Naar aanleiding van de Synode over de Familie, die in oktober 2015 plaatsvond, lanceerde een groep bezorgde Katholieke leiders en pro-life organisaties aan Bergoglio een oproep om te eisen dat hij de Katholieke leer betreffende Communie voor hertrouwde gescheidenen en homoseksuele verbintenissen herbevestigde. Deze oproep werd gesteund met 879.451 handtekeningen, waaronder die van 8 kardinalen en 203 bisschoppen en aartsbisschoppen van alle continenten.

In het zicht van wat een scheur met de traditionele leer van de Kerk blijkt te zijn, betreffende de sacramenten van het Huwelijk, de Biecht en de Eucharistie, en haar tijdloze en blijvende discipline betreffende die sacramenten, besloot diezelfde groep een plechtige verklaring te promoten van trouw aan de onveranderlijke Leer van de Kerk over het Huwelijk en Haar ononderbroken discipline. Enkel de klaarheid van de waarheid zal de mensen vrij maken (Joh. 8:32) en hen in staat stellen om de ware vreugde in de liefde te vinden, door een leven te leiden in overeenstemming met de wijze en reddende wil van God, m.a.w. de zonde vermijdend, zoals moederlijk gevraagd door O.L.V. in Fatima in 1917.

Fouten over het ware huwelijk en de familie zijn heden wijdverspreid in Katholieke kringen, bijzonder na de buitengewone en gewone Synoden over de Familie, en de publicatie van Amoris Laetitia. Omdat we deze realiteit onder ogen moeten zien, uit deze verklaring de vastberadenheid van z’n ondertekenaars om trouw te blijven aan de onveranderlijke Leer van de Kerk op gebied van moraal en de sacramenten van het Huwelijk, de Biecht en de Eucharistie, en Haar tijdloze en voortdurende discipline betreffende die sacramenten.

De volledige verklaring kunt u hier in het Engels vinden: http://filialappeal.org/full

De Verklaring van trouw herhaalt in het bijzonder met klem:

I. Betreffende de kuisheid, het huwelijk en de rechten van ouders

• Alle vormen van samenwonen buiten een geldig huwelijk zijn ernstig in strijd met de wil van God;
• Het huwelijk en de huwelijksdaad hebben de voortplanting en de eenheid beide als doel, en elke huwelijksdaad moet open staan voor de gave van het leven;
• De zogenaamde seksuele opvoeding is een fundamenteel en primordiaal recht van de ouders, die steeds onder hun attente leiding moet gegeven worden;
• De definitieve toewijding van een persoon aan God door een leven van volmaakte kuisheid is objectief verhevener dan het huwelijk

II. Betreffende het samenwonen, verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht en burgerlijk huwelijk na echtscheiding

• Onregelmatige verbintenissen kunnen nooit gelijkgesteld worden met een huwelijk, moreel geoorloofd worden geacht of wettelijk erkend;
• Onregelmatige verbintenissen zijn radicaal in strijd met het goed van een christelijk huwelijk, en kunnen nooit het goede daarvan uitdrukken, noch gedeeltelijk noch analoog, en moeten gezien worden als een zondige levenswijze;
• Onregelmatige verbintenissen kunnen niet aanbevolen worden als een voorzichtige en stapsgewijze vervulling van de goddelijke wet.

III. Betreffende de natuurwet en het individuele geweten

• Het geweten is niet de bron van goed en kwaad, maar een herinnering aan hoe een daad moet overeenstemmen met de goddelijke wet en de natuurwet;
• Een goed gevormd geweten zal nooit tot de conclusie komen dat, gegeven de beperkingen van de persoon, verder blijven leven in een objectief zondige situatie het best kan beantwoorden aan het Evangelie, noch dat dit hetgeen is wat God zelf van hem vraagt;
• Mensen kunnen het zesde Gebod en de onontbindbaarheid van het huwelijk niet zien als louter na te streven idealen;
• Persoonlijke en pastorale onderscheiding kan echtgescheidenen, die burgerlijk “hertrouwd” zijn, nooit leiden tot het besluit dat hun overspelige relatie door “trouw” aan hun nieuwe partner moreel kan gerechtvaardigd worden, dat zich terugtrekken uit de overspelige relatie onmogelijk is, of dat, door aldus te handelen,  ze zich aan nieuwe zonden blootstellen;
• Echtgescheidenen die burgerlijk “hertrouwd” zijn en die niet kunnen voldoen aan de ernstige plicht om  te scheiden, zijn moreel verplicht om te leven als “broer en zus” en om ergernis te vermijden, en in het bijzonder gelijk welke uiting van intimiteit eigen aan gehuwde koppels.

