LifeSiteNews heeft onlangs een interview gepubliceerd met Aartsbisschop Carlo Maria Viganò. In dit interview gaat Viganò dieper in op de toestand in het Vaticaan, en tot wat deze ontwikkelingen zullen leiden. Hij ziet dat het rijk van de Antichrist voor de deur staat en haalt de profetie van O.L.Vrouw van La Salette aan: “Rome zal het geloof verliezen en de zetel worden van de Antichrist”. Men zou bijna gaan denken dat Viganò een lezer is van Restkerk. Een zeer bemoedigend interview.

LifeSiteNews: Excellentie, in mijn recente artikel merkte ik op dat het pauselijke altaar van de Vaticaanse basiliek niet meer is gebruikt niet lang nadat het werd ontheiligd door het offer dat in oktober 2019 aan het pachamama-idool werd aangeboden. Bij die gelegenheid, in aanwezigheid van Bergoglio en zijn hof, werd een zeer ernstige heiligschennis gepleegd. Wat vindt u hiervan?

Aartsbisschop Viganò: De ontheiliging van de Vaticaanse Basiliek tijdens de slotceremonie van de synode op de Amazone vervuilde het Altaar van de Belijdenis, aangezien een schaal gewijd aan de helse cultus van de Pachamama op het oppervlak werd geplaatst. Ik vind dat deze en andere soortgelijke profanaties van kerken en altaren op een bepaalde manier andere soortgelijke acties voorstellen die in het verleden hebben plaatsgevonden en ons in staat stellen hun ware aard te begrijpen.

Waarnaar verwijst u?

Ik verwijs naar alle tijden waarin Satan is losgelaten tegen de Kerk van Christus, van de vervolgingen van de eerste christenen tot de oorlog van Khosrow van Perzië tegen Byzantium, van de iconclastische woede van de Mohammedanen tot de plundering van Rome door toedoen van de Duitse Landsknechte, en later de Franse Revolutie, het antiklerikalisme van de 19e eeuw, het atheïstische communisme, de Cristeros in Mexico en de Spaanse burgeroorlog, tot aan de gruwelijke misdaden van de communistische partizanen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog en de vormen van christianofobie die we tegenwoordig over de hele wereld zien. Elke keer bevestigt de Revolutie – in al zijn verschillende vormen – haar eigen Luciferiaanse essentie, waardoor de Bijbelse vijandschap tussen de nakomelingen van de Slang en de nakomelingen van de Vrouw, tussen de kinderen van Satan en de kinderen van de De meeste Heilige Maagd.

Er is geen andere verklaring voor deze wreedheid tegen de Gezegende Moeder en haar kinderen. Ik denk in het bijzonder aan de troonsbestijging van de “Godin van de Rede” die plaatsvond op 10 november 1793 in de kathedraal van Notre Dame in Parijs, op het hoogtepunt van de Terreur. Ook bij deze gelegenheid wilde de helse haat van de revolutionairen de cultus van de Moeder Gods vervangen door de cultus van een prostituee, opgericht als een symbool van de vrijmetselaarsreligie, op hun schouders gedragen op een draagstoel en in de heiligdom. Er zijn hier veel overeenkomsten met de pachamama, en ze onthullen de helse geest die hen heeft geïnspireerd.

Laten we niet vergeten dat op 10 augustus 1793, een paar maanden voor de ontheiliging van de Notre Dame, het standbeeld van de “Godin van de Rede” werd opgericht op de Place de la Bastille, in de gedaante van de Egyptische godin Isis. Het is veelbetekenend dat we deze verwijzing naar de culten van het oude Egypte ook terugvinden in de afschuwelijke “Kerststal” die momenteel op het Sint-Pietersplein staat. Maar natuurlijk gaan de overeenkomsten die we in deze evenementen vinden ook gepaard met iets absoluut nieuw.

Zou u aan ons willen uitleggen waaruit dit nieuwe element bestaat?

Ik verwijs naar het feit dat terwijl tot aan het Concilie – of, om toegeeflijk te zijn, tot aan dit “pontificaat” – profanaties en heiligschennis werden uitgevoerd door de externe vijanden van de Kerk; sindsdien hebben de schandalen de actieve betrokkenheid van de hoogste niveaus van de hiërarchie gezien, samen met het verwijtbare stilzwijgen van de bisschoppen en de ergernis van de gelovigen. De Bergogliaanse kerk geeft van zichzelf een steeds verontrustender beeld, waarin de ontkenning van katholieke waarheden gepaard gaat met de expliciete bevestiging van een intrinsiek antikatholieke en antichristelijke ideologie, waarin de afgodische cultus van heidense godheden – dat wil zeggen, van demonen – niet langer verborgen is en die gesteund worden met heiligschennende daden en ontheiliging van heilige dingen. Die onreine schaal op het Altaar van de Belijdenis van Sint-Petrus zetten is een liturgisch gebaar met een precieze waarde en een doel dat niet alleen symbolisch is. De aanwezigheid van een idool van “moeder aarde” is een directe overtreding tegen God en de Allerheiligste Maagd, een tastbaar teken dat in zekere zin de vele oneerbiedige uitspraken van Bergoglio met betrekking tot de Heilige Moeder verklaart.

