Rome, 13 oktober 2013. (foto boven: een grijnzende Bergoglio na de eerste week van de Synode!)
Vandaag werd het “tussentijds rapport van de Synode”, ook gekend als het ‘Relatio Post Disceptationem’, gepubliceerd.
Ziehier enkele van de belangrijkste delen van dit fameuze verslag (voorzien van commentaar uiteraard):
Deel II
De blik op Christus: het evangelie van de familie.
De onderscheiding van waarden aanwezig in gewonde families en onregelmatige situaties.
Als we het principe van gradualiteit in overweging nemen, in het goddelijk reddingsplan, kan men zich afvragen welke mogelijkheden gegeven worden aan getrouwde koppels die in hun huwelijk falen, of eerder hoe het mogelijk is om hen de hulp van Christus aan te bieden, door het ministerie van de Kerk. In dit verband komt een significante hermeneutische sleutel van de leer van het 2de Vaticaans Concilie, terwijl het bevestigd dat “alhoewel veel elementen van heiligmaking en waarheid gevonden worden buiten haar zichtbare structuur… zijn deze elementen, als gaven die behoren aan de kerk van Christus, krachten die stuwen richting katholieke eenheid (Lumen Gentium, 8).
In dit licht moet de waarde en de samenhang van een natuurlijk huwelijk benadrukt worden. Sommigen vragen of de sacramentele volheid van het huwelijk niet de mogelijkheid uitsluit om positieve elementen te erkennen in zelfs de onvolmaakte vormen die buiten deze huwelijkse situatie worden gevonden, maar die er in elk geval verband mee houden. De leer van de graden van gemeenschap, geformuleerd door het 2de Vaticaans Concilie, bevestigd de visie van een gestructureerde weg in het deelnemen in de “Mysterium Ecclesiae” door gedoopte personen.
In hetzelfde perspectief, dat we inclusief kunnen beschouwen, opent het Concilie de horizon voor het appreciëren van positieve elementen in andere religies (cf. Nostra Aetate, 2) en culturen, ondanks hun limieten en hun ontoereikendheden (cf. Redemptoris Missio, 55). Inderdaad, als we kijken naar de menselijke wijsheid in deze elementen, leert de kerk hoe de familie universeel wordt beschouwd als een vruchtbare vorm van menselijk samenleven. In deze zin ontvouwt de orde van de schepping, waarin Christus’ visie van de familie is geworteld, zich historisch in verschillende culturele en geografische uitingen. [Christus’ visie! We spreken echter niet over een visie maar over een Gebod! De overige culturele en geografische uitingen, denk maar aan polygamie, enz. zijn zondig.]
Als we de nood voor spirituele onderscheiding ons realiseren, met betrekking tot samenwonen, burgerlijk huwelijk en gescheiden en hertrouwde koppels, is het de taak van de Kerk om deze zaden van het Woord te erkennen dat zich heeft verspreid buiten haar zichtbare en sacramentele grenzen. Als we de uitdijende blik van Christus volgen, wiens licht iedere mens verlicht (cf. Joh 1,9; cf. Gaudium et Spes, 22), keert de Kerk zich respectvol naar diegenen die deelnemen in haar leven in een onvolledige en onvolmaakte weg, en apprecieert de positieve waarden die ze bevatten, eerder dan te kijken naar hun limiteringen en tekortkomingen. [de Kerk dient diegenen die de Geboden niet onderhouden en zondigen, te vermanen en op te roepen tot bekering en boete!]
Waarheid en de schoonheid van de familie en barmhartigheid
Het evangelie van de familie moet, terwijl het schijnt in het getuigenis van vele families die samen leven in hun trouw aan het sacrament, met hun gerijpte vruchten van authentieke dagelijkse heiligheid, ook de zaden voeden die nog moeten tot wasdom komen, en moet ook zorg dragen voor die bomen die opgedroogd zijn en niet willen genegeerd worden.
