De synode is nu ruim een week ten einde, en er is een soort vreemde stilte neergedaald. Tot nu toe nog geen reacties van hoge kerkelijke geestelijken. En Bergoglio lijkt ook terug tot zijn normale gang van zaken te zijn gekeerd. Stilte voor de storm?

We weten dat als het zo stil is, dit meestal geen zo’n goed teken is. We mogen ons binnenkort wellicht aan één of andere afkondiging of brief of wat dan ook verwachten, hetzij van Bergoglio, hetzij van onze bisschoppen.

De enige bisschop in de wereld die tot nu toe heeft gereageerd op de synode, en de uitkomst daarvan, is de Australische Aartsbisschop Anthony Fisher. Hij merkte onder andere op dat de manier waarop de synode werkte “niet de manier was om doctrine samen te stellen”, en dat de synode, en vooral het einddocument “een echt gevaar is.” Hij zei dat er doctrine werd geschreven, met een snelheid alsof men op de loop is. Normaal moet een document passeren bij de Congregatie van de Geloofsleer, en daar aan de bevoegde bisschoppen ter goedkeuring worden voorgelegd. Dat is allemaal niet gebeurd. Het einddocument, samen met het werkdocument werd automatisch (Bergoglio’s) “magisterium” vanaf de dag dat het werd afgekondigd.

Fisher zegt ook dat er een afwijking was van de leer van vorige pausen, in het bijzonder een impliciete opinie dat de vorige twee (of meer) pontificaten te intellectueel, te catechetisch, te determinerend waren, en dat deze synode een verandering zou moeten inluiden van het hoofd naar het hart, van speculatief en moreel intellect naar affectieve “onderscheiding.”

Ook het onderwerp “synodaliteit” verscheen ineens uit het niets en raakte als bij toverslag in het einddocument. Een voorbeeld van een synodale kerk bij uitstek is de Anglicaanse kerk, waar er geen centraal leergezag meer is, maar waar ieder maar wat doet volgens zijn zin. Zo was er een aantal jaar geleden nog een scheuring omdat sommigen niet akkoord gingen met het feit dat andere bisschoppen vrouwelijke priesters tot bisschop wijdden.

Hij waarschuwde ook voor het feit dat het synodaal document magistraal gewicht kreeg, gezien het feit dat het zo snel ineen geflanst werd: “Het zou duidelijk moeten zijn dat het werkdocument en de kladversie van het finale document (wat ook het einddocument werd) niet kunnen delen in het magisterium omdat ze geen uitingen zijn van de herders van de Kerk die onderrichten en besturen.”

Fisher, die zelf aanwezig was op de synode, zei dat niet enkel de meer traditionele bisschoppen de mond werden gesnoerd, maar iedereen. Eens ze hun korte toespraak hadden gegeven in de synodehal, was het bijna onmogelijk om nog eens te mogen spreken in die hal, of tijdens de vrije discussies. Synodaliteit op z’n Bergogliaans!

Bron: LifeSiteNews