Recent publiceerde een subgroep van de Commissie Spiritualiteit van de Synode een tekst op de officiële website http://www.synod.va met daarin enkele reflecties omtrent synode en synodaliteit. Op een gegeven moment wordt een tekst geciteerd van de notoire ketter Isaak de Syriër (daar aangehaald als “Sint Isaac van Ninevé”), die zegt dat ‘een barmhartig hart’ een hart is dat in vuur en vlam staat (van liefde) voor alle schepselen, en dus ook voor de demonen.

In het document staat op een gegeven moment:

We leren ook wat Gods manier is om lief te hebben en te handelen voor de redding van de wereld door de nieuwe ‘muziek van het kruis’. Uiteindelijk is onderscheidingsvermogen een daad van liefde voor God en voor de naaste. Het is de kennis die door liefde komt. in onderscheiding in en door liefde kunnen we de werkelijkheid in al haar relaties beginnen te begrijpen en
in zijn uiteindelijke bestemming om deel te nemen aan Gods drie-enige leven. Onderscheidingsvermogen is dan ook een het openen van het hart in liefde en barmhartigheid voor alle dingen. Zoals St Isaac van Nineve (St Isaac de Syriër) verwoordt:

“Wat is een barmhartig hart? Het is een brandend hart voor de hele schepping, voor de mensheid, voor de vogels, voor de dieren, voor demonen en voor alles wat bestaat. Bij de herinnering aan hen, de ogen van een barmhartig persoon stromen tranen in overvloed. Door de sterke en heftige barmhartigheid die het hart van zo’n persoon grijpt, en door zo’n groot mededogen, de hart is nederig en men kan het niet verdragen om enig letsel of een klein verdriet te horen of te zien in welke schepping dan ook. Om deze reden bidt zo iemand voortdurend in tranen zelfs voor irrationele beesten, voor de vijanden van de waarheid en voor degenen die haar kwaad doen of hem, dat zij beschermd worden en barmhartigheid ontvangen. En op dezelfde manier bidt zo’n persoon voor de familie van reptielen vanwege het grote mededogen dat brandt zonder maat in een hart dat in de gelijkenis van God is.”

Isaak de Syriër (+700), die nooit officieel door de Kerk heilig werd verklaard (wel als heilige vereerd door bepaalde christenen, vnl. in oosterse (orthodoxe) kerken), beweerde, in tegenspraak met het Concilie van Constantinopel (543) dat de Hel leeg al zijn, dat verdoemenis niet voor eeuwig is en was daarmee één van de eersten die de ketterij van het universalisme propageerde: het idee dat ALLE schepselen (incl. demonen) gered/verlost worden.

_{Bron: Synod.va}