De Italiaanse Journalist Aldo Maria Valli – welke in nauw contact staat met Aartsbisschop Viganò – schreef naar aanleiding van tien jaar Bergoglio in het Vaticaan een stuk waarin hij onverbloemd de realiteit weergeeft: het Vaticaan lijkt op Pyongyang in Noord-Korea. We hebben het stuk vertaald en hier en daar een beetje bijgewerkt.

Om de tien jaar van Bergoglio’s (anti-) pontificaat te becommentariëren, volstaan de woorden die Demos (ook bekend als wijlen kardinaal Pell) schreef in het memorandum dat hij een jaar geleden onder alle kardinalen wilde verspreiden: “Een ramp in meerdere opzichten, een catastrofe.”

Bergoglio is geslaagd in de mooie prestatie, die alleen mogelijk is voor bepaalde bijzonder begaafde personen, om te vernietigen zonder te herbouwen. Hij werd gekozen “om frisse lucht” te brengen. Na tien jaar is de lucht niet meer te harden. En de papolatrie die deze dagen, ter gelegenheid van de verjaardag, woedt, maakt het nog erger.

In het Vaticaan voelt het als Pyongyang, onder een despotisch, grillig en wreed regime. In een Einde van een Rijk-sfeer beheersen spionnen en informanten het toneel. Maar, meer dan complotten, zijn er bevingen. Iedereen is doodsbang om onder de blik van de tiran te komen. Of het nu door overtuiging of een plotselinge uitbarsting van liefde is, opgemerkt worden door de Prins is verpletterd worden in een dodelijke omhelzing. Dus verkiezen velen dood te spelen om onzichtbaar te zijn.

Onderdanige journalisten stellen hem altijd dezelfde onschuldige vragen en hij geeft altijd dezelfde antwoorden. Interviews vermenigvuldigen zich, maar het is een hoop kopieer- en plakwerk onder de vlag van verstervelijke vroomheid.

Ondertussen is de katholieke Kerk in wanorde (zie Duitsland, België,…) en in plaats van als “rots in de branding” op te treden, wakkert Bergoglio verwarring en dubbelzinnigheid aan.

In dit beeld is het voor velen vanzelfsprekend om Benedictus XVI te missen, maar het moet duidelijk gezegd worden: hoezeer hij de ramp ook besefte, Ratzinger kon niets doen tegen de drift, omdat hij zelf (voor een stuk) deel uitmaakte (en had uitgemaakt) van het project van de vernietiging. Een project dat een naam heeft: Vaticanum II; en een precieze wortel: Modernisme (Ratzinger was in de jaren na het Concilie vrij modernistisch, getuige de boeken die hij toen heeft geschreven).

Paradoxaal genoeg moeten we Bergoglio dankbaar zijn. Met zijn onmatigheid heeft hij iedereen duidelijk gemaakt (behalve natuurlijk degenen die niet willen zien) wat het Modernisme beoogde en uiteindelijk heeft bereikt: de Kerk onderwerpen aan de wereld. Is Benedictus XVI er met zijn achterwaartse stappen tenminste gedeeltelijk in geslaagd de catastrofe te verbergen, met Bergoglio is alles duidelijk geworden: het vloeibare “vals katholicisme” dat de modernisten voorstaan heeft de troon van Petrus volledig veroverd. In feite lijken de preken die daar vandaan komen in alle opzichten op de betogen van de vrijmetselaars-globalisten. Er is geen onderscheid meer. De versmelting heeft plaatsgevonden.

Bergoglio bekritiseren is dus als je zorgen maken over de laatste verkoudheid in een lichaam dat wordt ondermijnd door verwoestende tumoren en voortwoekerende uitzaaiingen.

Het bewijs? Vraag een goede katholiek van deze tijd, iemand die misschien nog regelmatig naar de Mis gaat, of hij gelooft in het sociale koningschap van Jezus Christus. Als hij gelooft dat Jezus Christus werkelijk Koning van alle volkeren en Heer van het heelal is. Als hij gelooft dat Hij die de Schepper en Verlosser van de menselijke natuur is, bijgevolg soevereine macht heeft over de mensen, zowel als individu als sociale gemeenschap.

De katholiek in kwestie zal u aankijken zoals men naar een marsmannetje zou kijken en, aangenomen dat hij of zij uw taal verstaat, beginnen te betogen dat je eigenlijk het geloof moet verzoenen met de wereld, dat niets kan worden opgelegd, dat er behoefte is aan dialoog, onderscheidingsvermogen en samen optrekken, dat er godsdienstvrijheid is, dat er rekening moet worden gehouden met de mensenrechten, dat er ook goed is in andere godsdiensten…. Het is ongeveer honderd jaar, geen duizend, geleden dat de pausen nog het sociale koningschap van Christus verkondigden (de encycliek Quas primas van Pius XI, die het feest van Christus de Koning invoerde, is van 1925), maar aan die Kerk en die leer bewaren we zelfs geen bleke herinnering. De revolutie is de Kerk binnengedrongen en heeft haar van binnenuit veroverd. De modernistische bedriegers hebben het doel bereikt waarvoor ze zo hard gewerkt hebben. De mens is in de plaats van God gesteld.

Gezien het werk dat het modernisme heeft verricht (meerdere gangen die in het levende organisme van de Kerk zijn gegraven om er de virussen van de afvalligheid in te planten), is het antipontificaat van Bergoglio een logisch gevolg en moeten we het als zodanig beschouwen.

En dan? Tegenover een revolutie is de enige oplossing een contrarevolutie: een terugkeer naar de traditie. Maar het moet bekend zijn: het gaat gepaard met (geestelijk) martelaarschap. Neem het of laat het. Als je het neemt, maak jezelf niet wijs dat je vervolging en lijden kunt vermijden.

_{Bron: Rorate Caeli}