Het is daarom niet verwonderlijk dat degenen die de Kerk van Christus en het Romeinse pausdom willen slopen, dat doen vanaf de hoogste troon, volgens de profetie van Onze Lieve Vrouw in La Salette: “Rome zal het geloof verliezen en de zetel worden van de Antichrist.” Het lijkt mij dat we vandaag niet langer kunnen spreken van een simpel ‘verlies van geloof’, maar we moeten nota nemen van de volgende stap, die tot uitdrukking komt in een ware en gepaste afval, net zoals de aanvankelijke ondermijning van de katholieke eredienst door de liturgische hervorming evolueert naar een vorm van heidense eredienst die de systematische ontheiliging van het Heilig Sacrament omvat – vooral met het opleggen van de communie in de hand onder het voorwendsel van Covid – en naar een steeds duidelijkere afkeer van de oude liturgie.

In wezen nemen vele vormen van aanvankelijke “voorzichtigheid” bij het verbergen van de ware bedoelingen van de Vernieuwers af, waardoor de ware aard van het werk dat door Gods vijanden wordt uitgevoerd, wordt onthuld. Het voorwendsel van gemeenschappelijk gebed voor vrede, dat het slachten van kippen en andere schandalige gruwelen in Assisi legitimeerde, is niet langer nodig, en er wordt getheoretiseerd dat broederschap onder mensen zowel God als de reddingsmissie van de Kerk terzijde kan schuiven. Hoe beoordeelt u de gebeurtenissen die in oktober 2019 beginnen, in het bijzonder Bergoglio’s afschaffing van de titel van Vicaris van Christus, het feit dat hij geen mis meer op het pauselijke altaar viert, en de opschorting van de openbare viering van de Mis in Santa Marta?

Het filosofische principe “Agere sequitur esse” leert ons dat alles handelt in overeenstemming met wat het is. Wie weigert Vicaris van Christus genoemd te worden, heeft blijkbaar de perceptie dat deze titel niet bij hem past, of kijkt zelfs met minachting naar de mogelijkheid om de Plaatsvervanger te zijn van Degene die door zijn woorden en daden laat zien dat Bergoglio niet wil erkennen en aanbid als God. Of, eenvoudiger, hij is van mening dat zijn eigen rol aan de top van de kerk niet zou moeten samenvallen met het katholieke concept van het pausdom, maar veeleer met een ‘geactualiseerde’ en ‘ontmythologiseerde’ versie ervan.

Tegelijkertijd kan Bergoglio, aangezien hij zichzelf niet als plaatsvervanger van Christus beschouwt, ook vrijstellen van zijn optreden als zodanig, door terloops het leergezag te vervalsen en het hele christelijke volk een schandaal te bezorgen. Viering in pontificalibus bij het altaar dat boven het graf van de apostel Petrus werd opgericht, zou de Argentijn doen verdwijnen, zou zijn excentriciteiten overschaduwen, zijn altijd weerzinwekkende uitdrukking dat hij er niet in slaagt zo vaak te verbergen als hij de pauselijke functies viert: in plaats daarvan is het veel beter voor hem om op te vallen op de verlaten Sagrato van het Sint-Pietersplein, volledig afgesloten, de aandacht trekkend van de gelovigen die anders op God gericht zouden zijn.

Erkent u daarom de “symbolische waarde” van de daden van paus Franciscus?

De symbolen hebben hun eigen precieze waarde: zijn naamkeuze, zijn beslissing om in Domus Santa Marta te gaan wonen, het opgeven van de insignes en gewaden die eigen zijn aan de paus, zoals de rode mozzetta, de rochet en stola, of het pauselijke wapenschhild op zijn fascia (sjerp). De obsessieve nadruk op alles wat profaan is, is symbolisch, evenals de onverdraagzaamheid van alles dat herinnert aan specifiek katholieke inhoud.

