“Ik ben hier de baas!”

“Ik zal ze allemaal buitengooien!”

Jorge Bergoglio, 12 oktober 2015

In oktober 2015 berichtten we over de brief van 13 kardinalen, met klachten over de gang van zaken in de Synode, en die door Bergoglio volledig werd genegeerd. De brief ging er vooral over dat de Synode werd gemanipuleerd naar de progressieve richting met de hulp van nieuwe Synodale regels en het aanstellen van dubieuze prelaten op hoge posten van die Synode. Later waren er geruchten dat Bergoglio razend zou zijn geweest over die brief. Die geruchten werden bevestigd.

OnePeterFive schrijft: Geruchten verspreidden zich nog diezelfde dag toen de brief werd publiek gemaakt, dat paus Franciscus een razende publiekelijke uitbarsting had tegen de auteurs ervan. De eerste verslaggevingen van het spektakel werden gepubliceerd door de journalist Roberto d’Agostino, stichter van de Italiaanse tabloid website ‘Dagospia’. De website, die gekend is om nieuws te doorspekken met wulpse roddels en obscene foto’s, is niet geschikt om een link te krijgen van een Katholieke publicatie. Maar het verhaal werd spoedig opgepikt door een meer respectabelere Italiaanse krant, ‘Il Giornale’. Deze verslaggevingen gaven aan dat tijdens de avond van 12 oktober, nadat Bergoglio te weten kwam dat Sandro Magister de brief had gepubliceerd, de “heilige” vader in een vlaag van woede ontstak in zijn residentie in Casa Santa Marta – in het bijzijn van enkele priesters en bisschoppen die toen aanwezig waren. Hij zou naar verluidt hebben geroepen:

“Als dit het geval is, kunnen ze (de 13 kardinalen) vertrekken. De Kerk heeft hen niet nodig. Ik zal ze allemaal buitengooien!”

Op het ogenblik van dit verslag, contacteerde ik één van de redacteurs met wie ik toen samenwerkte, en zijn reactie was dat het van een roddelwebsite kwam en dat hij het verhaal niet geloofde. Met niets om mee verder te gaan, liet ik het vallen.

Afgelopen december echter, brachten verschillende andere incidenten dit onderwerp terug in mijn geest. Eerst ontving ik een email van een bevriende priester, die na een recent bezoek aan Italië, mij vertelde dat hij tijdens zijn bezoek van verschillende bronnen had gehoord over het incident in Santa Marta. Deze priester bracht met dan in contact met een andere priester – een Italiaan – die ik, vanwege z’n anonimiteit, pastoor Guiseppe zal noemen. Het was pastoor Guiseppe die mijn priestervriend persoonlijk vertelde over het incident. Hij antwoordde als volgt:

“Gegroet! Het incident lijkt zeker te zijn gebeurd. Ik heb gehoord van verschillende bronnen uit de tweede hand, die mensen kennen die aanwezig waren toen de heilige vader een vreselijke uitbarsting had in de eetkamer in Santa Marta, vóór bisschoppen, priesters, seminaristen en vele anderen. Hij schreeuwde naar verluidt: “Mij is de volle macht gegeven! IK ben hier de baas! Wie denken die kardinalen wel dat ze zijn? Ik zal hun rode hoed afpakken!”  Hij was zo woedend dat hij bijna flauw viel; sommigen zeggen dat hij bijna een hartaanval kreeg. De mensen waren geschokt, en het nieuws verspreidde zich als een vuurtje in verschillende middens in Rome.”

Als journalist wilde ik verder gaan, dus vroeg ik pastoor Guiseppe of hij diegenen zou contacteren met wie hij had gesproken en die getuige waren van de feiten. Zou iemand van hen, vroeg ik, bereid zijn om zorgvuldig en accuraat neer te schrijven wat ze hadden gezien, al is het maar anoniem? Het unanieme antwoord was een klinkende “Nee.” Al die ooggetuigen bleken te bang om zelfs een anonieme getuigenis te schrijven van wat er was gebeurd! Pastoor Guiseppe wilde het niet loslaten. Hij had ook verschillende contacten die wonen in Casa Santa Marta. Die moesten zeker aanwezig geweest zijn toen paus Franciscus schreeuwde, of ze moeten er minstens over gehoord hebben? Hun antwoord op deze vraag was niet het ontkennen ervan, maar enkel van onderwerp veranderen. Hun onwilligheid om dit te bevestigen sprak boekdelen, maar hun weigering om het te ontkennen nog meer. Pastoor Guiseppe verzekerde me echter, dat het verhaal van de pauselijke woede-uitbarsting overal gekend is in Rome, een stad “waar er geen geheimen zijn; het is een te kleine plaats daarvoor.”

De woedeaanval van Bergoglio was eigenlijk een paroxisme (= hoogste graad van woede). Daarom verzocht de Zwitserse garde de aanwezigen om de ruimte te verlaten. Hitler had ook regelmatig een paroxisme.