In deze betrekking bestaat een nieuwe dimensie van de pastoraal van de families vandaag, in het aanvaarden van de realiteit van burgerlijk huwelijk en ook het samenwonen, waarbij de daarbij volgende verschillen in acht worden genomen. Inderdaad, wanneer een vereniging een aanzienbare graad van stabiliteit bereikt, door een publieke band, en gekarakteriseerd wordt door een diepe affectie, een verantwoordelijkheid met betrekking tot nakomelingen, en de capaciteit om beproevingen te doorstaan, kan dat gezien worden als een kiem om te vergezellen richting het Sacrament van het huwelijk. [Bekering en boete? Erkennen van de begane zonde? Allemaal niet nodig volgens deze Synode.]
Terwijl we Jezus’ barmhartige blik nabootsen, moet de Kerk haar meest kwetsbare zonen en dochters, die gemerkt zijn door gewonde en verloren liefde, vergezellen met aandacht en zorg, en vertrouwen en hoop herstellen zoals een lichtbaken in een haven, of als een toorts die gedragen wordt tussen de mensen voor diegenen die verloren zijn of zichzelf in het midden van de storm vinden.
Deel III
De discussie: pastorale perspectieven
Positieve aspecten van burgerlijke huwelijken en samenwonen [Men noemt ‘in zonde leven’ een positief aspect!!]
Een nieuwe gevoeligheid in de pastoraal van vandaag bestaat in het begrijpen van de positieve realiteit van burgerlijke huwelijken, en na de verschillen aangetoond te hebben, ook het samenwonen [Hoe kun je een zondig leven een positieve realiteit noemen?! Er is daar niks positiefs aan!]. Het is noodzakelijk dat in het kerkelijk voorstel, terwijl we duidelijk het ideaal presenteren, we ook de constructieve elementen aanduiden in die situaties die nog niet, of niet langer beantwoorden aan dat ideaal.
Het werd ook opgemerkt dat in veel landen er “een toenemend aantal samenwonen ‘ad experimentum’, in verenigingen die niet religieus noch burgerlijk erkend zijn” (Instrumentum Laboris, 81). In Afrika gebeurt dit in het bijzonder in traditionele huwelijken, overeengekomen tussen families en vaak gevierd in verschillende stadia. Dit onder ogen te moeten zien, is de Kerk geroepen om “het huis van de Vader te zijn, met de deuren altijd wijd open […] waar er plaats is voor iedereen, met al hun problemen” (Evangelii Gaudium, 47) en verdergaan richting diegenen die de nood voelen om weer hun pad van het geloof te bewandelen, zelfs als het niet mogelijk is om een religieus huwelijk te vieren. [Men haalt hier de ‘brief van Bergoglio’ aan, alsof dat de ware leer van de kerk zou vertegenwoordigen! Het werd door Kardinaal Burke verworpen als pauselijk Magisterium, op 13 december 2013! ],
In het westen, alsook in Afrika, is er een toenemend aantal van mensen, die nadat ze voor een lange periode samen hebben geleefd, vragen om gehuwd te worden in de Kerk. Eenvoudig samenwonen is vaak een keuze geïnspireerd door een algemene houding, die tegengesteld is aan instellingen en definitieve ondernemingen, maar ook omdat ze wachten op een zeker bestaan (een vaste job en inkomen). In andere landen zijn gewone wettelijke huwelijken talrijk, niet door een verwerping van de Christelijke waarden in verband met de familie en huwelijk, maar bovenal, omdat in het huwelijk treden een luxe is, zodat materiële armoede mensen aanspoort om te leven in gewone wettelijke huwelijken [Wat voor onzin is dat! Ook arme mensen kunnen gerust trouwen voor de Kerk, dit is geen excuus!]. Verder is het in zulke verbindingen mogelijk om authentieke familiewaarden te begrijpen, of op z’n minst de wens. Pastorale vergezelling zou altijd moeten beginnen bij deze positieve aspecten.
Al deze situaties moeten behandeld worden op een constructieve manier, al zoekend om hen te veranderen in gelegenheden om tot de volheid van het huwelijk en de familie te wandelen, in het licht van het Evangelie. Ze moeten verwelkomd en vergezeld worden met geduld en zachtheid. Met een zicht op dit, is de aantrekkelijke getuigenis van authentieke christelijke families belangrijk, als onderwerp voor de evangelisatie van de familie.
