Naar aanleiding van de huidige situatie in het Vaticaan verscheen op de website van The Remnant Newspaper een editoriaal over de vorige pausen, het 2de Vaticaans Concilie en de samenzwering in de Catacomben van Domitilia om de Kerk onderuit te halen en hoe zich dit nu vertaalt de heerschappij van Bergoglio. Echter, the Remanant Newspaper beschouwt Bergoglio nog steeds als zijnde de ‘paus’. Wij van Restkerk zijn van een andere mening.

De constante leer van de Kerk betreffende de plicht van de gelovige Katholieken om de legitieme autoriteit te weerstaan in tijden van crisis, is geworteld in de Schrift: “Maar wanneer Kefas naar Antiochië kwam, weerstond ik hem in zijn aangezicht, omdat hij te bestraffen was”, zo schrijft St. Paulus in Galaten 2:11.

En de meest indringende vermaning in dit verbant komt ook van de Galaten: “Maar indien wij, of een engel van de Hemel, een ander evangelie verkondigen dan hetgeen we aan jullie hebben gepredikt, die zij vervloekt.”

Als een katholiek die komt van een turbulent post-conciliair tijdperk, was het voor mij zelfs als kind duidelijk dat pausen kunnen falen en grote schade kunnen berokkenen aan de Kerk. Maar ik beschouwde dit potentieel als een kwestie van menselijke onwetendheid of zwakheid, eerder dan echte kwaadaardigheid.

Petrus zelf gaf de aanleiding. Voordat hij zijn leven voor Christus gaf, ontkende onze eerste Paus Hem drie keer en gaf overduidelijk aan dat pausen inderdaad onderworpen zijn aan menselijke zwakheid. Maar wilde Petrus de Kerk vernietigen? Hoogstwaarschijnlijk niet. Wilde Liberius dat? Honorius? Alexander VI? Opnieuw, dat lijkt niet zo te zijn.

Proactieve pauselijke pogingen om de Kerk te vernietigen zijn inderdaad zeldzaam, en lijken zich uitsluitend te beperken tot de pausschappen van de meest recente bezetters van de H. Stoel. Maar zelfs deze pogingen lijken niet de pausen te diskwalificeren als legitieme Vicarissen van Christus op aarde. Net zoals Petrus Christus ontkende, en zichzelf tijdelijk vervoegde bij diegenen die Zijn bloed wilden vergieten, zo kunnen ook de opvolgers van Petrus niet verhinderd worden van het spelen van een rol in het mysterie van de ongerechtigheid- iets dat niet echt als een verrassing komt voor diegenen die zich het visioen van Paus Leo XIII herinneren, waar Christus Satan honderd jaar geeft om Zijn Kerk te testen.

Maar in aanmerking genomen dat de opvolgers van Petrus in staat zijn om – uit angst, zwakheid of diabolische desoriëntatie – actief te werken om de Kerk te vernietigen, betekent dit niet dat ze boven de vermaning staan of niet krachtig moeten weerstaan worden.

“Net zoals het wettig is om een paus te weerstaan die het lichaam aanvalt,” zegt de H. Robert Bellarmine (De Romano Pontifice, Lib. II, Ch. 29), “is het ook wettig om deze te weerstaan die de zielen aanvalt of de burgerlijke orde verstoort, of bovenal, die tracht de Kerk te vernietigen. Ik zeg dat het wettig is om hem te weerstaan door niet te doen wat hij beveelt en te verhinderen dat zijn wil wordt uitgevoerd.”

Het ‘Pact van de Catacomben’

Vijftig jaar geleden, op de vooravond van 16 november 1965, verzamelden veertig Katholieke bisschoppen in de Catacomben van de H. Domitilla om een Mis te houden en een eed te zweren van kerkelijke overgave betreffende het dogma dat de Katholieke Kerk het enige redmiddel is.

Onder het mom van wat zij de geschiedenis zouden doen geloven als zijnde de nieuwe bezorgdheid van de Kerk voor de menselijke toestand, zwoeren deze Modernisten om de Katholieke Kerk voor altijd te veranderen, door haar te transformeren in een “Kerk van de armen”, die de witte vlag zou hijsen wanneer het aankomt op harde doctrine en de toewijding van de Kerk om te beschermen tegen het kwaad, heiligheid te bevorderen en het redden van zielen te bewerkstelligen.

Volgens het verslag van de Washington Post over deze gebeurtenis, speelde dit zich op dramatische wijze als volgt af:

“De Mis werd kort voor het eind van het Tweede Vaticaans Concilie gecelebreerd, de historische vergadering van alle bisschoppen van de wereld die over een periode van drie jaar de kerk op het pad van hervorming en een ongeziene verbintenis aanging met de moderne wereld gebracht- het lanceren van dialoog met andere christenen en andere religies, religieuze vrijheid benadrukken en weg bewegen van de Mis van het Latijn naar de landstaal, onder andere dingen…

Toen de liturgie werd besloten in het gedimde licht van de 4de-eeuwse zaal, kwam elk van de prelaten naar het altaar en zetten ze hun naam onder een kort maar gepassioneerd manifest dat hen ertoe verbond om ‘trachten te leven volgens de gewone manier van onze mensen in alles wat betreft huishouding, voeding, middelen voor transport en aanverwante kwesties.’

