Vandaag werd een opmerkelijk nieuw boek gelanceerd in het Engels, nadat de Italiaanse versie die afgelopen maand verscheen naar verluidt nogal wat beroering teweeg heeft bracht in Rome. Het boek heet “De Dictator Paus” en wordt op Amazon omschreven als “het verhaal achter de schermen van het meest tirannieke en gewetenloze pausschap in moderne tijden.”
Het boek belooft een kijkje “achter het masker” van Bergoglio, de zogenaamde “geniale man van de mensen”, en openbaart hoe hij zijn “positie veiligstelde als een dictator die regeert door angst, en die zichzelf heeft verbonden met de meest corrupte elementen in het Vaticaan om de hervormingen die van hem verwacht werden te voorkomen en om te keren.”
OnePeterFive kon op voorhand een kopie van de Engels tekst bemachtigen. Hoewel de meeste inhoud ervan eigenaardig genoeg familiair zal zijn voor diegenen die Bergoglio vanaf het begin hebben gevolgd, behandelt het in detail veel van de meest belangrijke onderwerpen betreffende Bergoglio en zijn ‘pausschap’, waarvan veel feiten nog in het duister waren.
De auteur van het boek is Marcantonio Colonna – een slim pseudoniem beladen met een betekenis: de historische Colonna was een Italiaanse edelman die diende als admiraal van de pauselijke vloot tijdens de slag van Lepanto. De biografie van de schrijver vertelt dat hij een graduaat is aan de Oxford Universiteit met uitvoerige ervaring in historisch onderzoek, en die in Rome woont sinds het begin van het pontificaat van Bergoglio, en wiens contact met Vaticaan-insiders inclusief kardinalen en andere belangrijke figuren hem heeft geholpen in het ineen steken van deze bijzondere puzzel.
De graad van de potentiële controverse die geassocieerd wordt met het boek heeft klaarblijkelijk ertoe geleid dat enkele journalisten in Rome op hun hoede zijn om het bestaan van het boek publiek aan te snijden (hoewel het gezegd is at het een veelbesproken onderwerp is in privégesprekken), ofwel uit angst voor vergelding – het Vaticaan is berucht voor het uitsluiten of mishandelen van journalisten die verdacht worden van vijandigheden – of een andere reden die onduidelijk blijft. Voortreffelijke uitzonderingen hierop zijn Marco Tosatti, die het boek reeds aan het ontleden is op zijn website Stilum Curae – en Prof. Roberto de Mattei, die schrijft dat het boek Kardinaal Müllers recente opmerkingen bevestigt dat er een “magische cirkel” bestaat rond Bergoglio die “een open en gebalanceerd debat over doctrinaire problemen die worden aangekaart door opwerpingen zoals de dubia en de Filiale Correctie verhindert, en dat er ook een “klimaat van spionage en bedrog” bestaat in het Vaticaan van Bergoglio.
Enkele bronnen verduidelijkten dat het Vaticaan, die doordrongen werd van de beweringen in het boek, zo ijverig informatie over de auteur aan het opzoeken is, dat ze iedereen die ze maar verdenken die kennis over deze aangelegenheid zou hebben opzoeken en lastig vallen. De Italiaanse versie van de website van het boek ligt al plat sinds de lancering. De reden, zo gaat één bepaald gerucht, is dat het verdwijnen ervan het resultaat is van het lastigvallen van de ontwerper, hoewel die persoon niets meer van doen had met het boek dan ingehuurd geweest te zijn om het online te brengen.
De pauselijke tiran
Het boek verspilt geen tijd in het bevestigen dat Bergoglio – en allen die hem steunen – eigenlijk niet boven de status van een schurk staan. Colonna introduceert zijn tekst met een onheilspellend portret van Bergoglio zelf, en wiens gedrag een “miraculeuze verandering heeft ondergaan” sinds zijn verkiezing – een verandering die de Katholieken van Buenos Aires onmiddellijk opmerkten:
“Hun strenge, vies kijkende aartsbisschop werd in één nacht omgevormd tot de lachende en vrolijke Paus Franciscus, de idool van de mensen met wie hij zich zo ten volle identificeert. Als je spreekt tegen gelijk wie die in het Vaticaan werkt, zullen ze je vertellen over het omgekeerd mirakel. Wanneer de publiciteitscamera’s van hem weggekeerd zijn, verandert paus Franciscus in een andere figuur: arrogant, mensen afwijzend, kwistig met vuile taal en berucht voor zijn woedeuitbarstingen waar iedereen mee bekend is: van de kardinalen tot de chauffeurs. “
Colonna schrijft ook over de spijt die sommige kardinalen nu ervaren die Bergoglio verkozen hadden, op het moment dat zijn pontificaat z’n 5de verjaardag nadert:
“Franciscus toont dat hij niet de democratische, liberale heerser is die de kardinalen dachten dat ze verkozen hadden in 2013, maar een pauselijke tiran zoals ze die in vele eeuwen niet meer gezien hebben.”
Colonna gaat dan over naar een hoofdstuk die het werk van de zogenaamde Maffia van Sankt Gallen blootlegt – de groep kardinalen die decennia lang samenzweerde om een paus van hun kaliber te verkiezen – zoals Karidnaal Jorge Mario Bergoglio. De groep werd gevormd in 1996 (met voorgaande ontmoetingen tussen progressieve Europese prelaten, die reeds in de jaren 1980 de initiële vorm gaf aan de groep) in Sankt Gallen, Zwitserland, en werd voorgezeten door de beruchte wijlen Aartsbisschop van Milaan, Kardinaal Carlo Martini.
