Gloria.tv interviewde onlangs José Arturo Quarracino, de neef van wijlen Kardinaal Antonio Quarracino (+1998) van Buenos Aires. José Arturo Quarracino werd geboren in 1953 in Buenos Aires, is filosoof, leraar en freelance vertaler. Hij is betrokken in de Argentijnse politiek en de pro-life beweging, met interesse in geschiedenis, religie, theologie. Hij neemt eveneens deel aan het verzet tegen de ‘Grote Reset’ via artikelen en politieke activiteiten. Vanwege zijn nauwe banden met zijn oom-Kardinaal (die tevens zijn peetvader was) die Bergoglio tot bisschop wijdde, en het feit dat hij Bergoglio van nabij heeft leren kennen in Buenos Aires, kan hij een nieuw licht werpen op die opmerkelijke carrière van Bergoglio. We hebben enkel de meest relevante vragen en antwoorden uit dit interview geselecteerd.

Wat voor soort aartsbisschop was hij (Antonio Quarracino)?

Hij was goedhartig en had een open oor voor de behoeften van anderen, want hij voelde de behoeften van anderen als de zijne. Hij was erg vrolijk, welgezind en liefdevol. In 1962 werd hij op 39-jarige leeftijd benoemd tot bisschop van 9 de Julio, een stad in het binnenland van de provincie Buenos Aires, de jongste bisschop van Argentinië. Later was hij bisschop van Avellaneda, Aartsbisschop van La Plata (hoofdstad van de provincie Buenos Aires) en tenslotte Kardinaal-aartsbisschop van Buenos Aires. In deze ambten was hij altijd herder van de kudde en vader van de priesters voor wie hij verantwoordelijk was. Hij behandelde iedereen gelijk, pronkte nooit met zijn ambt en titels, en wist eenvoudig en vriendelijk te zijn tegenover de priesters en alle gelovigen. Als hij gezag moest uitoefenen, deed hij dat met vastberadenheid en barmhartigheid.

Bergoglio was ver weg van Buenos Aires toen kardinaal Quarracino hem tot hulpbisschop benoemde…

Dat is juist. In 1992 werd Bergoglio door de Jezuïeten “verbannen” naar Córdoba om hem weg te houden van Buenos Aires, waar hij een aantal jaren als Provinciaal had gediend. Het einde van zijn termijn werd gekenmerkt door grote interne verdeeldheid tussen zijn vrienden en tegenstanders.

Waarom koos je oom voor Bergoglio?

Mijn oom had hem in 1973 of 1974 ontmoet toen hij provinciaal was. De persoon die met hem sprak om “hem uit zijn ballingschap te redden” was één van Begoglio’s leraren in de Sociëteit van Jezus, pater Ismael Quiles SJ, een heilige jezuïet. Bergoglio had het destijds geestelijk en psychisch erg slecht. Daarom heeft mijn oom de Heilige Stoel gevraagd of hij hulpbisschop mocht worden – ook al waren er al anderen. Het boek The Great Reformer van Austen Ivereigh beschrijft hoe hard mijn oom moest werken om de Heilige Stoel [Johannes Paulus II, nvdr.] ertoe te brengen Bergoglio tot bisschop te benoemen.

Betekent dit dat Bergoglio uit medelijden tot bisschop werd benoemd?

Mijn oom kende pater Ismael Quiles, die hem benaderde over Bergoglio, heel goed en waardeerde Quiles als een uitstekende priester en voorbeeldige Jezuïet. Afgezien van de interne conflicten met de Jezuïeten, straalde Bergoglio het beeld uit van een vrome, zeer Ignatiaanse man met een zeer sobere manier van leven die veel sympathie ontwikkelde voor degenen die “hem mochten”. Deze benoeming loste ook het grote probleem van Bergoglio op, namelijk het enorme conflict dat hij had met vele Jezuïeten die zijn vrienden waren geweest en van wie hij afstand had genomen.

Wie was pater Quiles?

Hij was een van de meest gerespecteerde Jezuïeten in Argentinië, een groot intellectueel en een echte jezuïet. Hij vertaalde meer dan de helft van de Summa Theologica van Aquino in het Spaans, een vertaling geïnspireerd door een andere grote Jezuïetenpriester, pater Leonardo Castellani. Quiles was een van Bergoglio’s spirituele leraren toen hij zich bij de Jezuïeten aansloot.