IV. Betreffende de onderscheiding, de verantwoordelijkheid, de staat van genade en de staat van zonde

• Echtgescheidenen, die burgerlijk “hertrouwd” zijn en die hun levenswijze kiezen met volle kennis en wilstoestemming , zijn geen levende ledematen van de Kerk, omdat ze in een staat van ernstige zonde verkeren, die hen het bezit van de genade en de groei erin onthoudt;
• Er is geen middenweg tussen het in staat van Gods genade zijn of ervan verstoken te zijn door doodzonde. Spirituele groei voor iemand die in een objectieve staat van zonde leeft,  bestaat erin die situatie te verlaten;
• Vermits God alwetend is, bevatten de geopenbaarde wet en de natuurwet voorschriften voor  alle particuliere situaties, in het bijzonder wanneer ze specifieke “intrinsiek kwade”daden verbieden;
• De complexiteit van situaties en de wisselende graden van verantwoordelijkheid in elk afzonderlijk geval, verhinderen de herders niet om tot het besluit te komen dat diegenen die in onregelmatige verbintenissen leven zich in een objectieve staat van duidelijk  zware zonde bevinden, en om in het forum externum te vermoeden dat ze zichzelf beroofd hebben van de heiligmakende genade;
• Vermits de mens begiftigd is met vrije wil heeft, moeten vrijwillige morele daden toegerekend worden aan de steller ervan, en zo’n toerekenbaarheid moet vermoed worden;

V. Betreffende de sacramenten van Biecht en Eucharistie

• De biechtvader is ertoe gehouden om de biechtelingen te vermanen omtrent overtredingen van Gods Wet, en om zich ervan te verzekeren dat ze werkelijk Gods absolutie en vergiffenis verlangen, en vastbesloten zijn om hun gedrag te herbekijken en te verbeteren;
• Echtgescheidenen die burgerlijk “hertrouwd” zijn en hun objectieve staat van overspel behouden, kunnen door de biechtvaders nooit beschouwd worden als zijnde in een objectieve staat van genade en als gerechtigt om de absolutie te ontvangen of toegelaten te worden tot de H. Eucharistie, tenzij ze spijt betuigen en vastbesloten zijn te verzaken aan hun levensstaat;
• Een verantwoorde onderscheiding kan niet voorhouden dat toegang tot de Eucharistie toegelaten is voor gescheidenen die burgerlijk “hertrouwd” zijn en openlijk leven als man en vrouw zoals in een huwelijk, onder de bewering dat ten gevolge van verminderde toerekenbaarheid, er geen zware fout aanwezig is, daar hun uiterlijke levensstaat objectief het onontbindbare karakter van het christelijk huwelijk tegenspreekt;
• Een in geweten subjectieve zekerheid nopens de ongeldigheid van een vorig huwelijk is, op zichzelf, nooit voldoende om gescheidenen die burgerlijk “hertrouwd” zijn te verschonen van de materiële zonde van overspel, of om hen toe te laten de sacramentele gevolgen van als een publieke zondaar te  leven over het hoofd te zien;
• Diegenen die de Heilige Eucharistie ontvangen moeten daartoe waardig zijn door in staat van genade te zijn, en, daarom, riskeren echtgescheidenen die burgerlijk “hertrouwd” zijn en een publiek zondig leven leiden, een heiligschennis te plegen door de Heilige Communie te ontvangen;
• Volgens de logica van het Evangelie, worden mensen die in staat van doodzonde sterven en niet verzoend zijn met God, voor altijd verdoemd tot de

VI. Betreffende de moederlijke en pastorale houding van de Kerk

• De heldere en klare onderrichting van de waarheid is een voortreffelijk werk van barmhartigheid en liefdadigheid;
• De onmogelijkheid om de absolutie en de Heilige Communie te geven aan Katholieken die manifest in een objectieve staat van zware zonde leven, komt voort uit de moederlijke zorg van de Kerk, vermits Ze niet de eigenaar is van de sacramenten, maar een trouwe beheerder;

VII. Betreffende de universele geldigheid van het constante Leergezag van de Kerk

• De leerstellige, morele en pastorale vragen betreffende de Sacramenten van Eucharistie, Biecht en  Huwelijk zullen opgelost worden door tussenkomsten van het Magisterium en, door de eigen aard ervan, tegenstrijdige interpretaties alsook  substantieel verschillende praktische gevolgtrekkingen ervan uitsluiten;

Terwijl de plagen van echtscheiding en seksuele perversiteit zich overal verspreiden, zelfs binnen het leven van de Kerk, is het de plicht van de bisschoppen, priesters en Katholieke gelovigen, om met één stem hun trouw te verklaren aan de onveranderlijke Leer van de Kerk over het Huwelijk en haar ononderbroken discipline, zoals doorgekregen van de Apostelen.

“Laat het huwelijk door iedereen geëerd worden” (Heb. 13:4)

Vervoeg duizenden bezorgde bisschoppen, priesters en Katholieke gelovigen die hun trouw zweren aan de onveranderlijke Leer van de Kerk over het Huwelijk, en Haar ononderbroken discipline:

Teken HIER de verklaring

De verklaring werd reeds ondertekend door diverse kardinalen en bisschoppen, waaronder Kardinaal Burke, Kardinaal Carlo Caffarra en Mgr. Athanasius Schneider. Ook tal van andere vooraanstaande theologen en filosofen, zoals de top-filosoof Prof. Josef Seifert, ondertekenden de verklaring.