In Johannes 10 staat de parabel: “Wie de schaapskooi niet binnengaat door de deur, maar ergens anders naar binnen klimt, is een dief of een rover. Wie door de deur naar binnen gaat, is de herder van de schapen. Voor hem doet de bewaker open. De schapen luisteren naar zijn stem, hij roept zijn eigen schapen bij hun naam en leidt ze naar buiten. Wanneer hij al zijn schapen naar buiten heeft gebracht, loopt hij voor ze uit en de schapen volgen hem omdat ze zijn stem kennen. Iemand anders volgen ze niet, ze lopen juist van hem weg omdat ze de stem van een vreemde niet kennen. Deze parabel was ongetwijfeld gericht tegen de schriftgeleerden en de farizeeën uit Matteüs 23, die het koninkrijk der hemelen voor de mensen sloten en die, in tegenstelling tot een goede herder, zich niet lieten leiden door het heil voor hun kudde. In breder verband geldt deze parabel voor elk kerkelijk leiderschap dat aan zijn taak verzaakt. Duidelijk is dat de schaapskooi symbool staat voor de kerkgemeenschap, om precies te zijn de Roomse Kerk. De herder had (in de parabel) voor zijn kudde ‘s nachts onderdak gevonden bij een landheer die, zoals te doen gebruikelijk, bij het vallen van de nacht voor rondtrekkende herders faciliteiten verleende. De bewaker, in dienst van de landheer (dat is God), is de Heilige Geest, die erop toeziet dat alleen legitieme herders de schaapskooi binnengaan. De nacht staat voor de interimperiode – reeds tweeduizend jaar – in afwachting van de nieuwe ‘dag’, beeld van het Vrederijk. Uit het vervolg van de lezing van dit hoofdstuk blijkt dat ‘de goede herder’ Christus zelf is. We leven nog altijd in de periode van een gedelegeerd leiderschap, maar bij het naderen van Gods rijk op aarde verandert dat, want dan openbaart zich ‘de zoon des verderfs’, waarvan de psalm zegt dat “zelfs hij, mijn vriend, mijn vertrouwde, met wie Ik mijn brood deelde, zijn hiel tegen Mij heeft gelicht.” (2 Thess. 2:3, Ps. 41:10) Als de afval ten top is, zoals in de dagen van Elia de Tisbiet, zal de tijd zijn gekomen dat de Heer zegt: “Trek weg van daar en houd je voor een tijdje verborgen.” (1 Kon. 17:3) De schaapskooiparabel zegt dat het Christus zelf is die zijn kudde wegbrengt om ze daarbuiten in veiligheid te brengen, wat juist het tegenovergestelde is van wat men zou verwachten. De parabel hanteert een exodusmotief. Ook nu, net als tijdens de uittocht uit Egypte, begeleidt ons de geestelijke rots en dat is Christus. (1 Kor. 10:4) Kennelijk loert het gevaar niet meer van buitenaf, maar van binnenuit. Immers, de rover is sluiks binnengeslopen. De zo veilige kraal is een slachthuis geworden! Vlucht weg van daar! Maar zoals terecht opgemerkt in dit artikel zal Christus het voortouw moeten nemen.

Uit het artikel blijkt dat er geen ‘sede vacante’ is (een lege pauszetel). Benedictus zetelt nog altijd, maar niet meer pontificaal met de drievoudige tiara op zijn hoofd. De afscheidingsbeweging van Monseigneur Lefebvre is vanuit een goede impuls vertrokken wegens het schandaal van de Nieuwe Misorde waarin een schandalig disrespect wordt getoond voor het grote wonder dat zich telkens de Eucharistie voltrekt, wat telkens opnieuw een slag is op het gelaat van de grote Meester, maar daarom is deze nog niet ongeldig. Lefebvres volgelingen en de latere afsplitsingen, aangeduid met de algemene noemer van sede vacantisten, hadden en hebben onvoldoende oog gehad voor het belang van de Heilige Geest in Gods bestuur, alsof Deze middels hedendaagse profetieën en getuigenissen het theorema van het sede vacantisme niet zou hebben bevestigd. Integendeel sinds de invoering van de Nieuwe Misorde zijn er veel en zeer grote eucharistische wonderen geweest op allerlei plaatsen op aarde, waaronder een sensationele in 1996 te Buenes Aires die door Kardinaal Bergoglio onderzocht is geworden en erkend. We hebben ook “De Heilige Mis, Getuigenis van Catalina Rivas” (uitgever A.B. van ’t Hooft) met imprimatuur uit 2004 van Monseigneur José Barahona C. El Salvador – San Vicente. Catalina Rivas, die dit getuigenis via hemelse boodschappen ontving, is een zogenaamde lekenmissionaris uit Bolivia van het Eucharistisch Hart van Jezus. Haar boodschappen zijn in de eerste helft van 1990 begonnen en zijn in 1998 in 8 delen uitgegeven, in het Spaans. Een verkorte uitgave van haar boodschappen staat in “De Nieuwe Misorde uit 1969 nader bekeken”, alhier op deze website te downloaden.