Weet je waarom Bergoglio, als provinciaal, verdeeldheid veroorzaakte?

Ik ken de details niet, maar van een afstand denk ik dat het zijn persoonlijkheid was die hem in conflict bracht met zijn medebroeders, want hij streefde altijd naar de macht. Hij vervulde dit verlangen door te steunen op jongere priesters en novicen, niet zozeer op de ervaren en oudere medebroeders. Nadat zijn ambtstermijn als Provinciaal was afgelopen, gedroeg hij zich alsof hij nog in functie was, wat het gezag van de nieuwe oversten verzwakte, zowel in de Jezuïetenleiding als in de Faculteit Godgeleerdheid in San Miguel, de historische zetel van de Sociëteit van Jezus, waar de Jezuïeten werden opgeleid. Er is veel geschreven over Bergoglio’s confrontatie met de Jezuïeten nadat zijn tijd als provinciaal eindigde. Wat weinigen zeggen, misschien om redenen van discretie, is dat degenen die hem het meest confronteerden, zijn medewerkers of metgezellen waren bij het leiden van de Orde. Sommigen van hen waren zeer goede vrienden van hem die hem respecteerden en waardeerden. Het waren serieuze mensen, met eigen persoonlijkheden, die niet gemanipuleerd of gechanteerd konden worden.

Wat voor indruk maakte Bergoglio als hulpbisschop?

Hulpbisschop Bergoglio wist de achting van een groot deel van de jonge geestelijkheid te winnen met zijn eenvoud, vroomheid, zorgzaamheid en psychologische begeleiding, die hij als geen ander uitoefende – vaak ten goede, soms ten kwade. Tegenover degenen die bij hem uit de gratie vielen, was hij vaak hardvochtig, zelfs wreed. Hij zette de oudere geestelijken op subtiele wijze buitenspel om zijn vrienden en jonge beschermelingen te promoten.

Was hulpbisschop Bergoglio anders dan Provinciaal Bergoglio?

Over het algemeen verscheen hij niet zo veel en had hij niet zoveel leiderschapstaken als toen hij provinciaal was. Wel vertoonde hij soms opvallend gedrag. Hij kon bijvoorbeeld ineens alle contacten verbreken zonder dat de in ongenade gevallen persoon wist wat hij verkeerd had gedaan.

Kon kardinaal Quarracino goed opschieten met zijn hulpbisschop?

Ik zou zeggen heel goed. Mijn oom hield erg veel van Bergoglio. In zijn functie was Bergoglio een grote hulp voor hem, vooral in de pastorale zorg toen mijn oom leed aan ziekten die zijn mobiliteit beperkten. Twee jaar lang kon hij niet lopen en moest hij een rolstoel gebruiken. Maar op een dag kreeg hij op wonderbaarlijke wijze de mobiliteit van zijn benen terug.

Waren er geen andere hulpbisschoppen?

In de afgelopen decennia heeft het aartsbisdom altijd meerdere hulpbisschoppen gehad. Hoewel het diocesane gebied klein is, wonen er ongeveer drie miljoen mensen. Er zijn 251 parochies, 54 mannen- en 121 vrouwencongregaties, gebieden met precaire woonomstandigheden, enz. Het aartsbisdom werd vervolgens verdeeld in vier vicariaten met hun respectievelijke hulpbisschoppen. Voor de zorg van het aartsbisdom waren 4 of 5 hulpbisschoppen onmisbaar. Bergoglio wist zich te onderscheiden van de andere hulpbisschoppen totdat hij tot vicaris-generaal werd benoemd. In de laatste jaren van het leven van mijn oom werd hij coadjutor-bisschop met erfrecht. Als gevolg daarvan werd hij onmiddellijk aartsbisschop na de dood van mijn oom.

Na Vaticanum II splitsten de conformisten zich in veel landen af ​​van de katholieken. Was dat in Argentinië ook zo?