De ondertekenaars zwoeren om persoonlijke bezittingen af te zweren, alsook chique kledij en “namen en titels die de prominentie en de macht uitstraalden” [zoals ‘paus’, ‘monseigneur’, etc], en ze zeiden dat het opnemen voor de armen en de zwakken de focus van hun ambt zou worden. En in dit alles, zeiden ze, “zullen we zoeken naar medewerkers in ons ministerie, zodat we animatoren volgens de Geest kunnen zijn, eerder dan overheersers volgens de wereld; we zullen trachten om onszelf zo menselijk aanwezig en verwelkomend te maken als mogelijk; en we zullen onszelf open tonen voor iedereen, ongeacht wat hun geloof is.”

Het document werd bekend als het Pact van de Catacomben, en de ondertekenaars hoopten dat het een keerpunt zou betekenen in de Kerkgeschiedenis. In plaats daarvan verdween het Pact van de Catacomben, voor alle voornemens en doelstellingen. Het wordt nauwelijks vernoemd in de uitvoerige verslagen van Vaticanum II, en terwijl kopieën van de tekst in circulatie zijn, weet niemand wat er gebeurd is met het origineel document. En daarbovenop wordt het exact aantal namen van de originele ondertekenaars betwist, hoewel het wordt aangenomen dat slechts één ervan nog in leven is: Luigi Bettazi, nu bijna 92 jaar oud en bisschop emeritus van het Italiaanse bisdom van Ivrea.”

Het Pact in het licht van ‘paus Franciscus’

Hoewel hij nooit enige vermelding maakt van het Catacombenpact, is het niet moeilijk om te zien dat paus Franciscus er goed van op de hoogte is. En volgens de Washington Post, is Kardinaal Kasper het eens en geeft hij toe dat “paus Francisucs’ programma tot een zekere graad is wat het Catacombenpact was. Het Catacombenpact wordt nu overal besproken.” Kasper vermeldt het zelfs in zijn boek: ‘Barmhartigheid: de essentie van het Evangelie en de sleutel tot christelijk leven.’

Washington Post verklaarde ook dat een seminarie werd gepland in Rome, welke de verjaardag van deze gebeurtenis moest kenmerken:

“In de afgelopen paar jaar, toen de verjaardag van zowel het Catacombenpact en Vaticanum II naderden, begon deze opmerkelijke episode eindelijk naar boven te drijven. Dat is deels dankzij een kring van theologen en historici, in het bijzonder in Duitsland, die meer publiek begonnen te spreken en te schrijven over het pact – een inspanning die later deze maand een grote stap voorwaarts zal nemen wanneer de Pauselijke Urbaniana Universiteit, die over het Vaticaan kijkt, een seminarie van een dag lang zal houden over het nalatenschap van het document.”

Een bekende historicus aan de Universiteit van de H. Thomas, Massimo Faggioli, vertelde aan de krant dat het Catacombenpact de sleutel is om Franciscus te begrijpen: “Met paus Franciscus kun je het Catacombenpact niet negeren. Het is een sleutel in het hem begrijpen, zodus is het geen mysterie dat het heden naar ons teruggekomen is.”

“Het had de geur van communisme,” zegt Broeder Uwe Heisterhoff, een lid van de Sociëteit van het Goddelijk Woord, de missionaire gemeenschap die zorgt voor de Domitilla Catacomben: “Wat de catacomben werkelijk vertegenwoordigden was een kerk zonder macht, een kerk dat weergaf wat Franciscus heeft geprezen als een ‘overtuigende getuige’ – een radicale visie van eenvoud en dienstbaarheid waarvan de paus zegt dat het nodig is voor de hedendaagse Kerk.”

Met ander woorden, een Kerk die geneutraliseerd, gemarginaliseerd en uiteindelijk verpletterd zal worden onder de stampende laarzen van de moderne wereld, omdat ze in feite akkoord gaat om haar goddelijk mandaat om alle naties te dopen te verruilen voor een knoeisoep dat ‘het broederschap van de mensheid’ wordt genoemd.

Vergis je niet: paus Franciscus probeert de Kerk te vernietigen die heeft bestaan voor twee millennia. Waarom? Vanwege zijn persoonlijke toewijding om de Kerk te betrekken in de oorlog van de wereld om een nieuwe sociale orde te realiseren, exact zoals paragraaf 10 van het Catacombenpact zwoer te doen:

“We zullen ons uiterste best doen zodat diegenen verantwoordelijk voor onze regering en voor onze publieke diensten, wetten, structuren en sociale instellingen maken en in de praktijk brengen, vereist door rechtvaardigheid en liefdadigheid, gelijkheid en de harmonische en holistische ontwikkeling van alle mannen en vrouwen, en hierdoor de advent van een andere sociale orde tot stand brengen, die waardig is voor de zonen en dochters van de mensheid en voor God.”

Dit is beter bekend als de Nieuwe Wereld Orde, gebaseerd op het broederschap van de mensheid en de afwijzing van het Koningschap van Christus.

De Synode van de Familie die door Bergoglio in het leven werd geroepen, weerspiegelt de geest van het nieuw tijdperk, van het Concilie en van wat 50 jaar geleden gebeurde in die catacombe onder de straten van Rome, waar prelaten zich overgaven aan de wereld, aan de ingang van een 15 km lange catacombe met 100.000 christenen die stille getuigen werden van paus Franciscus’ verloochening van het Mystiek Lichaam van Christus.

Maar hoewel Bergoglio de Kerk kan proberen kapot te maken, zal hij daar niet in slagen, want de overwinning behoort toe aan Christus, en de poorten der Hel zullen haar niet overweldigen.

Bron: The Remnant Newspaper