Bedenkingen over enkele huidige problemen van de crisis in de Katholieke Kerk

Ik had de ervaring te leven met priesters die in Stalinistische gevangenissen en strafkampen gezeten hebben en die desondanks trouw zijn gebleven aan de Kerk. Tijdens de tijd van vervolging vervulden zij hun priesterlijke plicht met liefde, door het prediken van de Katholieke leer en daarbij een gewaardigd leven leidend, in de navolging van Christus, hun hemelse Meester.

Ik vervolledigde mijn priesterlijke studies in een ondergronds Seminarie in de Sovjet Unie. Ik werd in het geheim priester gewijd, tijdens de nacht, door een vrome bisschop, die zichzelf opofferde voor het geloof. In het eerste jaar van mijn priesterschap had ik de ervaring van te worden verbannen uit Tadzjikistan door de KGB.

Tijdens mijn dertigjarig verblijf in Kazachstan, diende ik 10 jaar als priester, zorgend voor de gelovigen op 81 verschillende plaatsen. Dan diende ik 20 jaar als bisschop, eerst als bisschop van vijf staten in centraal Azië, met een totale oppervlakte van vier miljoen vierkante kilometer.

In mijn ministerie als bisschop had ik contact met de H. Paus Johannes Paulus II, met vele bisschoppen, priesters en gelovigen uit verschillende landen en onder verschillende omstandigheden. Ik was lid van enkele Bisschoppensynodes in het Vaticaan, die thema’s behandelden zoals ‘Azië’ en ‘De Eucharistie.’

Deze ervaring, alsook andere, gaven mij de basis om mijn mening te uiten over de huidige crisis in de Katholieke Kerk. Dit zijn mijn overtuigingen en ze zijn uitgesproken door mijn liefde voor de Kerk en door mijn verlangen voor haar authentieke vernieuwing in Christus. Ik ben gedwongen om mijn toevlucht te nemen tot deze publieke manier van bekend maken, omdat ik vrees dat gelijk welke andere methode zou stoten op een muur van stilte en veronachtzaming.

Ik ben mij bewust van mogelijke reacties op mijn open brief. Maar tegelijkertijd zal de stem van mijn geweten mij niet toestaan om stil te blijven, terwijl het werk van God belasterd wordt. Jezus Christus stichtte de Katholieke Kerk en toonde ons met woord en daad hoe iemand de wil van God moet volbrengen. De Apostelen, aan wie Hij autoriteit over de Kerk verleende, vervulden met ijver de plicht die hen werd toevertrouwd, en leden omwille van de waarheid die moest gepredikt worden, omdat ze God gehoorzaamden, eerder dan de mens.

Spijtig genoeg is het in onze dagen met toenemende mate duidelijk dat het Vaticaan, door het Staatssecretariaat, de weg gekozen heeft van politieke correctheid. Sommige Nuncio’s zijn verkondigers van liberalisme en modernisme geworden. Ze hebben expertise verkregen in het beginsel “Sub secreto Pontificio”, waardoor men de monden van de bisschoppen manipuleert en tot zwijgen brengt. En wat de Nuncio hen vertelt lijkt alsof het bijna zeker de wens van de paus zou zijn. Met zulke methoden scheidt men de bisschoppen van elkaar, met als gevolg dat de bisschoppen van een land niet langer met één stem in de geest van Christus en Zijn Kerk kunnen spreken, in het verdedigen van het geloof en de moraal. Dit betekent dat, om niet in de ongenade van de Nuncio te vallen, sommige bisschoppen hun aanbevelingen aanvaarden, die soms gewoonweg gebaseerd zijn op niets anders dan hun eigen woorden. In plaats van ijverig het geloof te verspreiden, moedig de leer van Christus te verkondigen, standvastig te staan in de verdediging van de waarheid en de moraal, handelen de ontmoetingen van de Bisschoppenconferenties vaak over onderwerpen die vreemd zijn aan de verplichtingen van de opvolgers van de Apostelen.

Men kan op alle niveaus van de Kerk een duidelijke afname zien van het “sacrum” (= het heilige). De geest van de wereld voedt de herders.