Zorgen voor gewonde families (de afgezonderden, de gescheidenen die niet hertrouwd zijn, de gescheidenen die hertrouwd zijn)
Wat duidelijk weergalmde in de Synode was de noodzaak voor moedige pastorale keuzes. Terwijl ze de getrouwheid tot het Evangelie van de familie krachtig herbevestigden, voelden de Synodevaders de dringende nood voor nieuwe pastorale wegen, die beginnen met de werkelijke realiteit van familiale kwetsbaarheden, erkennende dat zij, meer “ervaren” worden dan vrij gekozen. Dit zijn situaties die divers zijn omwille van persoonlijke alsook culturele en socio-economische factoren. Het is niet verstandig om de denken aan unieke oplossingen of deze geïnspireerd door een logica van “alles of niets”. De dialoog en de ontmoeting dat plaatsvond in de Synode zal moeten verdergaan in de lokale kerken en hun verschillende componenten erbij betrekken, op zo’n manier dat het perspectief dat getekend werd, tot z’n volle rijpheid mag komen in het werk van de volgende Gewone Algemene Vergadering. De leiding van de Geest, die constant ingeroepen wordt, zal toestaan dat al Gods mensen de getrouwheid aan het Evangelie van de familie beleven als een barmhartig zorgen voor alle gevallen van kwetsbaarheid.
Men moet naar elke beschadigde familie eerst en vooral luisteren met respect en liefde, waarbij we gezellen worden op de weg, zoals Christus deed met de discipelen op de weg naar Emmaüs. De woorden van Paus Franciscus kunnen we in het bijzonder toepassen op deze situaties: “De Kerk zal iedereen moeten inwijden, priesters religieuzen en leken – in deze kunst van begeleiding”, dat ons leert onze sandalen te verwijderen voordat we de heilige grond van een ander betreden (cf Ex. 3,5) De ruimte van deze begeleiding moet standvastig en bevestigend zijn, onze nabijheid en onze medelijdende blik weerspiegelen, die heelt, bevrijdt en groei in het christelijk leven aanmoedigt” (Evangelii Gaudium, 169). [De vergelijking met Exodus 3,5 slaat nergens op! Bovendien weeral een verwijzing naar die “heilige brief van Bergoglio”].
[…]
Verschillende Vaders onderlijnden de noodzaak om de erkenning van gevallen van annulering (van het huwelijk) meer toegankelijk en flexibel te maken. [Daarbij wordt de kans zeer groot dat als de kerk een huwelijk nietig verklaart, God dat niet als zodanig ziet. Bijgevolg, als men dan met een ander zit, begaat men overspel.] Onder de voorstellen was het verbannen van de nood voor het dubbele bevestigende vonnis; de mogelijkheid voor het oprichten van administratieve middelen onder de verantwoordelijkheid van de diocesane bisschop; een samengevat proces in gevallen van duidelijke ongeldigheid. Volgens de gezaghebbende voorstellen, zou de mogelijkheid overwogen moeten worden om gewicht te geven aan het geloof van diegenen die gehuwd zullen worden, in termen van de geldigheid van het huwelijk.
[…]
Op dezelfde manier vraagt de situatie van de gescheidenen die hertrouwd zijn een zorgvol onderscheidingsvermogen en een begeleiding vol respect, waarbij elke taal of gedrag dat hen zou kunnen gediscrimineerd laten voelen, vermeden wordt. [Men mag hen toch duidelijk maken dat hertrouwen niet kan zeker! Lees Mattheus 18:15-22. “Maar indien uw broeder tegen u gezondigd heeft, ga heen en bestraf hem tussen u en hem alleen; indien hij u hoort, zo hebt gij uw broeder gewonnen. Maar indien hij u niet hoort, zo neem nog een of twee met u; opdat in den mond van twee of drie getuigen alle woord besta. En indien hij denzelven geen gehoor geeft; zo zeg het der gemeente; en indien hij ook der gemeente geen gehoor geeft, zo zij hij u als de heiden en de tollenaar.”]. Voor de christelijke gemeenschap is voor hen zorgen niet een afzwakking van haar geloof en haar getuigenis over de onverbreekbaarheid van het huwelijk, maar het uit eerder precies haar liefdadigheid in haar zorg.
