Origineel artikel door Doug Mainwarin.

Toen de christelijke rockster Trey Pearson aankondigde dat hij uit de kast kwam en zou scheiden van zijn vrouw en twee kinderen na zeven en een half jaar huwelijk, zei hij dat zijn vrouw zijn “grootste supporter” was geweest en dat ze “hem gewoon omhelsde en weende en zei hoe trots ze op me was.”

Als dit werkelijk waar is, dan is dit verontrustend. Denk aan de graad van de sociale aftakeling die nodig is – zeker binnen het Christendom – dat een Christelijke vrouw die zo beïnvloedt is door de hedendaagse cultuur, ze onmiddellijk haar man feliciteert die haar en hun kinderen verlaat, eerder dan hulp te zoeken om hun huwelijk en familie te redden. Een man die wegloopt van een huwelijk vanwege homoseksuele gevoelens is niet verschillend van een man die zijn rol als vader en echtgenoot overboord gooit voor seks met een andere vrouw. We zouden de daden van Trey Pearson niet moeten zien als heldhaftig, maar gewoonweg als egoïstisch.

Ik zou het moeten weten. Ik liep bijna twintig jaar geleden weg van mijn huwelijk vanwege mijn homoseksuele aantrekking. Ik maakte een vreselijke fout in mijn oordelen. Godzijdank werd ons huwelijk ruim vijf jaar geleden gelukkig in ere hersteld. Gedurende de hele weg, leerde ik dat het huwelijk meer is dan een traditie of een religieuze sociale constructie. Monogaam, complementair huwelijk is een parel van een grote prijs die het waard is om z’n hele leven in te investeren, een beoefening die alle imitaties en bedrog overstijgt.

Vele homoseksuele mensen worden aangetrokken tot de complementariteit en de plechtigheid van het huwelijk

De hedendaagse cultuur omhelst nu het idee dat heteronormativiteit schadelijk is voor diegenen met homoseksuele gevoelens. Maar velen die homoseksuele gevoelens ervaren, zouden hiermee niet akkoord gaan. In het streven naar echtelijk, complementair huwelijk, eerder dan anti-echtelijke, niet-complementaire seksuele relaties streven naar niets meer dan passen in het hele universum, om deel te zijn van het wonderlijke ecosysteem van de mensheid en van de hele natuur. Niet-echtelijke, niet-complementaire seksuele relaties zijn een synthetische levensstijl, tegengesteld met de natuur en de hele kosmos. Niet enkele streven naar het huwelijk in de enige betekenis van het woord, we zijn toegewijd aan de plechtigheid en de heiligheid van onze huwelijksbeloften.

Eén man vertelde mij onlangs:

Over de jaren heen, had ik voorbijgaande gedachten over het opgeven van mijn familie en huwelijk voor een homoseksuele relatie of partner, maar ik besloot dat het op geen enkele manier waard is om mijn familie en huwelijk daarvoor kapot te maken. Er is al genoeg ongelukkigheid in deze wereld, zonder dat ik daar nog wat aan toe voeg. Het leven draait niet enkel rond mij; ik heb een familie en kinderen gemaakt, en ik heb een verantwoordelijkheid tegenover hen waar ik nooit aan zou kunnen verzaken. Zodus, na verloop van tijd, zelfs toen ik homoseksuele gevoelens had, koos ik ervoor om er niet op in te gaan en trouw te blijven aan mijn huwelijk en familie. Ik krijg hier enorme voldoening van.

Ik denk niet over mijzelf volgens mijn seksualiteit of seksuele verlangens, maar eerder als een man, echtgenoot en vader. Ik heb vele relaties gevormd die dit begrijpen van mijzelf steunen en ik ben daar tevreden mee. Ik vermoed dat er vele getrouwde mannen zijn zoals ik, met deze homoseksuele gevoelens, maar die ervoor kozen om trouw te blijven aan onze eerste toewijding aan vrouw en familie. Het is geen grote zaak ook. Echt. In feite is het de grootste van alle eergevoelens en privileges.

Zoals vele van de getrouwde mannen met homoseksuele gevoelens, die met mij hebben gesproken doorheen de jaren, wil deze man anoniem blijven omdat hij het geluk en de zekerheid van zijn huwelijk wil beschermen. Hij zou nooit iets doen om zijn familie te ondermijnen of te benadelen. Hij is één van de vele onbezongen helden die de wereld nooit zal kennen. Ik wens dat veel meer mensen publiek naar voor zouden treden, maar ik begrijp zeker waarom ze ervoor kiezen om het niet te doen.

Vorig jaar voegde ik een verslag toe aan een boek, De Waarheid Levend in Liefde: Pastorale Benaderingen voor Homoseksuele Aantrekking. Hier is wat enkele van de getrouwde homoseksuele mannen waarmee ik sprak, hadden te zeggen:

Kory Koontz:

Ik ben 52 jaar oud, een vader van vijf geweldige kinderen en ik ben al twintig jaar gelukkig getrouwd met mijn vrouw, Colleen. Ik ben een acteur, schrijver, marathonloper en ik heb een SSA (Same-sex-attraction: aantrekking tot mensen van hetzelfde geslacht). Ik mag dan de SSA niet gekozen hebben, maar ik kan er zeker voor kiezen hoe ermee om te gaan volgens de richtlijnen van mijn eigen geweten, gedachten en geloof. Ik sta als een stem tegenover een alternatieve keuze: dat een man met SSA emotioneel, fysiek en seksueel aan zijn trekken kan komen in een traditionele relatie en huwelijk, als de voorziener voor de familie en de patriarch van het huis.

