De grootste Vaticaanexpert van de Italiaanse publieke omroep RAI distantieert zichzelf van de pastorale lijn van Bergoglio, die hij omschrijft als zijnde “verknoeid”.

De Italiaanse krant Italia Oggi schreef: “Verrassing! Het bijna unanieme koor van Italiaanse Vaticanisten die verrukt waren tijdens het begin van het Pontificaat van Jorge Mario Bergoglio, heeft weer meer leden verloren. Op 28 mei schreef Aldo Maria Valli, een gerespecteerde expert op gebied van kerkelijke, vorstelijke architectuur op RAI, een sterk artikel op zijn blog over Amoris Laetitia, geschreven door paus Franciscus na de conclusie van de Synode over de Familie tussen de herfst van 2014 en de herfst van 2015.”

Valli schreef in zijn artikel een aantal kritische opmerkingen over het pauselijk document:

“Neem bijvoorbeeld het punt 308: Deze pastoors, om hun gelovigen aan te moedigen in het volle ideaal van het Evangelie en de Leer van de Kerk, moeten hen ook helpen de logica van medelijden voor de zwakken en de verdrukten te aanvaarden, of voornamelijk harde en geïrriteerde oordelen te vermijden. Zullen we concluderen dat het niet de meest de meest efficiënte manier is om medelijden te hebben, om het het hele ideaal van het Evangelie voor te stellen?”

Valli valt ook over het “vexata questio” of de Communie voor hetrouwde gescheidenen en vraagt zich af: tot welke conclusie is de ‘paus’ gekomen?

“Nadat ik de tekst opnieuw en opnieuw heb gelezen, is het antwoord: Communie ja, maar nee. Of: Communie nee, maar ja. De tekst laat beide conclusies toe. Dit gebeurt bij de ‘geval-per-geval-logica’, die op zijn beurt ondergeschikt is aan de situatie-ethiek. Beschouw ik mezelf als een zondaar? Ja, maar ook nee. Nee, maar ook ja. Het hangt er vanaf.”

Valli was geschokt over deze tegenstrijdigheid in het pauselijk document. Hij dacht eerst dat het aan zichzelf lag. Hij had misschien iets gemist of niet goed begrepen. Maar nadat hij het herhaaldelijk had gelezen, viel hij steeds over dezelfde plaatsen, die hem tot de onontkoombare conclusie brachten dat het toch de tekst zelf moest zijn. Deze realisatie leidde ertoe dat hij eerdere episoden van Bergoglio’s pontificaat ging herbekijken, op een kritische manier. In de meeste gevallen was hij verslaggever in persoon en dus een oor- en ooggetuige.

“Wanneer Francis de Lutheraanse Kerk van Rome bezocht en werd gevraagd of een Katholiek en een Lutheraan samen naar de Communie kunnen gaan, legde Bergoglio via een lang en spontaan antwoord uiteindelijk uit: Nee, maar toch, men moet kijken op basis van geval per geval. Het is een probleem dat iedereen moet beantwoorden.”

Of de video over de interreligieuze dialoog, waar de ‘paus’ zelf bij betrokken was (waarin een Moslim, een Boeddhist, een Jood en een Katholieke priester veschenen).

“Hij zei dat de mensen God op verschillende manieren ontmoeten en in deze veelheid is er slechts één zekerhied voor ons: we zijn allemaal kinderen van God. En dat was het dan?”

Valli besluit:

“Dat is wat: het geweten is vatbaar voor de waarheid. Als het geweten van Christenen die het smalle en ruwe pad van de zoektocht naar de waarheid verlaten en ook de wijde boulevards opgaan (die verlicht en gevierd worden door de massamedia, maar dood eindigt), dan heb ik de indruk dat er groot gevaar is van verloren te gaan en recht in het hol van de leeuw te vallen.”

Bron: The Eponymous Flower