Achtergrond van Bergoglio
Colonna heeft het ook over het leven en de achtergrond van Bergoglio. Hij vernoemt Bergoglio’s gespannen relatie met zijn ouders – zijn vader een worstelende boekhouder en zijn moeder een tijdelijke invalide – en daarbij opmerkend dat hij zelden over hen spreekt. Hij onderzoekt Bergoglio’s steil opklimmen binnen de Jezuïeten in Argentinië, ondanks oppositie van zijn oversten op kritieke punten langs die weg. In de kijker staat ook de beoordeling van de ongewone jonge provinciaal door de Generaal-Overste van de Jezuïeten – die hem gegeven werd toen Bergoglio aanvraag deed voor dispensatie – en die hem naar verluidt in onverhulde termen omschrijft als ongeschikt voor de rol:
Vader Kolvenbach beschuldigde Bergoglio van een reeks mankementen, variërende van de gewoonte van het gebruiken van vulgaire taal tot leugenachtigheid, ongehoorzaamheid weggestoken achter een masker van nederigheid en gebrek aan psychologisch evenwicht; met een zicht op zijn geschiktheid als toekomstige bisschop, verklaarde het verslag dat hij een verdeeldheidzaaiende figuur is geweest als Provinciaal van zijn eigen orde. Het is niet verrassend dat, wanneer hij paus werd gekozen, Franciscus pogingen ondernam om zijn handen op de bestaande kopieën te leggen, en het originele document in de officiële archieven van de Jezuïeten in Rome is verdwenen.
Ondanks deze ‘tegenslagen’ werd Bergoglio door Kardinaal Quarracino, zijn voorganger in het aartsbisdom van Buenos Aires toen gezien als een kampioen van het Katholieke conservatisme in de trant van Johannes Paulus II, en deze kardinaal negeerde deze waarschuwingen uiteindelijk en verhief hem tot het episcopaat.
Het Peronisme (de politieke beweging van Buenos Aires uit de tijd van de Argentijnse dictatuur) helpt om Bergoglio’s ergerniswekkende gewoonte uit te leggen van het diametraal tegenspreken van zichzelf van de ene dag op de andere:
Het verhaal gaat dat Perón, in zijn gloriedagen, eens voorstelde om een neefje in te leiden in de mysteries van de politiek. Hij bracht de jonge man met hem mee toen hij een delegatie van communisten ontving. Nadat hij hun standpunten had gehoord vertelde hij hen: “Jullie hebben heel erg gelijk.” De volgende dag ontving hij een delegatie van fascisten en antwoordde opnieuw op hun argumenten: “Jullie hebben heel erg gelijk.” Dan vroeg hij zijn neefje wat hij dacht en de jonge man antwoordde: “Je hebt met twee groepen gesproken die diametraal tegenovergestelde opinies hebben en je vertelde hen beiden dat je akkoord gaat met hen. Dit is totaal onaanvaardbaar.” Perón gaf ten antwoord: “Jij hebt ook helemaal gelijk.”
Een anekdote zoals dit is een illustratie van waarom niemand Bergoglio kan inschatten tenzij hij de traditie van de Argentijnse politiek begrijpt, een fenomeen los van de ervaring van de rest van de wereld; de Kerk werd verrast door Francis omdat het niet de sleutel had tot hem: hij is Juan Perón in kerkelijke vorm. Diegenen die hem anders trachten te interpreteren missen het enige relevante criterium.
Het boek is volgeladen met zo’n fascinerende inzichten in het fenomeen van het pausschap van Bergoglio, deels door het heden te bekijken door de lens van zijn verleden. Van de indicaties dat zijn notoire eenvoud eenvoudigweg een manier was om enige ‘ballast’ overboord te werpen dat zijn streven naar macht zou kunnen belemmeren tot zijn praalzieke nederigheid (vaak met camera’s die doelmatig gericht zijn om het moment op te nemen) tot zijn meesterlijke manipulatie van een overbegerige media in het tonen van het beeld dat hij wil weergeven, worden de lagen van de Argentijnse paus weggehaald en onderzocht om een dieper begrip te kunnen bieden van de man zelf.
Het boek beperkt zich niet tot de voorpauselijke geschiedenis van Bergoglio. Onder de microscoop liggen ook de kritieke agenda-items van het doorgaande ‘pausschap’, in het bijzonder deze die nooit vorm hebben gekregen. Van de hervorming van de curie tot het zogezegde “nultolerantiebeleid” op gebied van seksueel misbruik, tot de Vaticaanse bank en de financiële hervormingen, enkele van de grotere initiatieven van het Franciscuspausschap die er niet in geslaagd zijn om tot wasdom te komen, achterwege gelaten zijn of enkel lippendienst hebben gekregen.
Latere hoofdstukken gaan over andere belangrijke onderwerpen, zoals de zwaar gemanipuleerde synoden over de familie, het Vaticaanse antwoord op het orthodoxe verzet, de saga die de dubia omgeeft, het afvoeren en heruitvinden van de Pauselijke Academie voor het Leven, de vernietiging van de Franciscaanse Broeders van de Immaculata, de Vaticaan-gesteunde coup binnen de Orde van Malta en de vervolging van de kerkelijken die er niet in slagen om de lijn van de pauselijke agenda te gehoorzamen – samen met het onderzoek naar de KGB-achtige tactieken die door het “Kremlin Santa Marta” worden gebruikt. Ook wordt er een stuk gewijd aan de “Dictatuur van de Barmhartigheid”.
Bron: OnePeterFive:
RESTKERK nieuws 