De zondaars geven de Kerk instructies over hoe ze hen moet dienen.  In hun verlegenheid blijven de pastoors stil over de huidige problemen en laten ze de schapen in de steek terwijl ze zichzelf voeden. De wereld wordt verleidt door de duivel en keert zich tegen de leer van Christus. Desalniettemin zijn de pastoors verplicht om de hele waarheid over God en de mens te verkondigen op ieder moment van het jaar.

Hoewel men tijdens het regeren van de laatste heilige Pausen, men in de Kerk de grootste wanorde kon waarnemen betreffende de zuiverheid van de Leer en de heiligheid van de liturgie, waarin Jezus Christus niet de zichtbare eer wordt betoond, die men Hem verschuldigd is. In niet weinig Bisschoppenconferenties zijn de beste bisschoppen “Persona non grata.” Waar zijn de verdedigers van de waarheid van onze dagen, die aan de mensen op een duidelijke en verstaanbare manier de dreiging van het risico van verlies van geloof en redding zouden verkondigen?

In onze dagen vertegenwoordigt de stem van de meerderheid van de bisschoppen eerder de stilte van de lammeren in het zicht van razende wolven, de gelovigen worden achtergelaten gelijk weerloze schapen. Christus werd erkend door de mens als iemand die sprak en werkte, als iemand die macht had en deze macht gaf Hij aan Zijn apostelen. In de wereld van vandaag moeten de bisschoppen zichzelf bevrijden van alle wereldse banden, en nadat ze boete gedaan hebben, zich tot Christus bekeren zodat ze gesterkt door de Heilige Geest Christus mogen verkondigen als de ene en enige Verlosser. Uiteindelijk moet men rekenschap geven aan God voor al wat gedaan werd en voor al wat niet gedaan werd.

Naar mijn mening is de zwakke stem van veel bisschoppen een gevolg van het feit dat in de voortgang van de aanduiding van nieuwe bisschoppen, de kandidaten onzorgvuldig onderzocht worden met betrekking tot hun ontwijfelbare standvastigheid en angstloosheid in de verdediging van de waarheid, met betrekking tot hun trouw aan de eeuwenoude traditie van de Kerk en hun persoonlijke vroomheid. Bij de aanduiding van nieuwe bisschoppen en zelfs kardinalen, wordt het met toenemende mate duidelijk dat vaak voorkeur gegeven wordt aan diegenen die een bepaalde ideologie delen, of aan sommige groeperingen die vreemd zijn aan de Kerk, en die de aanstelling van een bepaalde kandidaat bevolen hebben.

Verder lijkt het dat vaak keuze wordt gemaakt in voorkeur van de massamedia, die gewoonlijk de heilige kandidaten bespotten door een negatief beeld van hen te schetsen, maar die bij kandidaten die in mindere mate de geest van Christus in zich dragen, geprezen worden als open en modern. Aan de andere kant, worden kandidaten die uitblinken in apostolische ijver, die moed hebben om de Leer van Christus te verkondigen, en die liefde tonen voor alles wat heilig is, opzettelijk geëlimineerd.

Een Nuncio vertelde mij eens: “Het is jammer dat de Paus (Johannes Paulus II) niet persoonlijk deelneemt in de aanduiding van de bisschoppen. De Paus probeerde om enkele dingen te veranderen in de Romeinse Curie, maar hij is er niet in geslaagd. Hij wordt ouder en dingen gaan weer hun gewone gangetje.”

In het begin van het pontificaat van Paus Benedictus XVI, schreef ik hem een brief waarin ik hem smeekte om heilige bisschoppen aan te duiden. Ik meldde hem het verhaal van een Duitse leek die in de nasleep van de degradatie van de Kerk in zijn land, na het Tweede Vaticaans Concilie, trouw bleef aan Christus en jonge mensen verzamelde voor aanbidding en gebed. Deze man is dicht bij de dood geweest en toen hij te weten kwam over de verkiezing van de nieuwe Paus zei hij: “Wanneer Paus Benedictus zijn pontificaat zal gebruiken met als doel om waardige, goede en getrouwe bisschoppen aan te duiden, zal hij zijn taak vervuld hebben.”