En misschien is het gebaar waarmee Bergoglio bij de epiclesis tijdens de wijding van de mis, altijd de kelk volledig bedekt, met zijn handen dichtend, alsof hij de uitstorting van de Heilige Geest wil belemmeren, ook symbolisch. Evenzo, net zoals men bij het knielen voor het Heilig Sacrament getuigt van het geloof in de Werkelijke Aanwezigheid en een daad van latria (aanbidding) jegens God wordt verricht, door niet te knielen voor het Heilig Sacrament, verkondigt Bergoglio publiekelijk dat hij zich niet wil voor God vernederen, maar hij heeft er geen probleem mee om op handen en knieën te gaan voor immigranten of ambtenaren van een Afrikaanse republiek.

En door zich voor de Pachamama neer te werpen, hebben sommige broeders, zusters, geestelijken en leken een daad van ware en gepaste afgoderij verricht, waarbij ze een afgod ten onrechte eren en een demon aanbidden. Symbolen, tekens en rituele gebaren zijn dus het instrument waarmee de Bergoglio-kerk zich openbaart voor wat ze is. Al deze “riten” van de nieuwe kerk, deze “ceremonies” die min of meer worden aangegeven, deze elementen ontleend aan profane liturgieën, zijn geenszins toevallig. Ze vormen een van de verschuivingen van het Overton-venster naar datgene dat Bergoglio in werkelijkheid al had getheoretiseerd in zijn interventies en de daden van zijn ‘magisterium’.

Aan de andere kant kan de medicijnman die het teken van Shiva maakte op het voorhoofd van Johannes Paulus II en de Boeddha die werd aanbeden bovenop het tabernakel in Assisi, worden begrepen in hun perfecte samenhang met de huidige gruwelen, precies zoals in de samenleving: voordat abortus in de negende maand aanvaardbaar werd geacht, moest het in beperktere gevallen worden gelegitimeerd, en voordat het huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht legaal werd, had het verstandig de voorkeur om mensen te laten geloven dat de wettelijke bescherming van sodomie uiteindelijk niet de instelling van het natuurlijke huwelijk tussen een man en een vrouw in twijfel zou trekken.

Uwe Excellentie, gelooft u dat deze gebeurtenissen een verder verloop zullen kennen?

Als de Heer, de eeuwige hogepriester, zich niet verwaardigt om een ​​einde te maken aan deze daden van algemene perversie van de hiërarchie, zal de katholieke kerk in toenemende mate worden verduisterd door de sekte die zich op een gewelddadige manier aan haar oplegt. We vertrouwen op de beloften van Christus en op de bijzondere hulp van de Heilige Geest, maar we mogen niet vergeten dat de afval van de hoogste niveaus van de Kerk een noodzakelijk onderdeel is van de eschatologische gebeurtenissen [de gebeurtenissen van de eindtijd] die niet kunnen worden vermeden.

Ik geloof dat de premissen die tot nu toe zijn neergelegd – die voor een groot deel teruggaan tot Vaticanum II – onverbiddelijk zullen leiden op een steeds explicietere manier naar een “belijdenis van afvalligheid” door de leiders van de Bergogliaanse kerk. De vijand eist trouw van zijn dienaren, en als hij in het begin tevreden lijkt te zijn met een houten afgodsbeeld dat in de Vaticaanse tuinen wordt aanbeden, of een offer van aarde en planten op het altaar van de heilige Petrus, zal hij binnenkort openbare en officiële aanbidding eisen die het eeuwige Offer vervangt.

Zo zou er gerealiseerd worden wat Daniël profeteerde met betrekking tot de gruwel van verwoesting die in de heilige plaats staat. Ik merk de precieze uitdrukking van de Heilige Schrift op: “Cum videritis abominationem desolationis stantem in loco sancto” [Als je de gruwel van verwoesting in het heilige ziet staan] (Mt 24:15). Er staat duidelijk geschreven dat deze gruwel stand zal houden, dat wil zeggen, het zal in een positie verkeren waarin het  zichzelf brutaal en arrogant oplegt op de plaats die haar het meest vreemd is. Het zal een schande zijn, een schandaal, iets wat nog nooit eerder is vertoond, waarvoor er niet voldoende woorden zijn om veroordeling uit te spreken.

Wat staat ons te wachten, indien alles in deze richting blijft verder gaan?

Naar mijn mening zien we de generale repetitie voor de oprichting van het koninkrijk van de Antichrist, die zal worden voorafgegaan door de prediking van de Valse Profeet, de voorloper van degene die de laatste vervolging tegen de Kerk zal uitvoeren vóór de definitieve en verpletterende overwinning van onze Heer.