In verband met de mogelijkheid om deel te nemen in de Sacramenten van Biecht en Eucharistie, argumenteerden sommigen in het voordeel van de huidige regels vanwege hun theologische fundering, anderen verkozen een grotere opening in heel precieze omstandigheden wanneer men te maken heeft met situaties die niet kunnen opgelost worden zonder nieuwe onrechtvaardigheden en lijden te creëren. Voor sommigen kan het deelnemen aan de Sacramenten gebeuren wanneer het voorafgegaan wordt door een weg van boete – onder de verantwoordelijkheid van de diocesane bisschop, waarbij men dit duidelijk onderneemt in het voordeel van de kinderen [Dit alles heeft totaal geen zin als men de zonde van het tweede huwelijk niet wil erkennen. Sacrament van de Biecht heeft geen zin als men volhardt in de zonde, en Sacrament van de Eucharistie is heiligschennis in staat van doodzonde.] Dit zou een algemene mogelijkheid zijn, maar de vrucht van het onderscheidingsvermogen, toegepast op geval per geval, volgens de wet van gradualiteit, dat de staat van zonde, genade en de verzachtende omstandigheden in overweging neemt.
De suggestie van hen te limiteren tot enkel “spirituele communie” werd door meer dan enkele Synodevaders in vraag gesteld: als spirituele communie mogelijk is, waarom ze dan niet toelaten tot het Sacrament? Als resultaat werd een grotere theologische studie vereist, beginnende met de banden tussen de Sacramenten van het huwelijk en de Eucharistie, in relatie met het Kerk-sacrament. Op de zelfde manier vereist de morele dimensie van de problemen verdere overweging, men moet er naar luisteren en het geweten van de echtgenoten moet men verlichten.
[…]
Het verwelkomen van homoseksuele personen
Homoseksuelen hebben gaven en kwaliteiten te bieden aan de christelijke gemeenschap: zijn we in staat van deze mensen te verwelkomen, en hen een broederlijke ruimte te garanderen in onze gemeenschappen? Vaak willen zij een Kerk ontmoeten dat hen een verwelkomende thuis biedt. Zijn onze gemeenschappen in staat om dat te voorzien, en hun seksuele geaardheid aanvaarden en beoordelen, zonder afbreuk te doen aan de leer over de familie en het huwelijk?
De vraag over homoseksualiteit leidt tot een serieus nadenken over hoe realistische wegen van affectieve groei kunnen uitgewerkt worden, en waarbij menselijke en evangelische volgroeidheid geïntegreerd wordt in de seksuele dimensie: het blijkt dus een belangrijke educatieve uitdaging. De Kerk bevestigd verder dat een vereniging tussen mensen van hetzelfde geslacht niet gelijk gesteld kan worden als huwelijk tussen man en vrouw. […]
Zonder dat de morele problemen die verbonden zijn met homoseksuele verbintenissen ontkend worden, moet het opgemerkt worden dat er gevallen zijn waarin gemeenschappelijke hulp tot het punt van opoffering, een kostbare bijdrage levert in het leven van de partners [!]. Bovendien heeft de Kerk speciale aandacht aan de kinderen die leven met koppels van hetzelfde geslacht, en benadrukt dat de noden en de rechten van de kinderen altijd prioriteit moet krijgen.
[De Synode zou met klem moeten benadrukken dat het homohuwelijk indruist tegen Gods plan voor het huwelijk en de familie, dat homoseksuele ‘seks’ een zware zonde is, en dat een homoseksueel bijgevolg, als die bovendien christelijk wil leven, celibatair moet blijven. Homo zijn is op zich geen probleem, het in de praktijk brengen wel!]
[ En dan nu een miezerig en vaag stukje over het gezin en het leven. Pro-life organisaties noemden dit rapport verraad!]
