden scheiding niet toelaten, zelfs geen uitzondering, noch in theorie noch in praktijk.

Moreel relativisme

Volgens Mgr. Schneider is de huidige doctrinaire en praktijkgerichte verwarring betreffende de onverbreekbaarheid van het huwelijk en de universele geldigheid van de Tien Geboden, en de morele wet in het algemeen, een symptoom van een dieper en meer wijdverspreid fenomeen van doctrinaire en moreel relativisme, die het leven van de Kerk infecteert voor reeds meer dan 50 jaar. Het is een typisch beginsel van de moderne tijden, dat kan gekarakteriseerd worden door “een verbitterd antropocentrisme”, waarbij de mens zichzelf in de plaats van God stelt en bepaalt wat waar en onwaar is, wat goed en kwaad is, en steeds verlangt om geëerd te worden. “God, en in het bijzonder Christus, wordt daardoor aan de kant geschoven, zelfs tijdens de liturgische vieringen, waar de Eucharistische God vaak in een hoek in het tabernakel wordt geplaatst”, en “waar de menselijke priester zichzelf in het centrum plaatst, en hij de gelovigen beziet tijdens de hele liturgie, alhoewel de liturgie in de eerste plaats aanbidding van Christus zou moeten zijn, en niet een staren naar het gezicht van een priester.”

Mgr. Schneider over zijn devotie tot de traditionele liturgie en de Eucharistie

“De diepste lessen die ik leerde van het vieren van de traditionele vorm van de Mis is dit: ik ben slechts een arm instrument van een bovennatuurlijke en uitermate heilige daad, wiens hoofdcelebrant Christus is, de Eeuwige Hogepriester. Wanneer ik de traditionele Mis vier, voel ik dat ik tijdens de viering in zekere zin mijn individuele vrijheid verloor, voor de woorden en de gebaren die voorgeschreven zijn in hun kleinste details, en ik ben niet in staat om ze te verwerpen. Ik voel in het diepst in mijn hart dat ik enkel een bedienaar ben die toch met vrije wil, geloof en met liefde niet mijn wil, maar de wil van God vervul, zelfs in de kleinste details.” Schneider zegt dat de traditionele en millenium-oude ritus van de Heilige Mis, die het Concilie van Trente zelfs niet veranderde, want de Ordo Missae was voor en na dat concilie quasi identiek, krachtig de Incarnatie en de Openbaring van de oneindig heilige en immense God verkondigt en evangeliseert, en die in de liturgie zo klein en zo dicht bij ons komt, zelfs in de details van de verplichte liturgische onderdelen.

Over zijn persoonlijke weg naar de traditionele liturgie vertelt Mgr. Schneider over de Katholieke opvoeding die hij kreeg van zijn moeder en zijn grootmoeders tijdens de Kerkvervolging toen hij leefde in de Sovjet-Unie. Hij werd ook onderwezen door een heilige priester, Vader Janis Pawlowski, een Kapucijner priester van Letland, die ook gevangenschap had meegemaakt tijdens de vervolging. “Vader Pawlowski vierde de Heilige Mis steeds met zijn gezicht naar het tabernakel. Toen we in 1973 naar West-Duitsland emigreerden, ervoeren we een diepgaande schok en groot verdriet, toen we de nieuwe stijl van het vieren van de Mis aanschouwden, dat gericht was naar de mensen, zoals in een gesloten cirkel. Deze stijl van viering herinnerde mij aan de manier van aanbidding die ik eens bijwoonde in een Baptistengemeenschap in de Sovjet-Unie.” Dan heeft Schneider het over de handcommunie: “Een andere schok voor ons was de praktijk van het geven van de Heilige Communie in de hand. Voor mijn ouders, mijn broes en zussen en voor mij was zo’n praktijk echt vreselijk, mijn moeder huilde zelfs toen ze zo’n tafereel zag. Ik dank God voor de grote genade dat ik in heel mijn leven altijd in mijn ziel heb verlangd naar een heilige en sublieme manier van het vieren van de Heilige Mis. Ik zou dit de ‘sensus liturgicus fidei’ kunnen noemen, het liturgisch geloofsgevoelen.”

In 2007 vaardigde Paus Benedictus XVI het bekende document “Summorum Pontificum” uit, waarbij de traditionele Tridentijnse Mis in ere werd hersteld en officieel de toelating werd verleend om de Mis in deze ritus te vieren. Voor Mgr. Schneider betekende dit een grote vreugde, “want”, zo zegt hij, “ikzelf kon dan vieren en assisteren in een vorm van het vieren van de Mis, die ik in mijn kindertijd had ervaren tijdens de vervolging van de Kerk, dezelfde vorm die mijn ouders en grootouders hadden ervaren. Om het met de woorden van Benedictus XVI te zeggen: ‘Wat vorige  generaties als heilig beschouwden, blijft heilig en groots, ook voor ons, en het kan niet ineens geheel verboden of zelfs als schadelijk beschouwd worden. Het betaamt ons allen om de rijkdom te bewaren die in het geloof en het gebed van de Kerk zich heeft ontwikkeld.’”

Syllabus errorum

Enkele jaren geleden riep Mgr. Schneider op om een nieuwe “Syllabus errorum” uit te vaardigen, waar de dwalingen in staan vermeld die het geloof bedreigen in onze hedendaagse tijd. Schneider somt er een hele reeks op, waarvan wij er enkele uitlichten:

• De theorie dat de Heilige Mis voornamelijk een een broederlijk banket is, en dat het offer-aspect van de Heilige Mis enkel metaforisch is, of een offer van aanbidding.
• Het gebrek aan geloof in de transubstantiatie en zelfs in de werkelijke tegenwoordigheid (voornamelijk veroorzaakt door de moderne praktijk van de Communie in de hand, een praktijk die de Concilievaders zich nooit zouden kunnen hebben ingebeeld, en die Paulus VI zelf als gevaarlijk beschouwde).
• Twijfels over de werkelijke mogelijkheid van eeuwige verdoemenis van menselijke individuen naar de hel, wat betekent dat de hel leeg is.
• Een naturalistische kijk op het Christelijk leven en de Christelijke waarheden, zodat activisme en sociaal engagement voorop komt te staan ten koste van gebed en aanbidding van God, wat een soort van neo-pelagianisme is.
• Het niet erkennen van de zware immoraliteit van contraceptie.
• Werkdadige dwalingen over de onverbreekbaarheid van een geldig huwelijk (zoals toelaten van hertrouwde gescheidenen tot de Communie).
• Dwalingen over de objectieve afwijking van homoseksuele daden en homo-erotiek en de objectieve immoraliteit van burgerlijke huwelijken van mensen van hetzelfde geslacht, omdat hun gedrag sodomie in de hand werkt.

“De Katholieke gemeenschap van Kazachstan is numeriek heel klein in aantal, misschien slechts 0,5% van de hele populatie, maar we hebben in Kazachstan de eer, die tegelijk een plicht is, om erfgenamen te zijn van vele martelaren en belijders van het geloof.” Mgr. Schneider geeft aan dat niet het financieel welzijn, noch de bureaucratische structuren en vele pastorale commissies de Kerk werkelijk zullen heropbouwen, maar het sterke, zuivere en dappere geloof, die de vroeger vervolgde Kerk ons heeft doorgegeven. “Ik ben zeer gelukkig om mijn bisschoppelijk ambt te vervullen in een arme en kleine Kerk in de periferie (van Kazachstan).”

Bron: Rorate Caeli