De postconciliaire fase in Argentinië werd gekenmerkt door het feit dat de grote meerderheid trouw bleef aan de katholieke leer. Er waren mensen die zich tot de bevrijdingstheologie wendden, wat in veel gevallen leidde tot een politiek engagement voor het marxisme en in sommige gevallen tot gewapende strijd. Maar de meeste leken bleven trouw aan de leer van de Kerk, vooral in het binnenland, waar de toewijding aan Onze Lieve Vrouw en de heiligen die patroonheiligen zijn van de verschillende Argentijnse provincies sterk en levendig is.

En vandaag?

In de afgelopen jaren is de spirituele en culturele invloed van de hiërarchie sterk afgenomen. Naar het voorbeeld van Rome hebben de bisschoppen zich aangepast aan de geest van de wereld. Op een paar eervolle uitzonderingen na hebben ze het volk van God als schapen zonder herder achtergelaten. Vandaag de dag wordt de stem van de bisschoppen nauwelijks gehoord en hebben ze geen invloed in Argentinië en in het leven van de gelovigen. In het aartsbisdom Buenos Aires en in sommige omliggende bisdommen zijn er de zogenaamde “curas villeros”, priesters die in zeer arme buurten met extreme armoede werken, zeer verdienstelijk in hun maatschappelijk werk en buurthulp, maar over het algemeen met een slechte theologische opleiding.

Hoe zag u Bergoglio als hulpbisschop?

Van 1995 tot 2002 werkte ik in de omgeving van Bergoglio. Hij was kanselier van de Universidad del Salvador, waar ik werkte. In die tijd had hij een zeer jezuïetenprofiel, zeer vroom, zeer pastoraal, hoewel de scherpe confrontatie met de Jezuïeten voortduurde. Het ging zo ver dat toen Bergoglio hulpbisschop werd, de Orde een Colombiaanse Jezuïet, pater Álvaro Restrepo, tot provinciaal moest aanstellen omdat geen enkele Argentijnse Jezuïet met Bergoglio kon opschieten. Het was een confrontatie “tot de dood”, zoals we in Argentinië zeggen.

Was Bergoglio een ‘conservatief’?

Dogmatisch cultiveerde Bergoglio een orthodox profiel met veel jezuïetenaccenten. In de pastorale zorg legde hij de nadruk op sociale problemen, de zorg voor kinderen en gezinnen, dienst aan de armen, met veel vrijgevigheid en laksheid in liturgische en sacramentele zaken.

Veranderde Bergoglio toen hij aartsbisschop werd?

Zijn aanpak veranderde volledig. Ten eerste ontdeed hij zich van de belangrijkste medewerkers van mijn oom, zoals monseigneur José Erro, de rector van de kathedraal van Buenos Aires, een heilige priester, die hij telefonisch opdroeg af te treden en met pensioen te gaan – zonder tegenprestatie, zonder dank. Ik denk dat hij dit deed om de geestelijkheid van Buenos Aires te laten zien dat de leiding van het aartsbisdom radicaal zou veranderen. Hij veegde alles weg wat continuïteit met de voorgaande periode suggereerde, ook al was hij voorzichtig om iets van de nalatenschap van mijn oom te behouden.

De vriendelijke hulpbisschop werd ineens een boosaardige aartsbisschop?

Velen waren geschokt dat Bergoglio als aartsbisschop bijna altijd een nors, bitter, droevig gezicht opzette, een “azijngezicht”, zoals hij het nu noemt wanneer hij over anderen spreekt. Het was heel indrukwekkend om dit gezicht te zien tijdens liturgische vieringen. Niemand kon de reden uitleggen voor deze manier van verschijnen, die voor sommigen kwetsend was. Aan de andere kant was het opvallend dat hij na zijn verkiezing tot paus een opgewekt en joviaal gezicht begon te vertonen, dat zelden eerder werd gezien, zodat sommigen zich afvroegen of zijn onvervulde ambitie om paus te worden hem tijdens zijn verblijf in Buenos Aires parten speelde. Het was gebruikelijk dat de gelovigen commentaar gaven op het zure gezicht dat Bergoglio bij alle openbare activiteiten liet zien. Een pastoor die hij vertrouwde, vroeg hem half voor de grap, half serieus, om geen pastorale bezoeken meer te brengen als hij van plan was te verschijnen met een “azijngezicht”.

