In een interview met First Things heeft Kardinaal Burke uit de doeken gedaan waartoe een Synode werkelijk dient, wat er mankeert aan deze synode en de voorstellen die gedaan worden, en tot slot, wat hem hoop geeft.

Celibaat in de Amazone

Over de mogelijke introductie van gehuwde priesters in de Amazoneregio, zei Kardinaal Burke: “We moeten priesters voor de missies opleiden, en ten tweede, we moeten roepingen cultiveren onder de inheemse mensen zelf. Ik bezocht Brazilië in juni 2017 en ik bezocht een aartsbisschop die bisschop in de Pan-Amazone geweest was voor meer dan 10 jaar. Ik vroeg hem rechtstreeks deze vraag, omdat er toen al gepraat werd over het relativeren van de Kerkelijke Leer over het celibaat, om meer priesters aan te werven. En hij vertelde mij dat hij, terwijl hij bisschop was, hij zich in het bijzonder toewijdde aan de ontwikkeling van roepingen, en er waren een mooi aantal roepingen. Hij zei zeer duidelijk: ‘Deze notie, dat mensen in deze regio volmaakte onthouding die vereist wordt van priesters niet begrijpen of dat priesters daar niet aan beantwoorden, is niet waar. Dat is in geen geval waar.’”

Kerkelijke Moraalleer ‘te moeilijk’

Over de zogenaamde beweringen van bepaalde prelaten dat de Kerkelijke Moraalleer in deze moderne wereld van vandaag te moeilijk is om na te leven, zei Burke: “Ik nam deel aan de sessie van 2014 van de Bisschoppensynode over de Familie, en dat argument werd specifiek gebruikt in het geval van diegenen die gescheiden zijn, en opdat zij in staat zouden zijn een tweede zogenaamde huwelijk aan te gaan. Het was een Duitse kardinaal die zei dat de Kerkelijke Leer over het huwelijk ‘een ideaal’ is, dat niet alle mensen in staat zijn te realiseren, en vandaar moeten we diegenen die falen in hun huwelijk, de mogelijkheid geven om een tweede huwelijk aan te gaan.”

“Maar de fundamentele fout is dat het huwelijk géén ideaal is! Het is een genade! Huwelijk is een sacrament, en diegenen die huwen, zelfs de zwakste mensen, ontvangen de genade om te leven volgens de waarheid van het huwelijk. Christus heeft door zijn komst de zonde en de vrucht van de zonde, die de eeuwige dood is, overwonnen. Hij geeft ons, vanuit zijn wezen, vanuit zijn eigen glorieus lichaam, de genade van de Heilige Geest, om in het huwelijk te leven. God geeft ons genade of we nu gehuwd zijn of celibatair leven. Christus zelf is het voorbeeld. Hij huwde niet. Hij koos voor volmaakte onthouding om er voor iedereen te zijn, om de redder van allen te zijn. Zodus, Hij toont de samenwerking met de genade zoals het zich verhoudt tegenover het seksuele aspect van ons bestaan. De celibataire clerus is dus een enorme aanmoediging voor de gehuwden. Want het is evenzeer niet makkelijk gehuwd te zijn, het is niet makkelijk om trouw te blijven. Het is ook niet makkelijk om je hele leven te geven, om gehuwd te zijn ‘tot de dood ons scheidt.’ En op dezelfde manier is het niet gemakkelijk de gave van procreatie te omarmen. Er is dus het grote mysterie van de goddelijke genade in onze levens, en dat is wat er hier ontbreekt. Er is een zeer sterke invloed van Duits idealisme, van Hegeliaanse historicistische ideeën.”