De overdracht van het leven en de uitdaging van het dalende geboortecijfer
Het is niet moeilijk om de verspreiding op te merken van een mentaliteit die het voortbrengen van leven reduceert tot een variabele van een individu of de plannen van een koppel. Economische factoren hebben soms genoeg gewicht dat bijdraagt in de scherpe daling van het geboortecijfer, dat het sociale structuur verzwakt, en waarbij de relatie tussen generaties wordt afgebroken en de visie van de toekomst meer onzeker maakt. Open zijn voor het leven is een vereiste van gehuwde liefde.
Waarschijnlijk is hier ook een realistische taal vereist, dat in staat is om te beginnen met het luisteren naar mensen en de schoonheid en de waarheid te erkennen van een onvoorwaardelijke openheid naar het leven zoals het menselijk leven vereist geleefd te worden in z’n volheid. Het is op deze basis dat we een gepaste leer kunnen laten rusten betreffende natuurlijke methoden, die het leven in een harmonieuze en bewuste manier van communiceren tussen echtgenoten toestaat, in al haar dimensies, samen met een geslachtelijke verantwoordelijkheid. [Men draait rond de pot.] In dit licht, zouden we moeten teruggaan naar de boodschap van de Encycliek Humanae Vitae van Paulus VI, dat de nood onderlijnt om de waardigheid van de persoon te respecteren in de morele evaluatie van de methoden van geboortecontrole. [“Zouden we moeten teruggaan”… Moeten we op z’n minst vasthouden aan die Encycliek: condooms, de pil, sterilisatie enz: door de Kerk verboden! Paus Johannes Paulus II bleef daarop hameren: geen condooms! Paus Benedictus XVI idem! Bergoglio echter heeft het woord ‘condoom’ nog nooit in de mond genomen.]
Zodus is hulp vereist om met affectie te leven, in het huwelijk alsook als een pad van volgroeiing, in de altijddurende diepe verwelkoming van de ander in een altijd voller geven. Het moet benadrukt worden dat in deze zin de nood om vormgevende paden te bieden die het gehuwd leven voeden en het belang van een leek die een begeleiding voorziet bestaande uit een levende getuigenis. Het is zonder twijfel van grote hulp dat het voorbeeld van een geloofwaardige en diepe liefde, bestaande uit tederheid, respect, en dat in staat is om te groeien in de tijd, en dat in zijn concrete opening naar het voortbrengen van leven, ons toestaat een mysterie te ervaren dat ons overstijgt.
Besluit
De bedenkingen die naar voor werden gebracht, de [rotte] vruchten van de Synodale dialoog dat plaatsvond in grote vrijheid en een geest van wederzijds luisteren, zijn bedoeld om vragen te laten opkomen en duiden perspectieven aan die zullen moeten volgroeien en duidelijker gemaakt worden door de overdenking van de lokale kerken in het jaar dat ons scheidt van de Gewone Algemene Bisschoppensynode, die gepland is voor oktober 2015. Dit zijn geen beslissingen die gemaakt werden, noch eenvoudigweg standpunten. Niettegenstaande zal het broederlijke pad van de bisschoppen en de betrekking van al Gods kinderen onder de leiding van de H. Geest, ons leiden om wegen van waarheid en barmhartigheid te vinden. Dit is de wens dat vanaf het begin van ons werk, Paus Franciscus naar ons heeft uitgebreid, en ons heeft uitgenodigd naar de moed van het geloof [de apostasie] en de nederige en eerlijke verwelkoming van de waarheid in liefdadigheid.
Het hele rapport is te lezen op:
http://www.news.va/en/news/synod-on-family-midterm-report-presented-2015-syno
13 oktober 2014, de DAG waarop dit document werd vrijgegeven is tevens de VERJAARDAG van
1. Het zonnewonder in Fatima, op 13 oktober 1917.
2. Het visioen van Paus Leo XIII over Satan die de Kerk aanvalt, op 13 otkober 1884.
3. De ontsporing van het 2de Vaticaans Concilie, toen op 13 oktober 1962 kardinaal Liénart de microfoon kaapte en nieuwe ontwerpcommitees eiste voor de Conciliare documenten.
4. Het fameuze “toewijdingsgebed” (dat er geen was), dat Bergoglio voorlas op 13 oktober 2013.
http://kavlaanderen.blogspot.be/2014/10/pro-life-en-pro-family-groepen-noemen.html
RESTKERK nieuws 