Hoe regeerde Bergoglio in Buenos Aires?

Hij begon door zich te distantiëren van iedereen die hij niet kende en die niet tot zijn vriendenkring behoorde, en stond bekend om het feit dat niemand wist wat hij echt dacht, zoals hij altijd aan elke gesprekspartner vertelde wat die wilde horen…

Wanneer werd zichtbaar dat de orthodoxe Bergoglio heterodox was geworden?

Niet in de eerste jaren. Maar naarmate de tijd verstreek, begon hij tekenen van een zekere “laksheid” te vertonen, niet zozeer in wat hij zei, maar in wat hij deed. Hij werd pas echt heterodox anderhalf jaar nadat hij in februari 1998 als aartsbisschop aantrad. Dat was een week voor de officiële opening van het Jubeljaar 2000, met Kerstmis 1999. Op die dag, 18 december van dat jaar, riep Bergoglio het aartsbisdom van Buenos Aires op om een ​​”Mis van het Millennium” (niet het jubileum) te vieren in afwachting van het pauselijke initiatief, dat niets te maken had met de viering van de universele Kerk. Waarom? Ik geloof dat hij dit deed om de “wereld van de machtigen” te laten zien dat hij onafhankelijk genoeg was om onafhankelijk van de universele Kerk te handelen, met respect voor de vorm.

Hoe pakte Bergoglio de sociale problemen aan?

Op maatschappelijk vlak hechtte hij steeds meer belang aan de hulpverlening in de stedelijke sloppenwijken, die hij later de “Kerk in beweging” noemde, maar met de aanbeveling – of eis – dat de nadruk niet zou moeten liggen op geloofsverspreiding of pastorale zorg van de sacramenten.

Hoe ontwikkelde het seminarie van Buenos Aires zich onder Bergoglio?

Van wat ik weet van seminaristen die gedwongen waren over te stappen naar andere bisdommen, begon het seminarie – in die tijd een van de belangrijkste in het land op het gebied van academische vorming – het niveau van theologische vorming te verlagen en de “pastorale vorming” te accentueren – wat dat ook betekent. Het resultaat was dat de nieuwe priesters steeds meer maatschappelijk werkers werden, op een of twee uitzonderingen na, maar met een verminderde theologische en intellectuele vorming. Bergoglio verbood seminaristen om de soutane te dragen, zowel binnen als buiten het seminarie. Hij deed hetzelfde in Rome, als bisschop van Rome.

Is het waar dat Bergoglio homoseksuele misstanden zou hebben “verdoezeld”?

Helaas wel, want het ging vaak om mensen die dicht bij hem stonden. Er werd veel gesproken over het geval van een priester die hij zeer vertrouwde en die bekend stond om zijn homoseksuele neigingen. Bergoglio “hielp” hem door hem een ​​paar jaar voordat hij paus werd naar Rome te sturen, onder meer omdat hij daardoor veel vertrouwelijke informatie van de Heilige Stoel te weten kwam. Men moet niet vergeten dat dit soort persoonlijkheden de neiging hebben allerlei soorten informatie te verzamelen, informatie waarin Bergoglio geïnteresseerd was.

Heeft u informatie uit de eerste hand over dergelijke gevallen?

In april 2001, enkele maanden na zijn verheffing tot kardinaal, deelde een werknemer van de Universidad del Salvador, waarvan hij grootkanselier was, hem mee dat een persoon die zeer dicht bij Bergoglio stond, die niet alleen in dit studiehuis werkte, maar ook een ambtenaar, voor de lol pornografische foto’s had verspreid onder leden van de universiteit. Deze persoon kon zonder problemen enkele jaren doorwerken, terwijl de persoon die dit onder de aandacht van Bergoglio had gebracht enkele maanden later zonder reden werd ontslagen.

Kunt u bevestigen dat Francis buitensporige en controleerbare medewerkers selecteert?

Helaas, ja, en op alle niveaus, afgezien van het feit dat hij zich altijd heeft omringd met middelmatige, onderdanige en slaafse persoonlijkheden. De leiderschapsstijl van Bergoglio is die van een despoot die geen tegenspraak of onafhankelijk oordeel toelaat.

_{Bron: Gloria News}