Onze overgeseksualiseerde cultuur

Maakt onze overgeseksualiseerde cultuur het niet veel moeilijker om vast te houden aan de Kerkelijke Moraalleer? Vele heiligen hadden het toch veel makkelijker, omdat ze in het klooster leefden en niet geconfronteerd werden met zo’n “oversekste” atmosfeer? Kardinaal Burke reageert: “Maar zelfs de H. Abt Antonius (Woestijnvader) leed aan enorme bekoringen. Hij zag beeltenissen van naakte vrouwen in zijn kluis. Eén van de moeilijkheden in het leven is dat we onszelf soms toestaan om zondige dingen te zien: dit is het grote kwaad van pornografie. We zien afbeeldingen die bij ons blijven, en later bronnen van bekoring blijven. Maar in het midden van dat alles, geeft God ons de genade om deze bekoringen te bestrijden. De H. Paulus zegt, in het begin van de brief aan de Kolossenzen: “Ik verheug mij om in mijn lichaam aan te vullen wat ontbreekt aan het Lijden van Christus.” Het is niet dat er niets ontbreekt aan Christus’ lijden, behalve dat wij ons met Hem moeten verenigen. Dit is een mysterie. Velen denken vandaag, omwille van de vooruitgang in de wetenschap en de technologie, dat ons leven altijd maar eenvoudiger en makkelijker zou moeten zijn, en ze brengen die mentaliteit in de Kerk. Indien er dan een Leer is die moeilijk is, dan zeggen ze eenvoudigweg: “Wel, dat kan niet juist zijn. Het moet oké zijn om ontucht te plegen of wat dan ook.”

Waartoe dient een synode?

Volgens Kardinaal Burke is het fundamentele concept van een synode om de vertegenwoordigers van de geestelijken en leken bijeen te roepen om te zien hoe de Kerk op een meer effectieve wijze kon onderrichten en haar discipline effectiever kon toepassen. “Synoden hadden nooit iets van doen met het veranderen van de doctrine of het veranderen van de discipline. Het was allemaal bedoeld als een manier om de missie van de Kerk te bevorderen.” Volgens de Codex van de Canonieke Wet wordt een synode verondersteld de Roomse Paus te assisteren met raad in het bewaren van en de groei van het geloof en de moraal, alsook de observantie en het versterken van de kerkelijke discipline. “Er staat niets in over het veranderen van de doctrine of de discipline!”

En dan gaat Kardinaal Burke meteen over op de Amazonesynode: “Het werkdocument van de Pan-Amazonesynode is een directe aanval op de Heerschappij van Christus. Het zegt tegen de mensen: ‘Jullie hebben reeds de antwoorden, en Christus is gewoon één van de vele bronnen van antwoorden.’ Dit is apostasie!”

“Christus is Heer, en in iedere tijd en op elke plaats – dit is de Wijsheid van de Kerk. Toen missionarissen Christus predikten, erkenden ze ook de gaven en talenten van de mensen aan wie ze predikten. De mensen uitten toen in hun eigen kunst en architectuur de waarheden van de Kerk. Ze voegden er hun eigen smaken toe aan de uiting van de onderliggende Waarheid. Je hebt wellicht de Japanse Madonna’s gezien. Ze worden gemaakt in de Japanse stijl – maar het mysterie van het Goddelijk Moederschap wordt naar buiten gebracht!

Wat Kardinaal Burke hoop geeft

Kardinaal Burke vindt hoop in de liturgische vernieuwing onder de jongeren. “Er zijn veel jonge priesters en seminaristen die deze revolutie voor geen jota slikken. En het is de liturgie die hen vaak zoveel aantrekt, omdat het de meest perfecte en onmiddellijke ontmoeting is die we hebben met Christus. Ze worden aangetrokken tot het oude gebruik, de Buitengewone Vorm, omdat het zoveel meer symboliek heeft, en zoveel meer uiting geeft aan het transcendente aspect van ons geloof: Onze Heer daalt af tot op het altaar om zichzelf sacramenteel tegenwoordig te stellen. Veel mensen komen heel ontmoedigd naar mij toe, sommige mensen willen de Kerk verlaten. Maar het is niet allemaal duisternis. Kijk naar deze jonge mensen. Kijk naar die roepingen, niet enkel in de Verenigde Staten, maar zelfs in Duitsland. Je weet dat ze spreken over de secularisering van Duitsland, maar er zijn nog steeds goede jonge Katholieke mensen en Katholieke families… Ik geloof dat Christus zei dat hij ons nooit zou verlaten, dat hij met ons zou zijn tot aan het einde der tijden. Ik geloof Hem. Ik vertrouw op Hem.”

Firstthings