Jeff Bennion:

In mijn twintiger jaren zou ik gedacht hebben dat het onmogelijk was dat ik ooit een vrouw zou kunnen trouwen en zelfs nog minder dat ik in dat huwelijk gelukkig en voldaan zou zijn op elke manier. Elf jaar en het gaat verder, en ik ben gelukkige dan ooit. Dat omvat seksueel, op gebied van relatie, en emotioneel. Ik leg geen schuld bij mensen die aan mij twijfelen – als ik het niet zelf had ervaren, zou ik het zelf niet koosjer vinden, het is zo tegengesteld aan het hedendaagse maatschappelijk gedachtengoed hier. Mensen zoals mij zijn er altijd geweest, maar we hebben zelden een reden om te spreken. Ik kies om het te doen, niet uit enig verlangen om mijzelf te helpen, maar om te ijveren voor diegenen die in de situatie zitten waar ik in was in mijn twintiger jaren, en begin de dertig, en zelfs later, voor de kinderen van wie ik geloof dat ze verdienen om opgevoed te worden bij hun biologische ouders indien mogelijk.

Joseph Allen Stith:

Ik herinner me niet meer aangetrokken geweest te zijn tot iemand van hetzelfde geslacht sinds mijn eerst herinneringen. Als een jongen, hield ik mijn gevoelens voor mijzelf omdat ik wist dat het niet aanvaard zou worden indien iemand wist hoe ik me voelde. Ik vervoegde de Marine van de VS en leerde er hoe een man te zijn, en de mannelijke eigenschappen, die ik niet had. Na zes jaar dienst, werd ik verliefd op de enige vrouw waartoe ik ooit aangetrokken werd, en we huwden. We hadden het voorrecht om onze kinderen te zien opgroeien tot volwassenheid in een liefhebbend huis als man en vrouw. Mijn grootste geluk in het leven is voortgekomen van het voorrecht en de verantwoordelijkheid van het grootbrengen van mijn familie op een manier die ik gekozen heb volgens mijn geloof. Kleinkinderen bezoeken nu ons huis en onze familie blijft hecht, voor meer dan dertig jaar sinds ons huwelijk.

Had ik mijn eigen verlangens en impulsen tegenover andere mannen gevolgd, dan zou mijn leven er helemaal anders uitzien vandaag… Mijn kinderen krijgen regelmatig te horen van hun vrienden van alleenstaande ouders, hoe fortuinlijk ze zijn om zowel een moeder als een vader te hebben, zelfs met onze omgewisselde niet-traditionele rollen (ik kook en ik haat sport, totaal tegengesteld van mijn dierbare vrouw, en dat is ok).

En er zijn anderen. Vele anderen.

Dale Larsen, nu vader van vier en grootvader van negen, herkende zijn aantrekking op vroeg leeftijd. Na negen jaar huwelijk, en tijdens een periode van stress, schoten zijn “aantrekkingen de hoogte in”. Een homoseksuele verwante “overtuigde me dat ik moest zijn wie ik was- datgene wat ik ben en ik moest mijn leven op die manier leiden.” Ze zorgde ervoor dat hij op een date kon gaan met een andere man, en Dale vertelt:

Ik keek opzij en ik zag een koppel, zijn schoonbroer en schoonzus, en hun kleine kinderen, en ze hadden dezelfde leeftijd als mijn kinderen en dezelfde twee jongens en een meisje. Opeens zag ik in mijn gedachten mijn eigen familie daar zitten en de woorden die in mijn hoofd kwamen, ‘als je verder langs dit pad gaat, kun je en zul je hen verliezen.’ Ik maakte een beslissing dat dit het was- en ik ging terug naar huis. Ik wilde zo graag een familie. Ik wilde mijn vrouw. Ik hield van mijn vrouw.

Blaine Hickman:

Mijn gevoelens… definiëren me niet. Ik ben niet wat ik voel; ik ben wat ik doe.

Bill Seger:

We kunnen onze bestemming kiezen. We kunnen de richting kiezen die we willen. Het is niet gemakkelijk… maar de zegeningen zijn enorm.

De kracht en de schoonheid van het huwelijk

De man-vrouw definitie van huwelijk – echtelijk, complementair huwelijk – is een vaandel, niet omdat het gewoon een goed idee of het beste onder velen is. Het is een heldere vlag, omdat het de waarheid is, onontkenbaar weergegeven in de natuur en in elk van ons fysiek zijn. We zijn mannelijk en vrouwelijk gemaakt, als aanvullingen aan elkaar. En wanneer man en vrouw samenkomen, verenigen ze zich als één vlees. Wanneer twee mannen of twee vrouwen zich seksueel trachten te verenigen, blijven ze twee mannen of twee vrouwen. Om het huwelijk enkel op romantische of seksuele interesses te baseren, vereist van ons dat we onze gedachten afzetten van de makkelijk te onderscheiden waarheid.

Deze verhalen zijn niet gebaseerd op “herstel-therapie”, de zogenaamde “pray away the gay”-pogingen, of andere pogingen om de seksuele oriëntatie te veranderen. “We aanvaarden eerder de realiteit van hun homoseksuele aantrekking en bevestigen ten volle hun eigenwaarde, gewoon zoals ze zijn. We hebben geen keuze over onze gevoelens, we hebben wel een keuze over onze relaties.” En eerder dan te kiezen voor de nu door de maatschappij aanvaarde en populair gevierde homoseksuele relatie, hebben we daarentegen gekozen voor het huwelijk. Het échte.

“Ongeacht wat het Hooggerechtshof mag zeggen, het huwelijk met iemand van het andere geslacht is niet een soort betekenisloze onmogelijkheid voor de homoseksuelen. Het is de vervulling van onze diepste verlangens.”

Bron: Public Discourse – Journal of The Witherspoon Institute – via KF.