Helaas is het duidelijk dat Paus Benedictus XVI hier vaak niet in geslaagd is. Het is moeilijk om te geloven dat Paus Benedictus XVI zijn ministerie als opvolger van Petrus vrijwillig heeft verlaten. Paus Benedictus XVI was het hoofd van de Kerk, maar zijn entourage daarentegen, heeft nauwelijks zijn leer in daden omgezet. Ze hebben het in stilte links laten liggen, of ze hebben vaak zijn initiatieven voor een authentieke hervorming van de Kerk, van de liturgie en de manier waarop de Heilige Communie wordt uitgereikt, belemmerd. Met het zicht op grote geheimdoenerij in het Vaticaan was het echt onmogelijk voor veel bisschoppen om de Paus te helpen in zijn plicht als hoofd en leider van de hele Kerk.

Het zal niet overbodig zijn om mijn broeders in het episcopaat te herinneren aan een eed gemaakt door een Italiaanse Vrijmetselaarsloge in het jaar 1820:  “Ons werk is een werk van honderd jaar. Laat ons de oudere mensen verlaten en naar de jeugd gaan. De seminaristen zullen priesters worden met onze liberale ideeën. We zullen onszelf niet vleien met valse hoop. We zullen de Paus geen vrijmetselaar maken. Hoewel liberale bisschoppen, die in het entourage van de Paus zullen werken, hem voorstellen zullen geven in het leiden van de Kerk, die in ons voordeel zijn en de Paus zal ze in daden omzetten.” Deze intentie van de Vrijmetselaars wordt meer en meer openlijk opgelegd, niet enkel dankzij de verklaarde vijanden van de Kerk, maar met de oogluikende toelating van valse getuigen, die sommige hoge hiërarchische posities bekleden in de Kerk. Het is niet zonder reden dat de gezegende Paulus VI zei: “De rook van Satan is door een krak in de Kerk binnengedrongen.” Ik denk dat deze krak in onze dagen zeer wijd is geworden en de duivel gebruikt alle krachten om de Kerk van Christus te onderwerpen. Om dit te vermijden is het noodzakelijk om terug te keren naar de precieze en duidelijke verkondiging van het Evangelie op alle niveaus van het kerkelijk ministerie, want de Kerk bezit alle macht en genade die Christus haar gaf. “Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. Ga, en maak alle volkeren tot leerling; doop hen in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest,  en leer hun alles onderhouden wat Ik jullie geboden heb. Weet wel, Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voleinding van de wereld.’  (Mt. 28,18-20). “De Waarheid zal je vrij maken” (Joh. 8,32) en “je ja zij ja, en je nee zij nee, en wat daar nog bij komt is uit den boze” (Mt. 5,37). De Kerk kan zich niet aanpassen aan de geest van deze wereld, maar moet de wereld transformeren naar de geest van Christus.

Het is duidelijk dat in het Vaticaan er een tendens is om meer en meer gerucht te geven aan de massamedia. Het is niet zelden dat in de naam van een onbegrijpelijke stilte en kalmheid de beste zonen en dienaars worden opgeofferd om de massamedia tevreden te stellen. Echter, de vijanden van de Kerk leveren hun getrouwe dienaars niet over, zelfs wanneer hun daden duidelijk slecht zijn.

Wanneer we wensen trouw te blijven aan Christus, in woord en daad, zal Hijzelf de middelen vinden om de harten en de zielen te transformeren van de mens en de wereld zal veranderen op gepaste tijd.

In tijden van crisis in de Kerk, heeft God vaak voor haar ware vernieuwing de offers, de tranen en de gebeden gebruikt van de kinderen en de dienaars van de kerk, die in de ogen van de wereld en van de kerkelijke bureaucratie als onbeduidend werden beschouwd, of die werden vervolgd en gemarginaliseerd omwille van hun trouw aan Christus. Ik geloof dat in onze moeilijke tijd deze wet van Christus wordt gerealiseerd en dat de Kerk zich zal vernieuwen dankzij de innerlijke vernieuwing in elk van ons.

1 januari 2015, Feest van de Moeder Gods.

+ Jan Pawel Lenga

http://rorate-caeli.blogspot.com/2015/02/rorate-exclusive-open-letter-by.html