Het is niet zo dat pausen in de geschiedenis geen diepe kniebuigingen hebben gemaakt en dan de voeten hebben gekust. Maar dat is dan altijd bij historisch zwaarwegende ontmoetingen terwijl deze “paus” er een charade van maakt. Om een voorbeeld te noemen: Sinds 1054 was er de splitsing tussen de Kerk van Rome en die van Konstantinopel. Ze hebben toen wederzijds excommunicaties naar elkaar geslingerd. Dit werd op 7 december 1965 met de breve Ambulate in delectione ongedaan gemaakt door de Roomse Kerk en door het Tomos van de patriarch Athenagoras. Het patriarchaal document werd door de Metropoliet Meliton van Chalcedon aan de paus overhandigd, die het meest wantrouwende lid was van de Heilige Synode van Konstantinopel. De openlijke vijandelijkheden werden daarmee ten grave gedragen. Deze lange inleiding is nodig om op de bijzonderheid van deze ontmoeting te wijzen. De Metropoliet werd door Paus Paulus VI ontvangen met een groots gebaar van nederigheid: de Paus knielde neer en kuste de voeten van de gezant van deze Kerk om aan te geven dat de tijd van hautaine neerbuigendheid van de Roomse Kerk verleden tijd is en dat een nieuwe periode was aangebroken van gedachtenuitwisseling gericht op het bereiken van de eenheid onder de Christenen. Weet wel dat het schisma in 1054 veel pijnllijker voor Christus was dan de opstand van onze Protestantse broeders waar Hus, Wycliffe en Luther de aanzet toe hebben gegeven, want bij de Orthodoxe kerken is het Misoffer altijd geldig gebleven (en dat kan niet worden gezegd van bijvoorbeeld de Anglicaanse kerk).