De “symbolische leegte” van het pauselijke altaar is niet alleen een waarschuwing voor degenen die doen alsof ze de schandalen van dit “pausdom” niet zien. Het is op de een of andere manier een manier waarop Bergoglio ons wil laten wennen aan het opmerken van een substantiële mutatie van het pausdom en de kerk zelf; om in hem niet alleen de laatste van de lange rij Romeinse pausen te zien die Christus heeft bevolen om zijn schapen en lammeren te weiden, maar ook het eerste hoofd van een filantropische multinationale organisatie die zich de naam ‘katholieke kerk’ alleen maar toe-eigent om een ​​prestige en autoriteit te genieten die moeilijk te evenaren zijn, zelfs in tijden van algemene religieuze crisis.

De paradox is daarom duidelijk: Bergoglio weet dat hij de Katholieke Kerk alleen effectief kan vernietigen als hij wordt erkend als de paus, maar tegelijkertijd kan hij het pausdom niet uitoefenen in de strikte zin van het woord, omdat dat noodzakelijkerwijs zou vereisen dat hij spreekt, zich gedraagt ​​en verschijnt als de plaatsvervanger van Christus en de opvolger van de prins van de apostelen. Het is dezelfde paradox die we zien in de burgerlijke en politieke sfeer, waar degenen die bevoegd zijn om openbare aangelegenheden te besturen en de bonum commune te promoten, tegelijkertijd afgezanten van de elite zijn en de taak hebben om de natie te vernietigen en de rechten van de burgers te schenden. Achter de diepe staat en de diepe kerk is er altijd dezelfde inspirator: Satan.

Wat kunnen de leken en de geestelijken doen om deze stormloop richting de afgrond te voorkomen?

De kerk behoort niet tot de paus, en nog minder behoort ze tot een kliek van ketters en hoereerders die erin is geslaagd aan de macht te komen door middel van bedrog en fraude. Daarom moeten we ons bovennatuurlijke geloof in de voortdurende actie van God te midden van Zijn volk verenigen met een werk van verzet, zoals geadviseerd door de kerkvaders: katholieken hebben de plicht om de ontrouw van hun herders te weerstaan, omdat de gehoorzaamheid die ze hun verschuldigd zijn, is gericht op de glorie van God en de redding van zielen. Daarom verwerpen we alles wat een verraad aan de missie van de herders vertegenwoordigt, en smeken we de Heer om deze tijden van beproeving te bekorten.

En als ons op een dag door Bergoglio wordt verteld dat we, om in gemeenschap met hem te blijven, een handeling moeten verrichten die God beledigt, zullen we een verdere bevestiging krijgen dat hij een bedrieger is en dat hij als zodanig geen gezag heeft.

Laten we daarom bidden. Laten we heel veel en met vurigheid bidden, indachtig de woorden van de Heiland en zijn uiteindelijke overwinning. We zullen worden beoordeeld, niet vanwege de schandalen van Bergoglio en zijn handlangers, maar vanwege onze trouw aan de Leer van Christus: een trouw die begint met leven in Gods genade, de sacramenten vaak ontvangen en offers en boetedoening brengen voor de redding van de bedienaren van God.

Wat is uw wens voor deze Kerst?

Mijn wens is dat deze tijden van beproeving ons in staat stellen te zien dat waar Christus de Koning niet regeert, de tirannie van Satan onvermijdelijk gevestigd is; waar genade niet regeert, verspreiden zonde en ondeugd; waar de Waarheid niet geliefd is, omarmen mensen uiteindelijk dwaling en ketterij.

Als tot nu toe veel lauwe zielen niet hebben geweten hoe ze zich tot God moeten wenden, in het besef dat ze de volledige en perfecte realisatie van hun bestaan ​​alleen in Hem kunnen vinden, kunnen ze nu misschien begrijpen dat zonder God ons leven een hel wordt.

Zoals de herders zich in aanbidding neerknielden aan de voeten van de Kleine Koning, in de kribbe geplaatst maar aanzienlijk gekleed in de doeken die in de oudheid het voorrecht van vorsten vormden, zo moeten ook wij in gebed rond het altaar verzamelen – ook al is dat op een zolder of in een kelder om te ontsnappen aan vervolging of verbod op bijeenkomsten – want zelfs in de armoede van een clandestiene kapel of een verlaten kerk daalt de Heer neer op het altaar om Zich op mystieke wijze op te offeren voor onze redding.

En laten we bidden dat we de dag zullen zien waarop een paus zal terugkeren om het heilig Offer te vieren op het Altaar van de Belijdenis van Sint-Petrus, in de ritus die onze Heer de apostelen leerde en die ze door de eeuwen heen intact hebben overgeleverd. Dit zal ook een symbool zijn van het herstel van het pausdom en van de Kerk van Christus.

Bron: LifeSiteNews